Αφιέρωμα | Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης | Οι ποιητές της Χαλκίδας γράφουν

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το Evia Press δημοσιεύει μερικά ποιήματα από ποιητές της πόλης μας. Όπως είναι φυσικό ενδεχομένως κάποιοι λείπουν, γεγονός που αποδεικνύει ότι η πόλη είναι ακόμα πιο πλούσια πνευματικά απ’όσο μπορεί να πιστεύουμε. Ευχαριστούμε τη Σοφία Βέβη Ανδριτσοπούλου για την πολύτιμη βοήθεια της στην επιμέλεια αυτού του αφιερώματος.

Ἀνεξήγητος πάθηση / Γιώργος Κουνής 

Ὑπέφερε ἀπό μία ἀνεξακριβώτου
αἰτιολογίας ἀσθένεια,
ἡ ὁποία ἐνεφανίζετο ὡσάν
μία χαλύβδινη σφαίρα,
περιδινούμενη καί διαμοιραζόμενη
ἐντός τῶν τεσσάρων ἄκρων του,
τοῦ στεροῦσε τήν ἱκανότητά
πρός ταχύτατην βάδισην,
ὀλίγον κατώτερη τῆς ταχύτητος τοῦ φωτός,
ὥστε διά τῆς προκληθείσης τριβῆς
πᾶν σωματικόν κύτταρόν του
ἐξαυλωθεῖ ἕως τοῦ ἐπιπέδου
ὑποατομικῶν σωματιδίων,
διασπειρομένων ἔπειτα
στίς ἀχανείς ἐκτάσεις τοῦ διαστήματος
καί προσκολλουμένων
εἰς τάς οὐράς τῶν πλανήτων
ὑπέρλαμπρων κομήτων.

***

Πυρίδρομος

Ὁ γέρων αὔτος, ἀείκαυστος
καί πυράντοχος γενόμενος,
λόγω τῆς καταπόσεως
ἐμπυρεύματος περιπεσόντος
ἐκ τοῦ ράμφους ἱερακομόρφου πτηνοῦ
περιφέρεται φωσφόρος εἰς τήν σκοτεινήν πόλην,
ἀναζητῶν νά ἐπανεύρει
τίς ἀπωλεσθεῖσες σκιές τοῦ τοπίου.

Ανταγωνισμοί / Παναγιώτης Τσιμπιδάκης

Ποιος θα φτιάξει τη μέρα του απ’ το τίποτα
όπως ένα σπίτι από χώμα
Ποιος θα πλατύνει το δρόμο του
για να περνούν τα ερπετά και να φεύγουν
Ποιος θ’ ανοίξει το κλουβί του
για να πετάξει η καρδιά του πριν σπάσει
Ποιος θα «πειράξει» τα ναρκοπέδια
χωρίς να πατήσει τις νάρκες
Ποιος θα μεγαλώσει τα μάτια του
για να χωρέσουν των ιστιοφόρων τα όνειρα
Ποιος θα φουμάρει τις νύχτες του
από αληθινό πόνο αναπνοής
Ποιος θα βουτήξει στην ομίχλη του
μήπως και καταπιεί το «εγώ» του
Ποιος θα βρει τις λέξεις
που θα τραντάξουν το σύμπαν
πυροβολώντας το τελευταίο του ποίημα

Παρ’ όλα αυτά προχωρούμε
ψηλαφώντας τις σκοτεινές μας γωνιές
Λατρεύοντας τη βροχή που μας παρασύρει
Κουρασμένα τα δάχτυλα φορτωμένα τη δίψα μας
Πνιγμένα τα λόγια από χρόνιες λαβές εξουθένωσης
Τα χρόνια μας άδεια απ’ το δάκρυ που ξόδεψαν
Τα ταμεία του κόσμου γεμάτα με Τέμπη Γάζα Ουκρανία

Όντα αναπάντεχα συντριμμένα
Κανένας δεν φταίει μας λένε
Θα φταίει ο άνεμος που μας τράκαρε
Η πείνα λιμνάζει σκοντάφτει
Οικοδομείται ψηφίζει ίδια
Τα υπνωτικά δεν υπερτερούν της οθόνης
Οι συναγερμοί απενεργοποιούν την εγρήγορση
Το ζωντανό πουλί θρηνεί την τσακισμένη του φτερούγα
Ένα άλογο καλπάζει στο στήθος φρουμάζοντας

