Η Δέσποινα Βανδή βρέθηκε το βράδυ της Κυριακής 14 Ιανουαρίου στο νυχτερινό κέντρο όπου εμφανίζεται ο Αντώνης Ρέμος με την Ελένη Φουρέιρα. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, οι δύο τραγουδιστές κάλεσαν τη Δέσποινα Βανδή στη σκηνή για να τιμήσουν με τον δικό τους τρόπο τον Βασίλη Καρρά, που έφυγε από τη ζωή στις 24 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 70 ετών
Τα συγκινητικά λόγια των τραγουδιστών
«Πρώτη φορά στην Αθήνα κατέβηκε η Δέσποινα με τον Βασίλη Καρρά. Ο Βασίλης της έδωσε το γήπεδο, και μετά της έδωσε αυτό το υπέροχο τραγούδι, και σήμερα θα το πούμε για εκείνον, όχι για εμάς. Τον Βασίλη τον αγαπάμε, και θα τον αγαπάμε για πάντα» ανέφερε ο Αντώνης Ρέμος και στη συνέχεια οι τρεις τους, τραγούδησαν αγκαλιασμένοι το «Γέλα μου».
Πρόκειται για το τραγούδι της Δέσποινας Βανδή με τον αείμνηστο λαϊκό ερμηνευτή, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πρώτα βήματα της καριέρας της.
H στενή σχέση Βανδή – Καρράς
Η Δέσποινα Βανδή είχε στενή φιλία με τον Βασίλη Καρρά και όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του, έγραψε στα social media: «Δεν μπορώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου… Δίπλα του ξεκίνησα το ταξίδι μου στη μουσική. Δίπλα του την περίοδο που άρχισε να αγαπιέται από όλη την Ελλάδα εγώ να μαθαίνω τη σκηνή τη νύχτα και το περιτύλιγμα της και παράλληλα να διαβάζω στα καμαρίνια προσπαθώντας να πάρω το πτυχίο. Με ξεγέλασε με έναν τρόπο. Με έκανε να πιστεύω πως ο κόσμος της μουσικής είναι γεμάτος με Βασιληδες! Με τα χρόνια κατάλαβα τη μοναδικότητα του και δεν αναφέρομαι στην ντοπροσυνη της φωνής του ούτε και στα τραγούδια του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Γέλα μου
Ο Βασιλης αυτός ο άντρας με αυτό το εκτόπισμα που είχε που λατρευόταν σα ροκ σταρ αυτός που ξεκινούσε με το «καλησπέρα και καλή βραδιά» και τον αποθέωναν όλοι ,είχε μια σχεδόν παιδική αθωότητα που τη διατήρησε όλα αυτά τα χρόνια…Γενναιόδωρος ,με μια αφοπλιστική απλότητα, αληθινός και με πολλή αγάπη για όλους, τον ένοιαζε μόνο η σκηνή κι ο,τι γινόταν πάνω σε αυτήν. Σπάνιας κοπής άνθρωπος… Ζει στην καρδιά μου και τον ευγνωμονώ για όσα μου έμαθε συνειδητά και ασυνείδητα…
Βασιλη…
«Γελα μου»…1994…».
