Η Ζανέλ το κορίτσι με τη βελούδινη φωνή, με τις παραστάσεις βγαλμένες από ένα ρετρό παραμύθι, θα μας ταξιδέψει το Σάββατο 8 Μαρτίου ,Ημέρα της Γυναίκας με ένα αφιέρωμά στις σημαντικότερες γυναικείες φωνές της ελληνικής δισκογραφίας από το ’30 εως το 1990 με τίτλο «Μεγάλες Κυρίες».
Tι είναι για εσένα το τραγούδι;
Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Το τραγούδι για μένα είναι τόσα πολλά και μαγικά. Είναι η παρέα μου, η ανάσα μου, το στήριγμά μου, το καταφύγιό μου, η συντροφιά μου, η ψυχοθεραπεία μου, ο παντοτινός μου φίλος που διαβάζει κάθε μου πτυχή.
Ως μέτοικος στην πόλη της Χαλκίδας τι βρίσκεις ενδιαφέρον στην πόλη;
Η θάλασσα είναι μαγική. Μου δημιουργεί ένα αίσθημα χαράς, ίσως γιατί μου θυμίζει το καλοκαίρι που τόσο λατρεύω. Είναι γιατρικό η θάλασσα. Μια μικρή βόλτα στο κέντρο της Χαλκίδας με θέα τη θάλασσα αρκεί για να μου αλλάξει την ψυχολογία.
Όλα τα τραγούδια που επιλέγεις για τις ζωντανές εμφανίσεις σου αλλά και τα τραγούδια που γράφτηκαν για εσένα έχουν μία «βίντατζ ή ρετρό» αισθητική. Έχεις αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να δραπετεύσεις από αυτό το πλαίσιο;
Λατρεύω τη ρετρό εποχή. Λατρεύω την ευαισθησία, τον ρομαντισμό και την αλήθεια που επικοινωνούν αυτά τα τραγούδια. Ίσως γιατί και στη δική μου ψυχοσύνθεση ζουν αυτά τα συναισθήματα. Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε μου ζωντανή παράσταση επιλέγω και τραγούδια από πολλά άλλα είδη που αγαπώ και τα θεωρώ και αυτά κομμάτι μου. Είτε αυτό είναι ένα τραγούδι του Αττίκ, είτε του Τσιτσάνη, είτε του Ζαμπέτα, είτε του Κραουνάκη, φτάνει να μου μιλάει στην καρδιά.
Πρόσφατα σε ακούσαμε σε ξενόγλωσσο στίχο με το νέο project “Shadows of Empathy” & τον Mario Gonzales Guerra . Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία; Θεωρείς ότι είχες ανάγκη καλλιτεχνικά να μπεις σε νέα πιο lounge-rock μονοπάτια;
Η συνεργασία μου με τον Mario Gonzales Guerra στο project Shadows of Empathy προήλθε από την επιθυμία μας να δημιουργήσουμε κάτι φρέσκο και διαφορετικό. Ο Mario είναι ένας ταλαντούχος μουσικός, και η συνεργασία μας μας επιτρέπει να συνδυάσουμε τις ιδέες και τους ήχους μας, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία.
Το project “Shadows of Empathy” μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε νέες καλλιτεχνικές κατευθύνσεις, με πιο lounge- electric ήχους που μου επιτρέπουν να εκφράσω διαφορετικές πτυχές της καλλιτεχνικής μου προσωπικότητας. Είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε μουσική που συνδυάζει στοιχεία από διάφορα είδη και να αγγίξουμε την ψυχή των ακροατών.
Μέσα από αυτό το project, θέλουμε να μοιραστούμε συναισθήματα και ιστορίες που είναι κοντά στον καθένα μας και πραγματικα ανυπομονώ να μοιραστώ τις στιγμές μας μουσικά με το κοινό . Είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα.
Εργάζεσαι παράλληλα σε μουσικό σχολείο της Χαλκίδας. Τι αποκομίζεις από την εμπειρία σου αυτή; Υπάρχουν βελτιώσεις που θα μπορούσαν να γίνουν στα καλλιτεχνικά σχολεία;
Στα μουσικά σχολεία εργάζομαι 11 χρόνια τώρα. Η αλληλεπίδραση με τα παιδιά είναι μια αίσθηση μοναδική και δεν την αλλάζω με τίποτα. Λατρεύω τους μαθητές μου και συγκινούμαι με την αγάπη που εισπράττω από εκείνους. Ώς προς τις βελτιώσεις σίγουρα μπορούν να γίνουν πολλά, αν και εφόσον η πολιτεία δώσει την ανάλογη στήριξη σε αυτά τα σχολεία που μόνο εξέλιξη μπορούν να προσφέρουν στις παιδικές ψυχές. Περισσότερες προσλήψεις καθηγητών, καλύτερες κτηριακές υποδομές, περισσότερα μουσικά όργανα και μουσικό υλικό και πολλά ακόμη. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες.