Προχωρούμε χωρίς συμβουλές

Ο Πορθμός του Ευρίπου
λάμπει αμέριμνος
στου αιώνα τη νύχτα

Του γιοφυριού /Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
(Γυναικών Τε, εκδ. Εύμαρος, 2024)

Ένα γιοφύρι έβαλε σκοπό του για να χτίσει
τις όχτες κάποιου ποταμού με πέτρες να ενώσει.
Ολημερίς το έχτιζε, το βράδυ γκρεμιζόταν.
Πουλάκι δεν φτερούγισε, μαντάτο να του φέρει
«Α δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει».
Έτσι περνούσε ο καιρός, τα δίσεκτα τα χρόνια
ο ποταμός τραβήχτηκε, οι πέτρες του τελειώσαν.
Συνέχιζε το χτίσιμο, μ’ ό,τι δικό του είχε μαλλιά,
νεφρά και πείσματα, καρδιά, λαιμούς και λέξεις.
Ποτέ δεν βαριανάσανε, πικρά να μετανιώσει
καλούπωνε, σιδέρωνε, ξανά θα γκρεμιζόταν.
Και μόνο στα πολύ στερνά, σαν έκλεινε τα μάτια
πουλάκι ήρθε κι έλεγε μ’ ανθρώπινη λαλίτσα
«Γοργά πλυθείς, γοργά ντυθείς με τα καλά σου ρούχα
μια λυγερή σε καρτερεί στην άκρια στο ποτάμι
το γιοφυράκι που ’χτισες μαζί να το διαβείτε»

Σκιές / Χρήστος Αμανατίδης
(από την ποιητική συλλογή Ρίγος επί επιφανείας ύδατος)

Το φως που δραπέτευσε
Απ’τη σελήνη
Φώτισε
Το σκαμμένο σου πρόσωπο.

Και οι ρυτίδες σου
Αυλάκια παλαιού δίσκου
Εβδομηντά οκτώ στροφών-
Άρχισαν να διηγούνται
Την ιστορία τους
Στη νύχτα.

Χαιρετισμός /  Μαρία Κουλούρη

(Αστικό ελάφι – Εκδ.Μελάνι 2021)

Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις
Πώς πλένονται τα παστά
πώς σερβίρεται η ντομάτα
ότι το ποτό έχει άλλη γεύση χωρίς τσιγάρο

Πίνοντας  με τον πατέρα μαθαίνεις
Ν’ αντέχεις το βλέμμα
να μιλάς για τη μάνα
ν’ ακούς τη βροχή
να σκαλίζεις το χώμα
να λες τι άλλα νέα
να κάνεις κόμπους και μετά να τους λύνεις

Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις
Πως ο χρόνος τελειώνει
τα λουλούδια ανθίζουν
τα σπίτια αδειάζουν
ο ουρανός ξεκουράζει

Πίνοντας με τον πατέρα μαθαίνεις
Ξεχειλίζουν αγάπη οι παύσεις

Στον πόλεμο / Σοφία Βέβη Ανδριτσοπούλου
 ( 20/10/23)

Εκεί που τα μάτια των παιδιών
κοιτούν τρομαγμένα
και συ κλείνεις τα δικά σου
γιατί δεν το αντέχεις αυτό το βλέμμα
το υγρό το φοβισμένο
που κρύβει μέσα του την αδικία του κόσμου
που δύσκολα μπορείς να τους την εξηγήσεις
γιατί δεν πρόκειται να την καταλάβουν

ακόμα κι αν προλάβουν να ξεχάσουν

και τρέμεις στην ιδέα του θανάτου της αθωότητας
και πρέπει με κάποιο τρόπο όλο αυτό
να το πάρεις πάνω σου

να το ξεματώσεις
να το ξεπλύνεις
να το καθαρίσεις

και να το επιστρέψεις αγνό στο κλαδί που το άνθισε

Εκεί …. πονάει κι η ποίηση

Εκεί …. που το μολύβι σημαδεύει το χαρτί και ματώνει το στίχο

Παγοπίστα / Κατερίνα Γιαμά

Νοστάλγησα πολλές φορές το άριστα.
΄Ομως δεν το επεδίωξα.
“Δεν άξιζε στις επιδόσεις μου”.
΄Ετσι είπαν οι δάσκαλοι.
Ο ρομαντισμός μου κρίθηκε αναποτελεσματικός.
Κ΄όταν το χώνεψα
έπαψε πια να μ΄ενοχλεί.

