Ανάμεσα στους καλοκαιρινούς μήνες ο ένας από τους πιο παραγωγικούς καλλιτεχνικά. Ο Ιούλιος του 2024 κρατάει τα σκήπτρα πανελλαδικά. Αναγεννιέται η ύπαιθρος, ξεσκονίζονται οι αυτοσχέδιες καλλιτεχνικές σκηνές, σφύζουν οι μεγαλουπόλεις, σφύζει η περιφέρεια και μένουμε να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα έστω και μιας παράστασης ή μιας συναυλίας ή μια έκθεσης εικαστικής τέχνης.
Το δικαίωμα ή την υποχρέωση; Η απάντηση έχει να κάνει με το τι είδους σχέση έχει ο καθένας από μας με την τέχνη γενικότερα. Αν την ακολουθεί ως λάτρης της ή αν την υπηρετεί ως γνώστης της. Αν η τέχνη υπάρχει μέσα του και τον κάνει καλύτερο άνθρωπο ή αν του ξυπνάει ένστικτα που υπερβαίνουν τον συναισθηματικό του κόσμο. Αν κάθε καλοκαίρι προγραμματίζει να ..πάει στο Ηρώδειο ή στην..Επίδαυρο από επιφανειακό ενδιαφέρον για το θεαθήναι, για να ανεβάσει στο διαδίκτυο, ή αν επιλέγει μια μικρή σκηνή στην επαρχία γιατί βρίσκει το καλοκαίρι του άδειο, ανούσιο χωρίς ένα καλλιτεχνικό γεγονός.
“΄Εχουμε την τέχνη για να μη πεθάνουμε απ΄την αλήθεια” γράφει ο Νίτσε.
“Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια” γράφει ο Picasso.
Kαι στις δυο φράσεις διακρίνεται μια αίσθηση αμφισημίας όπου οι λέξεις αλλά και οι έννοιες διαπλέκονται. Η αλήθεια όμως είναι το ζητούμενο. Η αλήθεια του δημιουργού και η αλήθεια του κοινού.
Το μεγάλο δίλημμα του καλλιτέχνη είναι αν το έργο του είναι αληθινό, αν το έχει αποδώσει όπως θέλει. Το δίλημμα του κοινού είναι αν αυτό που εισέπραξε από ένα καλλιτεχνικό θέαμα, μια πράξη, συνδέεται με το όραμα των δημιουργών.
Βρεθήκαμε πολλές φορές τα καλοκαίρια μας σε θεατρικές σκηνές και όχι μόνο, σε εκθέσεις εικαστικές, σε συναυλίες κάτω από το φεγγαρόφωτο, άσκεποι και απενοχοποιημένοι από απαισιόδοξες σκέψεις.
Βάλαμε το χέρι στην καρδιά και την ακούσαμε να χτυπάει τρελά από τη συγκίνηση.
΄Ισως και να επιτρέψαμε σ΄ένα δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια εξαιτίας του δυνατού συναισθήματος που μας προκάλεσαν.
(Η μυστική επιβράβευση για τον καλλιτέχνη που περνάει απαρατήρητη!)
΄Ισως η ζωή στην περιφέρεια να θεωρείται και να είναι εν τέλει συρρικνωμένη λόγω απουσίας θεαμάτων.
Να λείπουν οι ευκαιρίες για τους ντόπιους καλλιτέχνες.
Να περιορίζονται σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες που προβάλλουν τον φορέα τους και ως εκεί.
Το όραμα όμως μέχρι πού φτάνει;
Μέχρι τον πιο κοντινό ορίζοντα;
Και όμως!
Κάτι κινείται κ΄αυτό το κάτι έχει μορφή κύκλου.
Διαγράφει τροχιά φωτός γιατί αποκάτω κρύβεται ασίγαστο πάθος για δημιουργία.
Αυτή η ακατανίκητη δύναμη να ανασύρεις από τον βυθό της απραξίας τα πιο εκθαμβωτικά, όμορφα κοράλλια.
Αυτό συμβαίνει και στο φετινό καλοκαίρι εδώ! στην Εύβοια.
Σε πείσμα των πυρκαγιών, των χαμηλών budget και των χρηματοδοτήσεων του ΥΠΠΟ, της ισχνής παρουσίας των δήμων, της φονικής ακρίβειας και του εμπορικού κυρίως ενδιαφέροντος αθηναϊκών καλλιτεχνικών παραγωγών οργανώνονται φεστιβάλ με πληθώρα και ποικιλία εκδηλώσεων όπως αυτό που οργανώνει το Θέατρο Χαλκίδας στον πολιτιστικό χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδας, κάτω από την Υψηλή γέφυρα, αφιερώματα, συναυλίες σε υπαίθριους χώρους, παραστάσεις με έντονο το χρώμα της ντόπιας κουλτούρας και όχι μόνο, εκπαιδευτικές δράσεις της Εθνικής, Λυρικής Σκηνής στη Βόρεια Εύβοια, γαστρονομικά φεστιβάλ, εκθέσεις σε διατηρητέα κτίρια, ξεναγήσεις, διαλέξεις, περιπατητικές διαδρομές και τόσα άλλα που ένα άρθρο είναι ανεπαρκές για να τα αναφέρει κανείς.
Συνεπώς δεν χρειάζεται να περιμένουμε το αυγουστιάτικο φεγγάρι για να αφιερώσουμε μια βραδιά σε ένα απ΄αυτά.
Ο Ιούλιος διαθέτει ισχυρά κίνητρα και δέλεαρ για να μας συναρπάζει κάθε βράδυ.
Δεν αρκεί, παρά να πιστέψουμε ότι μέσα από την τέχνη – ακόμη κ΄αν είναι ψέμα όπως λέει ο Picasso – θα δούμε τη ζωή με άλλα μάτια!
