Αργύρης Αγγέλου στο EVIA PRESS : Η Χαλκίδα για εμένα είναι τα πάντα, είναι στο DNA μου

Επιμέλεια συνέντευξης: Κατερίνα Γιαμά

& Κάλλια Βαβουλιώτη

Σαν τίτλος η “Αφροδίτη με τη Γούνα”  ιντριγκάρει όποιον τον διαβάζει ή τον ακούει και τον παραπέμπει σε μια παράσταση που οφείλει να τη δει. Σαν μοντέρνο έργο που δανείστηκε μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο του γνωστού μυθιστοριογράφου Μαζόχ για να στήσει τους διαλόγους της παράστασης που σκηνοθετεί η Ρέινα Εσκενάζυ και θα παρουσιαστεί αύριο το βράδυ στο Θέατρο Παπαδημητρίου από τον Αργύρη Αγγέλου και τη Βαρβάρα Λάρμου, είναι μια τολμηρή κατάδυση στις ανθρώπινες σχέσεις, ανεξαρτήτως εποχής.

Ο Αργύρης Αγγέλου μιλάει με ανοιχτά χαρτιά στο Evia Press, αποκαλύπτοντας ότι το έργο αυτό είναι ένα λιθαράκι στην όλη υποκριτική του διαδρομή, ένα κλασικό και διαχρονικό έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Μετά από τον “Συλλέκτη”, μια παράσταση που προκάλεσε έντονη αίσθηση στο κοινό της Χαλκίδας και όχι μόνο, έρχεται να προβληματίσει, να αφηγηθεί ίσως με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο μια ιστορία, “ένα έργο μέσα στο έργο” όπως δηλώνει, για τα συναισθήματα που πολλές φορές μετουσιώνονται στο σκοτάδι της εμμονής και άλλων σκοτεινών παραγώγων της. Ο Χαλκιδέος ηθοποιός επιστρέφει για μία και μοναδική παράσταση στη γενέτειρά του, όπως επιστρέφει πάντα: Με τη φόρα του καλλιτέχνη που εκτιμάει και αγαπάει το κοινό που τον στηρίζει και του ενήλικα που αποζητάει πάντα το σημείο εκκίνησής του στον χώρο της Τέχνης.

Είχαμε παρακολουθήσει την προηγούμενη παράσταση σας “Ο συλλέκτης” πριν από τρία χρόνια στην πόλη μας. Προσωπικά διέκρινα ανάμεσα στις συμμετοχές σας σε γνωστά σήριαλ ότι το ψυχολογικό θρίλερ σας ταιριάζει, αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι. Θα εντάσσατε το έργο “Η Αφροδίτη με τη γούνα, σε κάτι παρόμοιο;

Καταρχάς θα ήθελα να σας πω ότι δεν έχω χειρότερο από το να κατατάσσω τις δουλειές μου  και τι θα ήθελα να κάνω. Το όνειρο μου ξεκινώντας και ο λόγος που αγαπάω αυτή τη δουλειά είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να μην παγιώνεσαι και να μη βαλτώνεις σε τίποτα. Για εμένα αυτό είναι βασικό κριτήριο για να επιλέγω τις δουλειές. Φαινομενικά λοιπόν  ο”Συλλέκτης” όπως και είπατε που ήταν και μία παράσταση που φτιάχτηκε για τη Χαλκίδα ήταν όντως ένα ψυχολογικό θρίλερ , για την “Αφροδίτη με τη γούνα” θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ αλλά δεν έχει καμία σχέση με προηγούμενες πάραστάσεις στις οποίες έχω παίξει. “Η Αφροδίτη με τη γούνα” είναι ένα έργο αυτόνομο, ανεξάρτητο, μία νέα προσέγγιση είναι μία καινούρια συνεργασία και μία απόπειρα να βγάλω προς τα έξω στοιχεία του εαυτού μου που δεν είχαν τη δυνατότητα να εκφραστούν παλαιότερα . Είναι ένα λιθαράκι ακόμα σε αυτή την αναζήτηση, σε αυτό που κάνουμε σε αυτή τη δουλειά. Δε μπορώ να παραλληλίσω  αυτή την παράσταση με κάποια άλλη.