Μαζί με τους άριστους στις αξίες
μαθαίνω τώρα να πορεύομαι.
Τα πόδια μου εκπαιδεύτηκαν,
οι αρθρώσεις μου λειάνθηκαν αναγκαστικά
για να στηρίζουν ένα σώμα ατελές.
Το μάθημα που πήρα
ήταν ότι απ΄την ατέλεια
υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί η τελειότητα.
Τα πόδια μου ήδη προπονούνται
σε παγωμένες πίστες
χορεύοντας ανάλαφρα έναν πυρρίχιο χορό.

Αμάραντος ή Ελίχρυσος ο Πολύτιμος / Κατερίνα Λιάτζουρα

(Από την ποιητική συλλογή Άνθεα εγχώρια και εξωτικά εκδ. ΑΩ  Λιάτζουρα-Παπαγεωργίου)

Κάποτε σπόρους ανάμειξα
με αμύγδαλα και μέλι
Και έπλασα γλυκά
αιθέρια έλαια κτερίσματα
και στα Κύθηρα με κατάνυξη
θεούς και ημίθεους φίλεψα
με την γλύκα τους
τους γήινους έρωτες τους
να θρέψουν
Άφθαρτοι και αθάνατοι
στην ελληνική ύπαιθρο
οι χρυσαφένιοι σπόροι
**

Μελάτι, Τζακάρτα, Ιάβα/ Μαργαρίτα Παπαγεωργίου

Με λένε Μελάτι, ή και Ζωή.
Λευκή, ευωδιαστή και μικρή.
Στολίζω γάμους, βαφτίσια, κηδείες.
Κοσμώ την αγάπη και την υπόσχεση.
Το βάθος, το ύψος και το πλάτος,
ο κόσμος όλος στα λεπτά μου πέταλα.
Τώρα τελευταία, μαθαίνω και να κολυμπώ.
Στα ρηχά ακόμα, μισό με ένα μέτρο,
του χρόνου θα με πάνε στη μεγάλη πισίνα
δυόμιση μέτρα πάτος βυθού.
Τότε θα με λένε Οφηλία,
θα κοσμώ το νερό,
το ασήκωτο βάρος της ανθρωπότητας
“Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειό της”.

Τέλος χρόνου / Σταμάτης Γκαβέτας

Τα ψηφία του ρολογιού
σφαίρες που με πυροβολούν

Οι δείκτες με στοχεύουν
βαρετά λεπτά ως το θάνατο

Φυλάξου είπες μια βραδιά
απ’ των στιγμών τα βαρελώτα.

Το ωραίο το φτιάχνεις / Κυριακή Λυμπέρη

(Από την ομώνυμη ποιητική συλλογή)

Είναι που ήθελα να είμαι με τους καλύτερους.

Kι έτσι κάποτε παρέδωσα

στο νοτιά τα μυστικά μου ανοίγματα

ακόμα η πνοή του περισσεύει στο στόμα μου

όμως κάθε ωραίο κάποτε τελειώνει.

Το ωραίο το φτιάχνεις, δεν υπάρχει από μόνο του·

μου έλεγε η εσωτερική αδελφή μου.

Ό, τι έχασες μπορείς να το ξανακερδίσεις·

ό, τι σου πήραν, σπείρε να φυτρώσει καινούριο.

Λοιπόν τον κήπο τώρα να καλλιεργήσω

να φύγουν τ΄ αγριόχορτα

και να κοπούνε όλα τα ξερά, ανάμεσα

σε σάπιους σπόρους άνοιξη να μελετάω.

Κι ίσως η αιωνιότητα μου κάνει χάρη

ίσως ο Άδης να με λυπηθεί

μπορεί κι ο νοτιάς να καταθέσει

στο τέλος παράσημα στις πατούσες μου.

Καταραμένο Ποίημα / Σωτήρης Λάμπρου

Το ποίημα πριν το γράψεις το ονειρεύεσαι
ζει σαν τον νεκρό μέσα σου και κραυγάζει
ο θάνατος κραυγάζει μέσα στην ψυχή μας,
φωνές ακούγονται ανεπίδοτες στη λήθη
μία γυναίκα επιστρέφει, η πεθαμένη μητέρα.
Σήμερα φόνευσα ένα ποίημα ρομαντικό.
Ανάθεμα στις πληγές που δε μιλούν τα βράδια.