Εν μέσω της ροής γεγονότων που χάνουν μέσα σε λίγα λεπτά την επικαιρότητά τους καθώς η ειδησεογραφία κινείται με ταχύτητα φωτός, στεκόμαστε στην άκρη και δηλώνουμε απλοί παρατηρητές ή επικριτές ή ειδήμονες, αναλόγως. Μας ενδιαφέρει οτιδήποτε θετικό που αυξάνει τους λόγους εθνικής υπερηφάνιας όπως το χθεσινό επίτευγμα της ελληνίδας Παγκόσμιας πια Χρυσής πρωταθλήτριας στην καλλιτεχνική κολύμβηση Ευαγγελίας Πλατανιώτη.
«Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν το συναίσθημα» είναι η δήλωσή της σε αθηναιϊκά ενημερωτικά μέσα. Διαβάζοντάς τα ο καθένας από μας που θέτει τον εαυτό του δίπλα της, υπό την έννοια της ικανοποίησης για το επίτευγμά της, της ίδιας ικανοποίησης που ενδεχομένως νιώσαμε με παρόμοιες πρωτιές, το μόνο που μπορεί να ομολογήσει με πλήρη συνείδηση είναι τέτοιοι νέοι άνθρωποι να παίρνουν τη θέση που τους αξίζει στη χώρα που επικροτεί νίκες αλλά δεν διαθέτει τις δομές για να τις αιτιολογήσει. Ο πρωταθλητισμός κρύβει πολλές σκοτεινές πτυχές απογοήτευσης και απαντοχής εξαιτίας της σοβαρής έλλειψης μηχανισμού υποστήριξής του. Πολλοί από τους πρωταθλητές έχει χρειαστεί να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να βγουν στην επιφάνεια, να αναδειχθούν, να διεκδικήσουν πρωτιές με πρώτους «χορηγούς» την ίδια τους την οικογένεια. Η ελληνική περιφέρεια διαθέτει μια μεγάλη γκάμα νέων που έχουν διεκδικήσει με τεράστιο, οικογενειακό, οικονομικό αλλά και προσωπικό, ψυχικό κόστος μια θέση στο βάθρο. Σκληρή δουλειά, ατέλειωτες ώρες προπόνησης και κυρίως θέληση είναι κάποια από αυτά που καταθέτουν σε δηλώσεις τους μετά την επιτυχία τους.
Στη Ντόχα εστιάζουμε από χθες το βλέμμα και απόλυτα αιστιολογημένα. Η υπερηφάνια εξάλλου ήταν και παραμένει χαρακτηριστικό της φυλής μας(χωρίς να σημαίνει ότι ισχύει μόνο για τη χώρα μας). Μας το εμφύτευσε το αρχαιοελληνικό μας παρελθόν. Το “Εν Ελλάδι πολλά θαύματος άξια εισίν’ που αποδίδεται στον αρχαίο έλληνα γεωγράφο Στράβωνα, αμφισβητείται συχνά καθώς δεν συμβαίνουν μόνο θαύματα στη χώρα αυτή αλλά και κοινωνικές εντροπίες. Στα θαύματα αυτά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την εννιάχρονη Μαριάντα Λάμπου και την εντεκάχρονη Ευαγγελία Σίσκου που κατέκτησαν τον περασμένο χρόνο πρωτιές σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα σε αγώνες σκάκι. Ονόματα όπως αυτά του Αλέξανδρου Παπαμιχαήλ, Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, Μίλτο Τεντόγλου και πολλά άλλα που μας έκαναν να δακρύσουμε ή τουλάχιστον να μην αδιαφορήσουμε για τη θέση που κέρδισαν στις σελίδες ιστορίας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, ο καθείς στο αγώνισμά του.
Θαύματα συμβαίνουν μόνο μέσα στην πραγματική ζωή και όχι κάτω από θρησκευτικές εικόνες που δήθεν δακρύζουν. Το θέμα είναι πόσο τα πιστεύουμε ως τέτοια, δηλαδή ως αποτέλεσμα μιας σκληρής δουλειάς, επίπονων διαδικασιών, οικονομικής αφαίμαξης, κατάθεση ψυχής και ονείρου για έναν καλύτερο κόσμο μέσα από τον υγιή αθλητισμό συμπεριλαμβανομένης και της ανώτατης εκπαίδευσης με τους πρωτεύσαντες εισακτέους που στις μέρες μας τορπιλίζεται η ισχύς τους.
“Η Ελλάδα επιζεί ακόμη, νομίζω, μέσα από διαδοχικά θαύματα” γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης και επιβεβαιώνεται αυτό σε αραιά, χρονικά διαστήματα. Η συχνότητα που συμβαίνουν στις μέρες μας έχει ένα ειδικό βάρος, αν συγκρίνουμε τις δυνατότητες που θάπρεπε να προσφέρονται σε ευφυείς επιστήμονες, καλλιτέχνες και αθλητές που γεννήθηκαν για να κάνουν τη χώρα τους υπερήφανη.
΄Οσο υποτιμάται η σημασία τους στην καθημερινότητά τους από τις κρατικές δομές υποστήριξης, όσο παραμένουμε απλοί χειροκροτητές της επιτυχίας τους, αυτά τα «θαύματα»θα μένουν σύντομα στα ψιλά των ειδήσεων ή θα μετακινούνται προς ξένους προορισμούς προς αναζήτηση «στέγης» για τα όνειρά τους.
