Τίτλοι τέλους. Κοινωνία ώρα μηδέν. Πέφτει η αυλαία.
Είναι πολλά που θα μπορούσαμε να πούμε εμείς οι..απέξω. Εμείς οι αιώνιοι παρατηρητές των πάντων και κυρίως αυτών που αφορούν την κοινωνική κλειδαρότρυπα. Μετά από δύο σχεδόν χρόνια, κάποιες ώρες μπροστά στις οθόνες που ανέβαζαν τίτλους για μια άγνωστη σε μας μέχρι τότε Ρούλα Πισπιρίγκου και τους κατέβαζαν το αμέσως επόμενο λεπτό για να ανεβάσουν τον επόμενο τίτλο με ένα επίσης άγνωστο, φαρμακευτικό σκεύασμα που άκουγε στο όνομα “κεταμίνη”, η δικαιοσύνη απεφάνθη για την ενοχή χωρίς κανένα ελαφρυντικό για τη μητέρα που οδήγησε στο θάνατο την μία από τις τρεις κόρες της.
Είναι πολλά, τουλάχιστον όσα αλιεύσαμε παρά τη θέλησή μας αλλά και εξαιτίας της περιέργειάς μας, που μάθαμε αλλά αδυνατούμε μπροστά στην ευρυπίδεια τραγωδία να εκφράσουμε. Δοκιμάστηκαν πολλά όλο αυτό το διάστημα. Η κοινωνική μας ευαισθησία, η ευπιστία μας μπροστά στον καταιγισμό των ειδήσεων για την ενοχή της τρίτεκνης μητέρας, η οργή και οι ψυχικές αντοχές μας. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε γύρω μας για να δούμε αν ζούμε δίπλα σε μια άλλη παρόμοια περίπτωση, αμφισβητήσαμε τις προθέσεις γυναικών με τα ίδια χαρακτηριστικά, “μυρίσαμε” τον φόβο μήπως η υπόθεση της στυγνής αυτής παιδοκτονίας μας αφορά. Αναρωτηθήκαμε πόσο καλές μάνες υπήρξαμε ακόμη ακόμη.
Φαινόμενο της εποχής. Η κρυφή ενοχή ότι μοιάζουμε στο “θηρίο”. Με κάποια ίσως υπερεκτιμημένη δόση αυτογνωσίας και ότι σαν γυναίκες και μητέρες είμαστε οι κλειδοκράτορες της ζωής των παιδιών μας. Δεν είμαστε όμως. Δεν μπορούμε να τους ορίζουμε παρά μόνο την υγεία και την επιβίωσή τους και στην περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου ούτε καν αυτό δεν τηρήθηκε.
«Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας.
Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μην επιδιώκετε να τα φτιάξετε σαν και σας.» γράφει ο Χαλίλ Γκιμπράν στο έξοχο ποίημά του για τα παιδιά.
Εν τούτοις ζούμε στην κοινωνία που οι στίχοι ενός ποιητή αντί να μας κάνουν να βλέπουμε την φωτεινή πλευρά της ζωής, μας αποτρέπει και μας στρέφει στα σκοτάδια της.
΄Ομορφη Κυριακή να έχετε!