Ένα από τα πιο αισθαντικά και συνάμα συγκινητικά τραγούδια σου αποτελεί το “Χαμογέλα μου λίγο” . Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από αυτό το τραγούδι το οποίο πρόσφατα ακούσαμε και σε μία πιο lounge εκδοχή;
Το τραγούδι “Χαμογέλα μου λίγο” το έγραψα σε μία δική μου ευάλωτη στιγμή. Γενικά όταν περνώ δύσκολα, μου γεννιέται η έμπνευση για δημιουργία. Την περίοδο εκείνη είχα βιώσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση που μου είχε κλέψει στην κυριολεξία το χαμόγελο, κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Ένιωσα λοιπόν την επιθυμία να γράψω ένα τραγούδι που να εξυμνεί την ανάγκη τού να χαμογελάμε ακόμη και στην πιο δύσκολη στιγμή μας. Ακόμη κι αν νιώθουμε αβοήθητοι, αδύναμοι, πελαγωμένοι. Ξεγελάμε κάθε φόβο, κάθε μαύρη στιγμή, κάθε πόνο.
Το “Χαμογέλα μου λίγο” γεννήθηκε από μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη: τη λαχτάρα για ένα χαμόγελο, μια στιγμή ζεστασιάς, μια μικρή ένδειξη πως, ακόμα και μέσα στη σιωπή, υπάρχει σύνδεση.
Η έμπνευση ήρθε από εκείνες τις στιγμές που η αγάπη μοιάζει εύθραυστη, που τα λόγια δεν αρκούν και το μόνο που απομένει είναι μια σιωπηλή έκκληση—ένα χαμόγελο που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Είναι ένα τραγούδι που κουβαλάει μια γλυκιά μελαγχολία, μια αίσθηση προσμονής και νοσταλγίας.
Η lounge εκδοχή του έδωσε μια άλλη διάσταση στο συναίσθημα του κομματιού, μια πιο αέρινη και ονειρική ατμόσφαιρα, αλλά ο πυρήνας του παραμένει ίδιος: η ανάγκη για ένα βλέμμα, μια κίνηση, μια στιγμή που να μας επιβεβαιώσει πως δεν είμαστε μόνοι. Εστίασα σε εκείνες τις μικρές, αλλά τόσο σημαντικές χειρονομίες που μπορούν να φωτίσουν ακόμα και τις πιο σκοτεινές στιγμές μας. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα απλό θετικό βλέμμα—είναι όλα μικρά θαύματα που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν την ψυχή ενός ανθρώπου.
Ήθελα να αναδείξω αυτές τις λέξεις-κλειδιά που κάθε άνθρωπος πρέπει να κρατά μέσα του: τρυφερότητα, κατανόηση, ελπίδα. Γιατί κάποιες φορές δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια ούτε σπουδαίες πράξεις για να νιώσει κάποιος λιγότερο μόνος. Αρκεί μια στιγμή, μια κίνηση, μια σιωπηλή υπόσχεση πως είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο.
Η μουσική και οι στίχοι ενώθηκαν για να ψιθυρίσουν αυτή την απλή αλήθεια: πως η ομορφιά και η δύναμη βρίσκονται στα πιο ανεπαίσθητα, στα πιο ανθρώπινα. Και πως ένα χαμόγελο—αυτό το μικρό φως—μπορεί να γίνει πυξίδα μέσα στο σκοτάδι.
Έχεις την ευκαιρία να τραγουδήσεις ζωντανά και να σε συνοδεύσει ο Μανώλης Χιώτης ή ο Μίμης Πλέσσας. Ποιον επιλέγεις και γιατί;
Νομίζω πως θα ήταν ένα απίστευτο μουσικό δίδυμο. Ο Μανώλης Χιώτης για την εξαίσια σπιρτάδα των τραγουδιών του και την προσωπικότητά του ως μουσικός και ο Μίμης Πλέσσας για την τόση ευαισθησία του και τη συνθετική του ποιότητα. Σίγουρα θα συναντιόντουσαν στα τζαζ μουσικά περάσματα που ακούμε στα τραγούδια και των δύο. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω, σίγουρα. Όπως δεν παραλείπω να τραγουδώ τραγούδια και των δύο σε κάθε μου παράσταση.
Θέλω να μου πεις ένα τραγούδι που θα αφιέρωνες στον μεγάλο σου έρωτα, ένα στη μητέρα σου και ένα τραγούδι που θα αφιέρωνες στο κοινό σου.