Πως είναι η συνεργασία σας με την κ. Εσκενάζυ; 

Με την κ. Εσκενάζυ είχα τη χαρά και τη τιμή να συνεργαστώ και στο παρελθόν, η πρώτη μας συνεργασία ήταν στο έργο “Δέκα μικροί νέγροι” της Αγκάθα Κρίστι, ξανασυνεργαστήκαμε μετά στους “Ξυπόλητους στο πάρκο” του Νηλ Σάιμον και βέβαια συνεργαστήκαμε πέρυσι σε μία από τις πιο ωραίες σειρές που έχει σκηνοθετήσει όπου συνυπήρξαμε και με την Καρυοφιλιά Καραμπέτη και τον Άρη Λεμπεσόπουλο στη σειρά “Φλόγα και Άνεμος” της ΕΡΤ1. Με μεγάλη μου χαρά τριτώνουμε τη θεατρική μας συνεργασία στην τωρινή παράσταση, της χρωστάω πολλά, είμαι ευγνώμων για τη γενναιοδωρία της, την αγαπάω τη στηρίζω και θα είμαι παρών  σε ό,τι  με αναζητήσει.

Η Χαλκίδα για σας είναι παρελθόν, παρόν ή και μέλλον;

Από το ’97 που έφυγα για να σπουδάσω και ουσιαστικά έφυγα για πάντα επαγγελματικά μιλώντας από τη Χαλκίδα, ονειρευόμουν κάποια στιγμή όταν άρχισαν να μου συμβαίνουν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα στην πορεία, να επιστρέψω και να φτιάξω μια παράσταση για την πόλη μου  όχι απλά να περάσω με μία περιοδεία . Ήθελα να φτιάξω μία παράσταση για την πόλη μου, να την παρουσιάσω στην πόλη μου και να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους ανθρώπους εκεί για τη στήριξη τους και για την υπερηφάνεια που νιώθω ότι αισθάνονται για εμένα. Γι’αυτό έγινε και “ο Συλλέκτης” το ’18.

Η Χαλκίδα  λοιπόν, για εμένα είναι όλοι μου οι φίλοι, η εφηβεία, τα σχολικά μου χρόνια τα βιώματά μου, είναι τα πάντα μου. Είναι το σημείο που θα επιστρέψω μόλις νιώσω μπαϊλντισμένος για να ηρεμίσω.  Αυτή η πόλη στο παρελθόν έχει υπάρξει για εμένα όχι απλώς ένα αποκούμπι, αλλά όταν έπαθα ένα overdose και έπρεπε να σταματήσω από τα πάντα, ήταν το σημείο που κρύφτηκα γέμισα τις μπαταρίες μου και ανέκτησα τις δυνάμεις μου για να συνεχίσω. Χαίρομαι πολύ όταν φέρνω φίλους από Αθήνα και τους γνωρίζω τις ομορφιές της. Με συνδέει πάντα με την πόλη η οικογένεια μου που είναι εκεί και  αναζητώ ευκαιρίες και αφορμές για να επιστρέφω. Δεν μπορώ να πω αν είναι παρόν παρελθόν ή μέλλον. Η Χαλκίδα είναι τα πάντα για μένα. Είναι στο DNA μου η Χαλκίδα.

