Το Σάββατο του Λαζάρου, η Εκκλησία μάς καλεί να σταθούμε με δέος μπροστά σε ένα από τα πλέον θαυμαστά γεγονότα της επίγειας ζωής του Ιησού Χριστού: την ανάσταση του φίλου Του, Λαζάρου. Ένα γεγονός που δεν είναι απλώς θαύμα, αλλά και σημείο καθοριστικό για την πορεία προς το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου.
Ο Λάζαρος, φίλος πιστός και αγαπημένος του Χριστού, είχε πεθάνει και είχε ήδη ταφεί. Τέσσερις ημέρες στον τάφο, και το σώμα του είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Όταν ο Ιησούς φτάνει στη Βηθανία, δακρύζει μπροστά στον τάφο του φίλου Του, φανερώνοντας την απόλυτη ανθρώπινη φύση Του. Όμως λίγο αργότερα, μπροστά στα μάτια των συγγενών και των Ιουδαίων, αποκαλύπτει τη θεϊκή Του δύναμη: «Λάζαρε, δεύρο έξω!» φωνάζει. Και ο νεκρός ανασταίνεται.
Η ανάσταση του Λαζάρου δεν είναι απλώς μια πράξη φιλανθρωπίας ή συγκίνησης. Είναι θεϊκή αποκάλυψη. Είναι η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα του ανθρώπου: Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Ο Χριστός, με το θαύμα αυτό, διακηρύττει ότι Εκείνος είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Όποιος πιστεύει σε Αυτόν, κι αν πεθάνει, θα ζήσει.
Το Σάββατο του Λαζάρου είναι η θύρα που ανοίγει προς την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι το κατώφλι από το οποίο περνάμε για να εισέλθουμε στο Πάθος του Κυρίου, που θα οδηγήσει στην ένδοξη Ανάστασή Του. Γι’ αυτό και ο λαός μας το γιορτάζει με ιδιαίτερη κατάνυξη, με τα παραδοσιακά “λαζαράκια”, με ύμνους γεμάτους ελπίδα, με παιδικές φωνές να τραγουδούν για τον Λάζαρο που αναστήθηκε.
Η Ανάσταση του Λαζάρου μάς θυμίζει πως ο Χριστός δεν ήρθε για να διδάξει απλώς μια ηθική ή μια φιλοσοφία. Ήρθε για να καταργήσει τον θάνατο. Ήρθε για να μας δώσει τη ζωή την αληθινή. Μπροστά στον τάφο του φίλου Του, νικά το σκοτάδι της φθοράς. Και σε λίγες ημέρες, θα νικήσει και τον δικό Του θάνατο, φέρνοντας την αιώνια ζωή σε όλο τον κόσμο.
Είθε και εμείς, όπως ο Λάζαρος, να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού που μας καλεί από τους “τάφους” της αμαρτίας μας: «Έξελθε!» Να ζήσουμε την προσωπική μας ανάσταση και να πορευθούμε μαζί Του προς την αιώνια Ζωή.
