Στον θάνατο κάθε ανθρώπου οποιασδήποτε φυλής, χρώματος, θρησκείας ή μη, πολιτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικών επιλογών, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, σιωπούμε από σεβασμό στην απώλεια. Στον θάνατο οποιουδήποτε ζώου που ζήσαμε έστω και λίγες στιγμές μαζί του, έστω και αν δεν καταφέραμε να το διατηρήσουμε στη ζωή, νιώθουμε επίσης τη θλίψη της απώλειας. Το συναίσθημα είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τις μηχανές. Μας γλυτώνει από τη φρενίτιδα της τεχνολογίας. Μας καλλιεργεί ισορροπημένες σχέσεις.
Στην απώλεια ακόμη και ενός θανατοποινίτη η κοινωνία προτιμά να παρακολουθεί μόνο, να παρατηρεί και να μη μιλάει. Αρχές του 2024 ο θανατοποινίτης Κένεθ Γιουτζίν Σμίθ εκτελείται με εισπνοή αζώτου στις φυλακές της Αλαμπάμα. Μία μέθοδο θανάτωσης που και η ίδια η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση χαρακτήρισε ιδιαίτερα βάναυση καθώς ο Σμίθ βασανίστηκε για περισσότερη από μισή ώρα από τη διαρροή καθαρού αζώτου στο σώμα του πριν να πεθάνει. Για τον τρόπο της εκτέλεσής του εκδηλώθηκαν πολλές και θυελλώδεις αντιδράσεις από τη διεθνή κοινότητα.
Η απώλεια γενικά μας κάνει πιο ευάλωτους απέναντι στον πόνο. ΄Ισως μας αποκαλύπτει την πιο ανθρώπινη πλευρά μας.
Στην τοπική κοινωνία του Λευκαντίου, μιας προνομιούχου παραθαλάσσιας περιοχής με όμορφες παραλίες και προϊστορικό παρελθόν, έχασε αυτές τις μέρες τη μάχη με τη ζωή ο Βαγγέλης Ρωχάμης, γνωστός ως «Πεταλούδας», εξαιτίας των πολλών αποδράσεών του από τη φυλακή. Απασχόλησε την κοινή γνώμη για πολλά χρόνια, καταδικάστηκε και ξανακαταδικάστηκε για κλοπές, ληστείες, φθορές ξένης ιδιοκτησίας, οπλοφορίες και οπλοχρησίες για να αποφυλακιστεί το 2000 με βούλευμα και να επιστρέψει στη γενέτειρά του μέχρι το θάνατό του. Καλά ως εδώ, θα μπορούσε να πει κάποιος που παρακολουθεί αυτές τις μερες τα όσα έγραψαν τα διαδικτυακά μέσα, ντόπια και μη, και τα όσα διαδραματίστηκαν στην κηδεία του. Οι νεκροί δεδικαίωνται, οι άνθρωποι που απασχόλησαν τον νόμο με τις πράξεις τους, τιμωρήθηκαν από τον νόμο. Μια μικρή κοινωνία όπως αυτή του Λευκαντίου δεν ασχολήθηκε ούτε αναφέρθηκε κατά τη μέρα της κηδείας του στο παρελθόν του αλλά προκαλεί εντύπωση το ότι στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσε σαν να ήταν άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ως απλή παρατηρητής και όχι ως επικριτής χωρίς αιτία, παρακολούθησα με κάποιο τρόπο κ΄εγώ τη συμμετοχή αθρόου κοινού, γνωστών ονομάτων της δημοσιογραφίας και όχι μόνο, επιχειρηματιών της εστίασης, και πραγματικά εξεπλάγην. Το ερώτημά μου – καθαρά προσωπικό και θεμιτό στο πλαίσιο της ελεύθερης δημοσιογραφίας, αν και δεν φημιζόμαστε στην Ελλάδα του 2023 για αυτό το «άθλημα» πια – που είναι και η αιτία του άρθρου αυτού, είναι πόσο μετράει σ΄αυτόν τον αψυχολόγητο ντουνιά το πρόσωπο και όχι η προσωπικότητα, το όνομα και όχι η ιδιότητα, η προσωπική συμπάθεια και όχι η η αίσθηση δικαίου.
Ως προς τα άλλα, και επειδή γνωρίζω από την εμπειρία που μου έχει προσφέρει η τριβή μου μέσα στον σκληρό πυρήνα της καθημερινότητας ότι οι περισσότερες ερωτήσεις δεν βρίσκουν ποτέ απαντήσεις, εξακολουθώ να σέβομαι βαθιά το οδυνηρό συναίσθημα που προκαλεί η απώλεια μιας ζωής. Οποιασδήποτε.
