Βιβάλντι. Τέσσερις εποχές. Ακούγοντας κάποιος το “Spring” αναπτερώνεται, αναρριγεί το πιο βαθύ του κομμάτι που έχει βιώσει ακόμη έναν χειμώνα με γκρίζες ζώνες και επιθυμεί διακαώς να ξεφύγει.
Να ανοίξει το βλέμμα του προς το μέλλον, το δικό του και των παιδιών του, να τολμήσει να ονειρευτεί ένα χρώμα – οποιοδήποτε – εκτός από μαύρο και να φωτίσει τις ανασφάλειές του. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Η ζωή τον προτρέπει, τον προκαλεί, τον συγκινεί δονώντας τις ευαισθησίες του. Η ίδια η ζωή η δική του και των άλλων έχει τον τρόπο να του δίνει απαντήσεις ακόμη και όταν η διέξοδος φαντάζει σαν παραμύθι για αφελείς και ανώριμους.
Μέρες που είναι, οι έντονοι προβληματισμοί χαλαρώνουν, οι εκδρομείς πληθαίνουν, τα χωριά ξαναγεμίζουν, η ανάμνηση των ανθρώπων που έφυγαν από κοντά μας μαλακώνει, η άνοιξη μας επιστρέφει τη χαμένη μας νιότη. Κ΄ενώ όλα αυτά συμβαίνουν και μας αφορούν, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο, ανακαλύπτουμε ότι το σκοτεινό πρόσωπο της κοινωνίας που βιαιοπραγεί, που σκοτώνει, που αδικεί, που αναζητάει τη χαμένη της λογική στα γραφεία των ψυχολόγων, εν τούτοις εξακολουθεί να υπάρχει, να ταλανίζει και να ταλανίζεται. Οι γιορτές δεν είναι ένα κουμπί που το πιέζουμε και σταματούν ως δια μαγείας να υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρά θέματα υγείας, με προβληματικές προσωπικότητες, με άδειες τσέπες, με μοναχικές διαδρομές. Μόνο που όλα αυτά δεν μπαίνουν στον μεγεθυντικό φακό. Λειαίνεται η επίδρασή τους. Αναζητούνται για λίγο οι λύσεις τους για να μπορέσουν τα αδιέξοδα να βρουν ένα μικρό φως στο βάθος του τούνελ. Οι ανθρώπινες σχέσεις να επιβιώσουν σε πείσμα των άγριων ενστίκτων και της αποξένωσης, ίσα που να πάρουν όλοι μια ανάσα και να βγουν στην επιφάνεια ζωντανοί. Το στρες που κατατρώει την ύπαρξή μας να λουφάξει για να επικρατήσει η ανεμελιά που μας ταιριάζει και αξίζει την προσοχή μας. Που την έχουμε ξεχάσει ζώντας μέσα στο κουκούλι της ανασφάλειας.
Αυτό προστάζει η΄Ανοιξη. Να δούμε το άλλο της πρόσωπο, ξεφεύγοντας από τα αυστηρά πρότυπα, τους ατέρμονους συμβιβασμούς, τις “ιερές συμμαχίες” εν όψει των ευρωεκλογών, τις εμμονικές συμπεριφορές, για να νικήσουμε τους φόβους μας ότι αυτός ο πλανήτης θα καταστραφεί έτσι κι αλλιώς από εμάς τους ίδιους. Κάποιοι θα βρεθούν όπως κάθε χρόνο στις επάλξεις του επαγγελματικού τους καθήκοντος, κάποιοι θα τσουγκρίσουν αυγό με το είδωλό τους στον καθρέφτη, κάποιοι θα προσπεράσουν γιατί δεν θα μπορέσουν να βρουν το φως στο τούνελ και κάποιοι θα ανακαλύψουν το πραγματικό νόημα του να ξέρεις να ζεις για να έχεις ουσιαστικό λόγο να υπάρχεις.
Ανάμεσα στις τέσσερις εποχές του χρόνου που έχουν χάσει την ταυτότητά τους μέσα στην τρέλα της κλιματικής αλλαγής, αυτή που θα ξεχωρίζει ακόμη και όταν πάψει να υπάρχει είναι η΄Ανοιξη. Η προσωπική μας΄Ανοιξη. Γιατί από τα χρώματά της και κυρίως από το πράσινο της ελπίδας, εξαρτάται αποκλειστικά ο περίφημος “καλύτερος κόσμος” που όλοι επικαλούμαστε χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι κάπου χαθήκαμε προσπαθώντας να τον “μεταφράσουμε”.