Σε μια εποχή που η βια κυριαρχεί σε πολλά επίπεδα ζωής μας, η παράσταση αυτή που βασίζεται στον γνωστό μυθιστοριογράφο Μαζοχ, εκτιμάτε οτι προσεγγίζει στοιχεία της ακραίας συμπεριφοράς  κάποιων  ανθρώπων;

Το έργο μας είναι γραμμένο το 2014 δεν είναι το αυθεντικό έργο του Μαζόχ. Το έργο του Μαζόχ είναι η αφορμή με την οποία έχει χτιστεί η θεατρική παράσταση. Δηλαδή ένας σκηνοθέτης που θέλει να ανεβάσει την “Αφροδίτη με τη γούνα” του Μαζόχ , ψάχνει την ιδανική πρωταγωνίστρια , ψάχνει την Αφροδίτη  και οργανώνει μία οντισιόν. Μετά από διάφορες αποτυχημένες  και απελπισμένες προσπάθειες διάφορων κοριτσιών που πέρασαν από αυτή την ακρόαση, περνάει μία κοπέλα η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι είναι η ιδανική πρωταγωνίστρια και εκεί ξεκινάει το έργο. Δανειζόμαστε λοιπόν κομμάτια του Μαζόχ που αποτελούν και την  αφορμή για να  πραγματοποιηθεί η δική μας παράσταση. Αυτό δηλαδή που κάνουμε είναι θέατρο μέσα στο θέατρο. Πρακτικά κάνουμε ένα έργο επίκαιρο, την Αφροδίτη του Μαζόχ που έχει γυρίσει και ο σκηνοθέτης Ρόμαν Πολάνσκι.

Θεωρείτε ότι τα πιο μοντέρνα έργα είναι και πιο επίκαιρα;

Επίκαιρα είναι τα θέματα που πραγματεύονται τα έργα. Δεν είναι ούτε τα σύγχρονα ούτε τα κλασσικά έργα και αν με ρωτάτε τα κλασσικά γι’αυτό το λόγο  θα είναι πάντα επίκαιρα γι’αυτό είναι και μοντέρνα γιατί πραγματεύονται θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους διαχρονικά, όπως είναι ο έρωτας, ο θάνατος, η κατάθλιψη.

Το έργο μας είναι ένα κλασσικό έργο και είναι ένα έργο που θα μείνει γιατί πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και τα σκοτάδια που έχει ο καθένας μέσα του και αυτό είναι ένα θέμα που θα απασχολεί πάντα τους ανθρώπους. Δεν το καθιστά μοντέρνο ότι γράφτηκε το 14 αλλά το ότι το θέμα του είναι πάντα επίκαιρο.

 Αναφέρετε μεταξύ άλλων σε μία συνέντευξη σας ότι δεν ακολουθείτε την κλασσική μέθοδο που ο θεατής έρχεται να σας δει αλλά επιλέγετε να πηγαίνετε εσείς σε αυτόν. Στη γενέτειρα σας, την πόλη μας εισπράττετε αποδοχή; Τι χαρακτηρίζει στα μάτια σας το κοινό της Χαλκίδας;

Αυτό το είπα χάριν αστεϊσμού φέτος γιατί είναι η πρώτη φορά που έχουμε επιλέξει να κάνουμε περιοδεία το χειμώνα και όπως έχω πει “Φέτος δε θα με ρωτάτε που παίζετε για να έρθουμε” αλλά θα ρωτάω εγώ “που είστε για να έρθουμε εμείς”.

Συγκινούμαι πραγματικά κάθε φορά που παίζουμε στη Χαλκίδα.  Έχω έρθει αρκετές φορές με παράσταση στη Χαλκίδα σε καλοκαιρινή περιοδεία και με το “Συλλέκτη” με τον οποίο ήρθαμε για δύο εβδομάδες και καθίσαμε πέντε και το ’19 με τη “Μαρία την Πενταγιώτισσα” και τώρα με την “Αφροδίτη με τη γούνα”.Με συγκινεί γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλα και με συγκινεί που βλέπω τους ανθρώπους που συγκινούνται. Δε νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω το συναίσθημα με λόγια.  Το κοινό στη Χαλκίδα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.  Δεν συγκρίνεται με καμία άλλη πόλη της περιοδείας που κάναμε φέτος. Περάσαμε πολύ ωραία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας αλλά το συναίσθημα και η ενέργεια στη Χαλκίδα είναι κάτι το μοναδικό.