“Γλυκά μου μάτια” από τον Νίκο Γούναρη, στον μεγάλο μου έρωτα.
Στη μητέρα μου και στον πατέρα μου, “Μαμά, Μπαμπά” σε ερμηνεία της Δήμητρας Σελεμίδου, σε μουσική του Σπύρου Παρασκευάκου και στίχους του Γιάννη Βασιλόπουλου. Σπαρακτικό τραγούδι.
Στο κοινό που πάντα με συγκινεί με την αγκαλιά του, “Ένας ουρανός μ’ αστέρια” του Μίμη Πλέσσα σε στίχους του Θάνου Σοφού.
Ζούμε σε μία αντιερωτική εποχή, πως αντιλαμβάνεσαι όλες τις εξελίξεις που βιώνει η ελληνική κοινωνία τόσο ως καλλιτέχνης αλλά και ως εκπαιδευτικός;
Θα έλεγα πως ζούμε σε μια εποχή όπου ο έρωτας και η αυθεντική σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους βάλλονται από την ταχύτητα, την επιφάνεια και την εμπορευματοποίηση των συναισθημάτων. Ο έρωτας απαιτεί χρόνο, αφοσίωση και αλήθεια, στοιχεία που συχνά θυσιάζονται στον βωμό της εικόνας και της πρόσκαιρης ικανοποίησης.
Ως καλλιτέχνιδα, προσπαθώ να φέρω τον έρωτα στο προσκήνιο μέσα από τη μουσική μου, να μιλήσω για βαθύτερα συναισθήματα και να αγγίξω τις ψυχές των ανθρώπων. Η τέχνη οφείλει να είναι καταφύγιο, να δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα σε όσα αισθανόμαστε και όσα φοβόμαστε να εκφράσουμε.
Ως εκπαιδευτικός, βλέπω τη νέα γενιά να μεγαλώνει σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία αντικαθιστά την ουσιαστική επικοινωνία. Θέλω να τους δείξω πως ο έρωτας δεν είναι απλώς μια ρομαντική ιδέα, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης, μια στάση ζωής που μας κάνει πιο ανθρώπινους. Να τους μάθω πως η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη.
Η εποχή μπορεί να είναι “αντιερωτική”, αλλά εμείς έχουμε τη δύναμη να ξαναδώσουμε στον έρωτα τη θέση που του αξίζει. Μέσα από τη μουσική, την εκπαίδευση, την τέχνη και τις ίδιες μας τις πράξεις.
Πρόσφατα ακούσαμε και ένα τραγούδι σε δικούς σου στίχους «το Καρτέρι» της Ελένης Γουρζή. Κατά τη γνώμη σου, ποιο είναι το μυστικό που κάνει ένα καλό τραγούδι στιχουργικά;
Ένα καλό τραγούδι, στιχουργικά, έχει ψυχή. Δεν είναι απλώς λέξεις πάνω σε μια μελωδία, αλλά μια αληθινή ιστορία, ένα συναίσθημα που βρίσκει τον δικό του ρυθμό και τη δική του ανάσα.
Για μένα, το μυστικό βρίσκεται στην αλήθεια και την απλότητα. Οι στίχοι που αγγίζουν τον ακροατή δεν είναι απαραίτητα οι πιο περίτεχνοι ή πολύπλοκοι, αλλά αυτοί που κρύβουν μέσα τους μια ειλικρινή εξομολόγηση, μια εικόνα που μπορεί να νιώσει ο άλλος δική του. Ένα καλό τραγούδι δεν λέει απλώς κάτι· κάνει τον ακροατή να το ζήσει.
Στο Καρτέρι, ήθελα να φτιάξω μια ατμόσφαιρα, να μεταφέρω μια αίσθηση προσμονής και πάθους που όλοι έχουμε νιώσει κάποτε. Όταν οι στίχοι «κουμπώνουν» με τη μουσική και γεννούν εικόνες, τότε το τραγούδι αποκτά δύναμη και αντοχή στον χρόνο.
Έχεις τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσεις σε μία κινηματογραφική ταινία, ποια είναι αυτή και γιατί;
Αν μπορούσα να πρωταγωνιστήσω σε μια κινηματογραφική ταινία, θα ήθελα να είναι το La La Land.
Ο λόγος είναι ότι αυτή η ταινία συνδυάζει τη μουσική, τον χορό, τον ρομαντισμό και το όνειρο όλα όσα με εκφράζουν. Η ιστορία της Μία, μιας ηθοποιού που παλεύει για την τέχνη της, και του Σεμπάστιαν, ενός παθιασμένου μουσικού, είναι γεμάτη συναίσθημα, πάθος και τη γλυκόπικρη αλήθεια του να κυνηγάς τα όνειρά σου.
