Πόσο μεγάλη είναι η διαδρομή του πανδαμάτορα χρόνου ενώ η κλεψύδρα αναποδογυρίζει συνεχώς κάνοντας απανωτές επαναλήψεις; Αδειάζει και γεμίζει σαν φλέβα που αναζητά τον κατάλληλο δότη αίματος για να αρχίσει να λειτουργεί και να δίνει ζωή. ΄Ολοι σ΄αυτή τη “φλέβα” επενδύουμε και κάθε φορά, στις αρχές του νέου χρόνου ξαναχτίζουμε τη ζωή μας σαν να ξεκινάμε από το μηδέν.
Προφανώς σε πολιτικό επίπεδο πολλοί από εμάς έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο ανεπαρκές είναι το σύστημα που διοικεί και καθορίζει την καθημερινότητά μας και με εντιμότητα έχουμε ομολογήσει πόσο ανεπαρκείς μπορεί να είμαστε κ΄εμείς. Δεν είναι μόνο οι αξίες και οι αρχές που μετρούν αλλά και οι συνθήκες που παραμένουν ανώριμες κατά τον προηγούμενο χρόνο εξαιτίας της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της αδυναμίας μας να τη διαχειριστούμε.
Πόσο ισχυρό υπήρξε το κίνητρο της πολιτικής μας βούλησης, πόσο συχνά παρεμβήκαμε στα τεκταινόμενα της πόλης όπου ζούμε, πόσο αδιαφορήσαμε για τον διπλανό μας ή πόσο προστρέξαμε στην ανάγκη του; Πόσο ταρακούνησαν την κοινωνική μας ευαισθησία τα επικίνδυνα συχνά φαινόμενα βίας, οι θάνατοι στην άσφαλτοι που παραμένουν το ίδιο υψηλοί με του προηγούμενου χρόνου, οι ανθρωποκτονίες και οι δη οι γυναικοκτονίες και τα χιλιάδες θύματα πολέμου; Aκόμη και αν αναζητήσουμε απαντήσεις, αυτές θα είναι είτε αόριστες, είτε στο στυλ “δεν ξέρω, δεν απαντώ”. Γιατί η συγκίνηση είναι ένα εύκολο συναίσθημα που δεν κρατά πολύ, αντίθετα μετατίθεται ανηλεώς προς την ταχύτητα της επικαιρότητας.
Δίνουν και παίρνουν οι απολογισμοί τέτοιες μέρες αλλά οι αυτοκριτικές εκλείπουν δραματικά.΄Ολοι ανεξαιρέτως πρεσβεύουμε το καλό γούρι για τους άλλους – ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όλοι επιμένουν στην προτροπή “με το δεξί!” – κατά βάθος όμως ακονίζουμε το δόρυ μας για να βρει στόχο: Το ευαίσθητο σημείο των επικριτών μας. Ο χρόνος που περνάει και αλληλοδιαδέχεται ο ένας τον άλλον, χρήζει ανανέωσης των στόχων μας αλλά εμείς τον αγνοούμε και αναλωνόμαστε σε ευτελείς πρακτικές που τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Χαλάμε σχέσεις, τις τραυματίζουμε, αναζητούμε καινούργιες λες και είναι καραμέλες, αλλάζουμε το χάρτη της δημιουργικότητάς μας και μεταθέτουμε σύμφωνα με ό,τι μας βολεύει, τις προτεραιότητές μας. Γινόμαστε κινούμενο δικαστήριο των κάθε λογής κακοποιήσεων και ανάλογα με το τι θα αποφανθεί η κοινή γνώμη, θα διαμορφώσουμε κ΄εμείς στάση, σαν μέρος της που είμαστε. Μαζική κουλτούρα, ένα πράγμα.
Η κλεψύδρα εν τω μεταξύ αδειάζει και γεμίζει. Η φλέβα χτυπάει σαν τρελή. Εκεί που χτυπάει πιο δυνατά, βρίσκεται το σημείο όπου πρέπει να αλλάξουμε τα δεδομένα μας, πριν να μας πάρουν μπάλα τα γεγονότα!
