Για να εκτεθείς στο “γυαλί” όπως λένε, δεν είναι απλή υπόθεση, ιδιαίτερα όταν η έκθεσή σου αυτή αφορά τη ζωή σου, τον προσωπικό σου αγώνα για να πετύχεις έναν στόχο και την ίδια σου την προσωπικότητα στο σύνολό της. Σ΄αυτή την περίπτωση, παίρνεις το ρίσκο να αμφισβητηθείς από μια μερίδα τηλεθεατών, αλλά και να κερδίσεις τη συμπάθειά τους στο όνομα της προσωπικής σου τιμής. Γιατί, όταν βγαίνεις για να καταγγείλλεις και όχι για να κάνεις δημόσιες σχέσεις, όπως ενίοτε συμβαίνει – όταν έχεις βιώσει μία σειρά κακοποιητικών συμπεριφορών από τον ίδιο σου τον προπονητή, τον άνθρωπο που έχεις κάνει θεό σου γιατί θα σε βοηθήσει να πετύχεις υψηλούς στόχους, δείχνει ξεκάθαρα ότι προβαίνεις σε μια πράξη που την οφείλεις, πρώτα απόλα στον εαυτό σου. Μιλάς και δείχνεις με το δάχτυλο τον υπαίτιο της κακοποίησής σου, καταγγέλλεις τα γεγονότα στον πρόεδρο του φορέα που σε εκπροσωπεί και όχι μόνο, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταδείξεις τα γεγονότα. Η σιωπή δεν ευνοεί θέματα που άπτονται της αξιοπρέπειας και της επαγγελματικής σου τιμής, ανεξαρτήτως φύλου. Στις μέρες μας το να βγαίνεις ανοιχτά και να καταγγέλλεις, είναι ανάγκη. Επιβάλλεται. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βελτιωθεί το σύστημα.
Είχαμε γίνει ακροατές της καταγγελίας της Σοφίας Μπεκατώρου από ισχυρό παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Από τότε, έχει χυθεί πολύ μελάνι στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, καθώς ανοίγουν στόματα και οι μάσκες αναγκάζονται να πέσουν. Όμως, η ιστορία φαίνεται ότι έχει “ρίζες”, απλώνεται από παλιά, πίσω από τοίχους προπονητικών κέντρων, και δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες αθλητριών κυρίως που αποκαλύπτουν ανατριχιαστικά περιστατικά που αφορούν τους ίδιους τους προπονητές τους. Το παρελθόν δείχνει να αποκτάει μορφή δράκων με …φόρμα γυμναστικής. Έχει θύματα και θύτες. ΄Εχει σωματική και λεκτική κακοποίηση, και όχι μόνο. Κρύβει κρίσεις πανικού και δάκρυα που το παρόν δεν τα έχει ακόμη δικαιώσει και απ΄ότι φαίνεται, είναι πολύ μακρύς ο δρόμος για την αποκατάσταση της αλήθειας και την τιμωρία των ενόχων. Τα στόματα όσων εμπλέκονται, παραμένουν κλειστά και η ζωή στα προπονητικά κέντρα δείχνει να κυλά χωρίς κραδασμούς για άτομα που έχουν καταγγελθεί. Σα να μην έγινε τίποτε!
Εξακολουθεί λοιπόν, να θεωρείται η ανοιχτή καταγγελία στοχοποίηση και ταμπού για τα θύματα και την κοινωνία που “ακούει” και σχολιάζει ποικιλοτρόπως;
Κ΄αν η σιωπή δεν είναι χρυσός αλλά βλασφημία για τα θύματα;
Έ τότε! επιβάλλεται να την σπάσεις με κάθε τρόπο!!