Θα ήθελα να ζήσω αυτή την ατμόσφαιρα, να τραγουδήσω σε έναν λόφο με θέα την πόλη, να χορέψω κάτω από τα αστέρια και να νιώσω τη μαγεία που μόνο ο κινηματογράφος και η μουσική μπορούν να δημιουργήσουν.
Υπηρξε κάποια στιγμή που αντιμετώπισες κάποιο εμπόδιο στον καλλιτεχνικό χώρο ή κάποια απογοήτευση που σε επηρέασε σε μεγάλο βαθμό ώστε να σκεφτείς το ενδεχόμενο να ασχοληθείς μόνο με τη διδασκαλία; Πως το αντιμετώπισες;
Νομίζω πως κάθε καλλιτέχνης συναντά εμπόδια στην πορεία του—είτε είναι επαγγελματικές δυσκολίες, είτε στιγμές αμφιβολίας και εσωτερικής σύγκρουσης. Ο καλλιτεχνικός χώρος είναι γεμάτος προκλήσεις, και υπάρχουν φορές που η αναγνώριση, η αποδοχή ή ακόμα και η ίδια η έμπνευση μοιάζουν άπιαστες.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα απογοήτευση, που σκέφτηκα αν αξίζει να συνεχίσω ή αν θα έπρεπε να αφοσιωθώ αποκλειστικά στη διδασκαλία. Αλλά πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα: η μουσική είναι ο τρόπος μου να εκφράζομαι, να επικοινωνώ, να υπάρχω.
Το ξεπέρασα με επιμονή, με αγάπη για αυτό που κάνω, αλλά και με στήριξη από ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα. Και μέσα από τη διδασκαλία, αντί να απομακρυνθώ από την τέχνη, βρήκα έναν ακόμα τρόπο να τη μοιράζομαι. Γιατί η διδασκαλία δεν είναι απλώς μετάδοση γνώσης—είναι έμπνευση, δημιουργία, σχέση.
Έτσι, κάθε εμπόδιο έγινε ένα βήμα παραπάνω για να καταλάβω ποια είμαι και τι θέλω πραγματικά. Και η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: μουσική.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το κοντινό μέλλον ; Που θα έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τη βελούδινη φωνή σου;
Αυτή την περίοδο, βρίσκομαι σε μια φάση έντονης δημιουργικότητας, τόσο στη μουσική μου πορεία όσο και στη δισκογραφία. Ετοιμάζω νέα τραγούδια, συμμετέχω σε όμορφες συνεργασίες και συνεχίζω να εξερευνώ διαφορετικά ηχοχρώματα και καλλιτεχνικές προκλήσεις. Η μουσική είναι ένας ατελείωτος δρόμος έκφρασης, και κάθε νέο project μου δίνει την ευκαιρία να επικοινωνήσω συναισθήματα, ιστορίες και εμπειρίες με το κοινό.
Μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές που έρχονται είναι το αφιέρωμα που θα παρουσιάσω το Σάββατο 8 Μαρτίου στη Χαλκίδα, στον Πολυχώρο Τέχνης Δρώμενα. Πρόκειται για μια μουσική παράσταση αφιερωμένη στις μεγάλες κυρίες της ελληνικής δισκογραφίας, στις ερμηνεύτριες που με τη φωνή και την ψυχή τους άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ελληνική μουσική σκηνή. Μέσα από τα τραγούδια τους, θα ταξιδέψουμε σε εποχές όπου οι στίχοι και οι μελωδίες είχαν τη δύναμη να αγγίζουν βαθιά την καρδιά.
Η βραδιά αυτή θα είναι ένας φόρος τιμής στις σπουδαίες αυτές γυναίκες που καθόρισαν το ελληνικό τραγούδι, αλλά και μια ευκαιρία για όλους εμάς να ξαναζήσουμε τις συγκινήσεις που μας χάρισαν. Με μεγάλη χαρά σας προσκαλώ να γίνουμε μια μεγάλη παρέα και να μοιραστούμε αυτή τη μουσική εμπειρία. Θα είναι μια βραδιά γεμάτη συναίσθημα, νοσταλγία και πάνω απ’ όλα, αγάπη για το ελληνικό τραγούδι!
Που και πως βλέπεις τη Ζανέλ σε τρία χρόνια από τώρα;
Είναι μια ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω εύκολα, καθώς η ζωή μας αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη κυριολεκτικά. Αν θα ήμουν όμως σίγουρη για κάτι, αυτό θα ήταν πώς θα τραγουδώ και θα δημιουργώ. Για όλα τα υπόλοιπα, δεν ξέρεις η τύχη του καθενός τι του επιφυλάσσει. Αυτό είναι όμως και το συναρπαστικό!