Έχοντας σήμερα μια μακρά πορεία στο θέατρο και την τηλεόραση πως επιλέγετε τόσο τα έργα στα οποία θα συμμετέχετε ως ηθοποιός, ποιους ρόλους επιλέγετε αλλά και στην αντίπερα όχθη  ποια είναι τα έργα που θα επιλέγατε να απολαύσετε ως θεατής;

Πλέον δεν αντιλαμβάνομαι τους ρόλους ως ρόλους αλλά ως συνεργασία και συνεργάτες.  Στην αρχή της πορείας  μου κυνήγαγα και με ενδιέφερε ο ρόλος, το έργο. Εξακολουθούν να είναι κριτήρια αυτά αλλά σήμερα με ενδιαφέρει και το πλαίσιο μία συνεργασίας. Επειδή είμαστε ένα επάγγελμα που καλείται να δουλέψει υπό αντίξοές συνθήκες, έχουμε μάθει σ’αυτό και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις-στο εξωτερικό αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα- αλλά μετά από τόσα χρόνια έχω σκληραγωγηθεί κιόλας. Θέλω μεγαλώνοντας να περνάω και καλά στις συνεργασίες μου . Είναι το πρώτο πράγμα που ζητώ σήμερα. Θα δω ποιος σκηνοθετεί, ποιος κάνει την παραγωγή και μετά θα δω το έργο. Τα κριτήρια είναι τα ίδια απλά αναδιοργανώνονται οι προτεραιότητες.

Όσον αφορά το τι θα επιλέξω να δω, δεν έχω κάποιο μοτίβο. Για παράδειγμα θέλω να δω την ταινία του Λάνθιμου για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα και μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, τα Χριστούγεννα ήθελα να χαλαρώσω γυρνώντας από ένα σερί δεκαπέντε παραστάσεων σε διαφορετική πόλη, είχα ανάγκη να δω το Ρατατούη που δεν έχει καμία απολύτως σχέση το ένα με το άλλο. Είναι αναλόγως τη στιγμή και την ανάγκη που έχω.

 Όσον αφορά πάλι την παράσταση “Η Αφροδίτη με τη γούνα” υπάρχουν στοιχεία που δανείζει ο Αργύρης στον σκηνοθέτη Τόμας, στον ήρωα δηλαδή που υποδύεστε;

Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Για να είμαι ειλικρινής και να γνώριζα δεν ξέρω αν θα το μοιραζόμουν.

Αυτό που καταθέτεις στη σκηνή την ώρα της παράστασης και στην προετοιμασία  μιας παράστασης της είναι ένα πολύ προσωπικό κομμάτι και καμιά φορά δεν αποτυπώνεται κιόλας ακόμα και αν το θέλεις. Είμαι σίγουρος ότι έχω δανειστεί  στοιχεία του Αργύρη, έχω σκαλίσει σκοτάδια του Αργύρη, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να το προσδιορίσω σε ποιο βαθμό και ποια είναι.  Έχει να κάνει με το τι απαιτεί ο ρόλος, την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και το γενικότερο πλαίσιο του έργου. Πάντως όλοι οι χαρακτήρες έχουν ένα κομμάτι του ηθοποιού που τους υποδύεται.

Το έργο άπτεται των ανθρωπίνων σχέσεων που κάποιες φορές γίνονται και κακοποιητικές. Πως αντιλαμβάνεστε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας; 

Είναι μία δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι. Είναι μία εποχή που ζούμε στα άκρα γιατί προφανώς είναι μία εποχή που κάτι πάει να αλλάξει είτε προς το καλό είτε προς το κακό και αυτό γίνεται βίαια.

