Το βλέμμα σαν καλοπροαίρετος εισβολέας μαγνητίζεται από το ασπρόμαυρο έργο με προσωπογραφία του Γιάννη Σκαρίμπα της Θεοδώρας Ακριώτου.
Η εικαστική εγκατάσταση που έχει φιλοτεχνήσει, στη σκάλα προς τον χώρο του αμφιθεάτρου του πρώτου Γυμνασίου Χαλκίδας όπου στεγάζονται τα όνειρα της θεατρικής ομάδας της ΕΛΜΕ, επιβάλλει σιωπή και παρατήρηση.
Ακροπατώντας, στα νύχια, αφού η παράσταση – αφιέρωμα στο ΄Ετος του Σκαρίμπα έχει αρχίσει, κάθομαι ανάμεσα στο ακροατήριο.
Ακούγεται μόνο η “ανάσα” του ανατρεπτικού, πολυπρισματικού “μπαρμπα Γιάννη” για τους φίλους.
Στα πρόσωπα των 34 συντελεστών που ξαφνιάζουν με το πάθος στο βλέμμα και την πειστική απόδοση των κειμένων, διαβάζω:
Τη χαρά της συμμετοχής, το παιχνίδισμα με τον μοντερνισμό και τη διαχρονική αξία ενός συγγραφικού έργου.
Την ηθική ικανοποίηση για τον ρόλο τους σ΄αυτό το πολυεπίπεδο, απαιτητικό εγχείρημα.
Σκέπτομαι ότι μια τέτοια δημόσια, θεατρική κατάθεση, θέλει τόλμη και μόχθο.
‘Οραμα και συγχορδία ονείρου.
Χρόνο και πειθαρχία.
Συνέπεια και μελέτη.
Εκλάμψεις και σιωπές.
Σύμπνοια.
΄Ισως και μια εσάνς ακραίας ενσυναίσθησης για τον συγγραφέα της “Μαθητευόμενης των τακουνιών”.
΄Οσο διαρκεί η παράσταση, διαρκεί και η κατάβαση στον μαγικό, Σκαρίμπειο κόσμο που “τρομάζει” για το περιπαιχτικό ύφος και το γλωσσάρι του, την ποιητική “αυθάδεια” πάντα κατά των συμβάσεων της εποχής του και τη δωρεάν ξενάγηση στην ιδιόρρυθμη ηθική της προσωπικότητάς του.
Η ανάβαση είναι πολύ δύσκολη.
Ο κόσμος του “ρόμπ ντι βαπόρ και του κάρτ ντε σάλμ”εξαφανίζεται.
Τα πάντα ρευστοποιούνται στο όνομα της πειστικής απόδοσης των κειμένων και της σκηνοθεσίας της Βάσως Λευκούδη.
Τα κοστούμια, ασπρόμαυρα, με φόντο το μαύρο των τοίχων προσφέρουν ΄Αποψη.
Λευκά που συνοδεύονται από μαύρα γάντια.
Οι ηθοποιοί μετατρέπονται σε μελωδούς και ήρωες των βιβλίων του Σκαρίμπα.
Το “Ουλαλούμ” η “Χαλκίδα”, “Εαυτούληδες”, “Η κυρά μου η Τρέλα”, “Φαντασία, “Σπασμένο καράβι” και συνθέσεις του Κώστα Κουρμπέτη συγκινούν και οι μουσικές ερμηνείες εγείρουν μια παράξενη αίσθηση και ανάγκη απόλυτης ένταξης.
Συμμετέχω – Συμμετέχουμε.
Ανατρέχω νοερά στο “Μαριάμπας”.
Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η σκηνοθεσία.
΄Ωσπου ο χρόνος σταματά.
Οι φιγούρες του Καραγκιόζη στην οθόνη γίνονται μια χρονομηχανή που μεταφέρει αρχειακές εικόνες και ηχογραφημένα αποσπάσματα μιας χαμένης ανεπιστρεπτί Χαλκίδας
Και ξαφνικά ο Ποιητής γίνεται έντονα αντιληπτός καθώς ελίσσεται ως σβούρα στη σκηνή, ανάμεσα στους ηθοποιούς.
Μια χορευτική φιγούρα κινούμενη ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, “σερπετή” και “χωρατάτη”.
Η χορογραφία της Αργυρώς Μαγκοπούλου ξεφεύγει όπως το σώμα της από το βλέμμα μου.
Τόσο ρεαλιστική όσο και υπερρεαστική.
“Καμώνεται” και “ακουρμάζεται” όπως λέει και ο Σκαρίμπας, τους ηθοποιούς, με “γάρμπο” κινήσεις.
Θαρρώ ότι ο Σκαρίμπας βρίσκεται εδώ, ανάμεσά μας.
Διακωμωδεί αποφεύγοντας το ύφος το “γκίτικο”.
Αερικό μιας παράστασης προς τιμήν του.
Προς τιμήν εκείνου που “έβγαλε γλώσσα” στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και αμφισβήτησε με χειροπιαστά επιχειρήματα την αλήθεια για το ΄21.
Πόσο πιο αληθινό το νόημα ενός συγγραφέα που μέσα στα βιβλία του “ανασαίνει” όχι μόνο η Χαλκίδα αλλά και όλη η γενιά του ΄30 χωρίς ο ίδιος να έχει ταξιδέψει, παρά ελάχιστα.
΄Οταν ξεσπούν τα χειροκροτήματα, είναι πλέον αργά για να αναθεωρήσω τη μαγεία που ασκεί πάνω μου ο υπερρεαλισμός.
Το μόνο που λέω συγχαίροντας τους συντελεστές είναι ένα απλό “θερμά συγχαρητήρια”.
΄Επειτα εξαφανίζομαι, ακροπατώντας όπως ήρθα, στέκομαι για λίγο μπροστά στο έργο της Ακριώτου και καταθέτω δέος.
Μπορεί να κοιμάται ήσυχος ο Ποιητής.
Κάποιοι, φρόντισαν γι΄αυτό!!
Σκηνοθεσία: Βάσω Λευκούδη, μάστερ πανεπιστημίου Aix-Marseille
Σκηνικά: Γιάννης Κατσάνος, Θεοδώρα Ακριώτου
Μουσική διδασκαλία: Άντα Αραβίδου, Κώστας Κουρμπέτης
Κινησιολογική επιμέλεια: Αργυρώ Μαγκοπούλου
Βίντεο, φωτισμοί: Πένυ Θεοδοσίου
Σχεδιασμός ήχου, βίντεο: Νικηφόρος Κουρμπέτης
Τεχνική υποστήριξη: Άρης Σκούρας
Οργάνωση παραγωγής: Χαρά Νίκα, Γιάννης Κατσάνος
