Tης Κατερίνας Γιαμά
Ένα απεχθές έγκλημα που θυμίζει μέρες του 2006 με εκτόξευση ρουκετών της Χαμάς προς το έδαφος του Ισραήλ, διαπράττεται με το ίδιο μένος σήμερα, με την Ευρώπη να παρακολουθεί συγκλονισμένη τριπλασιάζοντας την ανθρωπιστική της βοήθεια με συνεχείς επιχειρήσεις αερογέφυρας. Το έγκλημα αυτό αλλά και πολλά άλλα δεν συντελείται μπροστά στα μάτια μας αλλά μέσα από τις τις οθόνες μας. Καθώς η κοινωνία είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά μια γιγάντια οθόνη εμφύλιων σπαραγμών, πολιτικών αιματοχυσιών και παγκόσμιων εγκλημάτων πολέμου, τα social media τα διαχέουν υπό μορφή εικόνων και ζωντανών αναμεταδόσεων προκαλώντας μας ανάμικτα συναισθήματα. Θυμό, οργή, πένθος, διάθεση για διαμαρτυρία, αμφισβήτηση προς όλες τις κατευθύνσεις, άρνηση της εξουσίας και αίσθηση αδικίας. Μέρες που είναι, θεωρείται αυτονόητο ότι χρειαζόμαστε αυτιά ανοιχτά, κρίση αυστηρή, ανθρωπιά και σθένος καθώς ανάμεσα στα θύματα του πραγματικού πολέμου, βρισκόμαστε κ΄εμείς οι ίδιοι μέσα σε έναν άλλον, διαφορετικού ύφους πόλεμο, αυτόν που έχει σχέση με την καθημερινότητά μας, την επιβίωσή μας. Χρειάζεται να προβληματιστούμε γενικότερα και να αλλάξουμε τρόπο αντίληψης αυτής της χιλιοειπωμένης λέξης που ακούει στο όνομα “δικαιοσύνη”, να μετατοπίσουμε ακόμη και τη στάση μας απέναντι στις ιδεολογικές αρχές μας που συνεχώς και – καλώς – τελούν υπό αμφισβήτηση γιατί αλλάζουν και τα κοινωνικά δεδομένα, να αλλάξουμε ακόμη και τον τρόπο ζωής μας επηρεασμένοι από την ανθρωποφαγία. Είτε η ανθρωποφαγία αυτή είναι ένας πόλεμος στο όνομα της θρησκείας, των οικονομικών συμφερόντων και της επέκτασης συνόρων, είτε μια εσωτερική διαμάχη σε επίπεδο κομμάτων. Δεν θα ήταν αφύσικη η αντίδρασή μας να επιλέγουμε την αποστασιοποίηση σε πολλές των περιπτώσεων προκειμένου να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα κ΄αυτά να μας οδηγήσουν με τη σειρά τους στο τι θέση θα πάρουμε ως ενεργοί πολίτες.
Τα social media αναμεταδίδουν γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους. Οι πολεμικοί ανταποκριτές διακινδυνεύουν και χάνουν τη ζωή τους για να προσεγγίσουν όσο το δυνατόν πιο πολύ τα γεγονότα. Βλέποντας όλο αυτό το διάστημα με έντονο, ανθρώπινο ενδιαφέρον για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα, τα φρικαλέα βίντεο με τις δολοφονίες παιδιών και ενηλίκων, γυναικών και ανδρών ανεξαρτήτως ηλικίας, εκτός από την απέχθεια νιώθουμε ανασφαλείς αλλά και ανεπαρκείς να συμβάλλουμε με οποιοδήποτε τρόπο στην ανακούφιση ενός λαού που ζει στην μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, όπως έχει χαρακτηριστεί η Γάζα από διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις και όχι μόνο, αλληλοσπαρασσόμενη εδώ και χρόνια με την εμπλοκή εξτρεμιστικών οργανώσεων όπως η Χαμάς. Ο φόβος μιας ενδεχόμενης εμπλοκής της Ρωσίας σ΄αυτό το ανοιχτό πεδίο μάχης καραδοκεί κ΄εμείς παθητικοί ακόμη θεατές της εν γένει εμπόλεμης κατάστασης, ακονίζουμε τις αντοχές και τις αντιστάσεις μας, μέρη ενός ευρέως, αντιπολεμικού μετώπου που απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και εκδηλώνεται με εμφανώς μία πιο δυναμική παρέμβαση.