Προσωπικά, ζω σε ένα περιβάλλον πολύ προστατευμένο και νομίζω ότι αυτό με σώζει. Πάντα ζούσα έτσι. Είμαι ένας άνθρωπος με όρια. Αγαπώ τα όρια, βάζω όρια και θεωρώ ότι έχω κρατήσει τους κινδύνους μακριά μου γι’αυτό το λόγο.

Είστε λοιπόν αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

Είναι αναλόγως πως θα ξυπνήσω, κάποιες μέρες είμαι αισιόδοξος και κάποιες μέρες ξυπνάω και αναρωτιέμαι πόσο μέτρα πρέπει να είναι ο τάφος. (γέλια)

***Η παράσταση “Η Αφροδίτη με τη γούνα” του Davis Ives, σε σκηνοθεσία Ρέινας Σ. Εσκενάζυ και πρωταγωνιστές τον Αργύρη Αγγέλου και την Βαρβάρα Λάρμου, έρχεται στη Χαλκίδα στο Δημοτικό Θέατρο Παπαδημητρίου Κυριακή 14/01 στις 19:30.

Το έργο του David Ives είναι ιδιαίτερο και πολύ τολμηρό. Ξεκινάει ως αισθηματική κομεντί και ολοκληρώνεται ως ένα έργο γεμάτο σκληρότητα – τη σκληρότητα που διακατέχει πολλές φορές τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι ισορροπίες των ρόλων στους ερωτικούς δεσμούς, η εμμονή που μπορεί να αποκτήσει κανείς με το αντικείμενο του πόθου του, το παιχνίδι της γοητείας, το παιχνίδι της εξουσίας στις σχέσεις και στον εργασιακό χώρο, όλα αυτά μαζί με τις διαρκείς ανατροπές στους χαρακτήρες και τις καταστάσεις οδηγούν την ιστορία στο μη αναμενόμενο φινάλε της.

Στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΟΥΝΑ μια συμβουλή αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη: ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΙ ΕΥΧΕΣΑΙ… Η υπόθεση: Μόνος σε ένα θέατρο στο Παρίσι, μετά από μια εξοντωτική ημέρα γεμάτη οντισιόν, ο σκηνοθέτης, Τόμας, διαμαρτύρεται στο τηλέφωνο για τις ατάλαντες ηθοποιούς που είδε. Καμία δεν αξίζει να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο θεατρικό του. Είναι έτοιμος να φύγει, όταν ξαφνικά, εισβάλλει η Βάντα. Αρχικά, φαίνεται να είναι ο,τι απεχθάνεται ο Τόμας, όμως τελικά την αφήνει να κάνει το δοκιμαστικό. Αρχικά, μένει έκπληκτος και στη συνέχεια, λίγο λίγο, μαγεύεται από τη μεταμόρφωσή της. Η Βάντα, όχι απλά ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο, αλλά δείχνει να έχει μελετήσει το έργο μέχρι τελείας και να γνωρίζει όλους τους διαλόγους. Όσο όμως προχωράει η οντισιόν, ο Τόμας γοητεύεται και μετά περνάει από την έλξη στην εμμονή…

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΓΟΥΝΑ γράφτηκε ως μυθιστόρημα το 1870 από τον Λέοπολντ Φον Ζάχερ-Μαζόχ, συνδέοντας για πάντα τον συγγραφέα με τα εγχειρίδια ψυχολογίας και τον ορισμό της ψυχοπαθολογίας της ηδονής μέσω του πόνου. Το έργο αποτέλεσε την έμπνευση για το θεατρικό του David Ives και έγινε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι με τον Ματιέ Αμαλρίκ και την Εμανουέλ Σενιέ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ως θεατρικό, ανέβηκε αρχικά σε off Broadway σκηνές αλλά, λόγω της μεγάλης επιτυχίας του, συνέχισε σε μεγάλες σκηνές σε πολλές χώρες του κόσμου..