Της Κατερίνας Γιαμά
Η ενότητα ενός κόμματος σφυρηλατείται, εκτός από τις αρχές που το διέπουν, και από τα ίδια του τα μέλη και στελέχη που είναι ο κορμός της ύπαρξής του.
Είναι οι στυλοβάτες για να μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την έμπρακτη υποστήριξη όσων συμπορεύονται μαζί του, συμμετέχουν στις αποφάσεις μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες που η ύψιστη είναι το συνέδριό του και στηρίζουν με τη στάση ζωής τους το όραμά του.΄Οταν δε το όραμα αυτό έχει βαθιές ρίζες, έχει ενσωματωθεί με τα πολιτικά και κυρίως τα μαζικά, κοινωνικά αιτήματα, τότε θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη η συνοχή του. Είτε αυτό είναι κόμμα εξουσίας είτε κόμμα αντιπολίτευσης. Η ιστορία έχει δείξει παρόλα αυτά πόσο επισφαλής είναι αυτή η πεποίθηση, πόσο διδακτική μέσα από τραυματικά γεγονότα που μας έχουν κοστίσει ακριβά μέχρι σήμερα και πόσο συχνά διαψεύδεται. Η σύγχρονη πραγματικότητα με τις κοινωνικές – πολιτικές ανατροπές της, οι μηχανισμοί λειτουργίας που εμπλέκονται και αναιρούν οτιδήποτε νέο και διαφορετικό από όσα έχουν θεσμοθετηθεί μέχρι πρότινος μέσα στους κόλπους του, οι διαφορετικές απαιτήσεις και οι αντικειμενικές συνθήκες που καθημερινά δημιουργούνται, είναι σήμερα το σημείο τριβής ανάμεσα στα πρόσωπα που συγκροτούν την ανώτατη βαθμίδα του κόμματος αυτού.΄Ετσι εμφανίζεται η ρήξη, η ρωγμή, η διαμάχη, ο πήχης που μετράει την κομματική πειθαρχία.
Πόσο αριστεροί πιστεύουν ότι είναι όσοι διατρανώνουν τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις συγκρίνοντάς τες, ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες αναταράξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αυτό το νέο που έχει έρθει και έχει κερδίσει το εκλογικό σώμα; Πόσο απόλυτη είναι η γραμμή που υπερασπίζονται παραβλέποντας το 56,69% που έδωσαν οι ψηφοφόροι στον Στέφανο Κασελλάκη; Πόσο μακριά σκοπεύουν να φτάσουν από τη βασική αρχή σεβασμού του εκλογικού αποτελέσματος; Πόσο καλά αντιλαμβάνονται το κόστος των δημόσιων εμφανίσεών τους όπου εκθέτουν τα ιερά και τα όσια ενός πρώην κόμματος εξουσίας; Οι απαντήσεις δεν φτάνουν για να καλύψουν τα κενά που έχουν δημιουργήσει ιδιαίτερα στους νέους ψηφοφόρους οι οποίοι έγιναν μέλη χωρίς δεύτερη σκέψη για να αλλάξουν τη δομή και τη λειτουργία του, αλλά και για να αποτελεί αυτό ένα ανοιχτό βήμα απόψεων και όχι μόνο αποφάσεων.Το μένος που έχει αποκαλυφθεί, λειτουργεί σαν βούτυρο στο ψωμί των πολιτικών του αντιπάλων, ακόμη και αυτών που έχουν την ίδια ρίζα προέλευσης.
«Ενωμένοι θα επιζήσουμε, χωρισμένοι θα χαθούμε» κατά Αίσωπο.΄Ισως αυτή να είναι μια ρήση που πηγάζει από το ένστικτο αυτοσυντήρησης μιας μεγάλης πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, αλλά και ένα καμπανάκι κινδύνου το οποίο ακόμη και μέσα στην απέραντη έρημο μιας υποκινούμενης ανατροπής, προετοιμάζει το έδαφος για ένα καταστροφικό αποτέλεσμα. Προϊδεάζει για μια νέα λογική πάνω στην ελληνική, αριστερή πραγματικότητα. Μακριά από αγκυλώσεις και κόφτες κομματικής συνείδησης, αριστερόμετρα και μοιρογνωμόνια, κινδυνολογίες και λασπολογίες και κοντά σ΄αυτό που ψήφισε και θέλει ο απλός ψηφοφόρος. Το παρελθόν έχει γράψει πολλές σελίδες με μαύρο μελάνι διασπάσεων. Αν αυτό δεν το θυμούνται όσοι αγάπησαν τις καρέκλες πιο πολύ από τον εαυτό τους, τότε θα ήταν έντιμο να αναζητήσουν μια έξοδο. Τουλάχιστον ας μην είναι αυτή η έξοδος ταπεινωτική – αν όχι ηρωϊκή γιατί εδώ δεν είναι Μεσολόγγι!
