Αν πάρεις έναν ΄Ελληνα και του πεις με επιχειρήματα ότι η υπερκατανάλωση του κρέατος δεν είναι συνυφασμένη με την υγεία του, θα τον χάσεις από..πελάτη. Αν του επισημάνεις ότι το λίπος χτυπάει στην καρδιά, θα σε βγάλει απ΄την..καρδιά του.
Αν του ανεβάσεις πασχαλιάτικα την τιμή στα ύψη, θα βρει τρόπο να παρακάμψει την ακρίβεια και να αγοράσει οπωσδήποτε το πιο μικρό αμνοερίφιο για να το ξεκοκαλίσει στο όνομα του εθιμοτυπικού τελετουργικού. Αν τον προσκαλέσεις για πασχαλιάτικο τραπέζι και το φάει δωρεάν, θα γίνει και επίσημα ο καλύτερος φίλος σου.
Οι οβελίες έχουν την τιμητική τους ακριβοί ή όχι. Ελληνικής εκτροφής ή ξένης. Στη σούβλα ή στο ταψί, στη λαδόκολλα. Στη θράκα ή στο φούρνο της κουζίνας. Στον παραδοσιακό “λάκκο” της Λιβαδειάς ή στην ψησταριά της ταβέρνας. Η σύντομη ζωή τους τελείωσε κάπου εδώ πριν ολοκληρώσει τον κύκλο της.
“Γι΄αυτό εκτρέφονται, για να οδηγηθούν κάποτε στη σφαγή” μου εξομολογείται ένας γνωστός εκτροφέας.
“Τα καημένα τα αρνάκια τα λυπάμαι αλλά όταν σκέφτομαι την τραγανιστή πετσούλα που κρέμεται όταν ψηθεί και ροδοκοκκινίσει, μου φεύγουν και οι τύψεις που τρώω το κρέας τους και οι ενοχές”.
“Γιατί να τα λυπάμαι; Ο λύκος τα λυπάται όταν πέφτει επάνω τους;”
Τρεις διαφορετικές απόψεις, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, τρεις εκδοχές απέναντι σε όσους αρνούνται να φάνε αρνί το Πάσχα. Ακούγοντάς τες κράτησα μόνο την τρίτη ως χαρακτηριστική της ωμότητας ενός νεοέλληνα. Βλέμμα ψυχρό, κάνοντας δήθεν χιούμορ, κοιτάζει τριγύρω του να δει αν τον ακούνε κάνοντας νόημα στον κρεοπώλη να του ετοιμάσει στα γρήγορα ένα δεκάκιλο. (Το δικό μου βλέμμα βέβαια είναι πιο ψυχρό. Η ανθρώπινη ωμότητα με απωθεί περισσότερο από το ωμό κρέας).
Πάσχα χθες, με τα συμπαρομαρτούντα κόκκινα αυγά, με τον οίνο να ρέει σε σεβαστές ποσότητες και τους οβελίες να μας γνέφουν από την ελληνική αρχαιότητα, όταν τους σούβλιζαν δίπλα στο μνήμα των νεκρών για να τους τιμήσουν χορεύοντας. Μετά την κλασική νηστεία της πλειοψηφίας – ο καθείς για τους δικούς του λόγους – τίποτε δεν θεωρείται περισσότερο αναγκαίο και φυσιολογικό από το αρνί της σούβλας αφού θα έχει προηγηθεί η κατάνυξη της μαγειρίτσας.
Τα πάντα όλα για ένα “κοψίδι” όπως το λέμε στη γαστριμαργική αργκό, μακριά από σκοτούρες, εφορίες και οφειλές, πρόστιμα, ευρωεκλογές και δημοσκοπήσεις. Απενοχοποιημένοι από τις σφαγές στη Γάζα, τη Τζαμπαλίγια, την Ουκρανία. Στη λογική ότι βρισκόμαστε μακριά από όλα αυτά. ΄Οτι το μόνο καταφύγιο στον δικό μας “πόλεμο” είναι μια ροδοκόκκινη πετσούλα οβελία που μόλις έχει βγεί από τη θράκα. Ανεξάρτητα αν η μαζική σφαγή των αμνοεριφίων θυμίζει το εβραϊκό έθιμο που ήθελε να βάφουν με το αίμα του οβελία τις εισόδους των σπιτιών τους, εν τούτοις στα δικά μας έθιμα συντηρείται αφειδώς και μόνο προς γευστική τέρψη.
Μέσα από αυτή τη στήλη εύχομαι να γιορτάσατε με ή χωρίς οβελία για τη χαρά της ζωής που είναι το πολυτιμότερο, διαθέσιμο αγαθό χωρίς να πάψουμε να σκεφτόμαστε και τους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας, μέρα που είναι!
Είθε!
