Με αφετηρία το φως ξεκίνησε ο μήνας του Μαϊού. Συμβολικά και ουσιαστικά. Το Σάββατο της Ανάστασης οι εκκλησίες κατακλύστηκαν από ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν στην υπέρβαση. Στο θαύμα. Στο μη ορατό, μα υπαρκτό.
Στην εποχή της καχυποψίας η πίστη στο υπερβατικό μοιάζει από μόνη της πράξη μεταφυσική. Άλλωστε ο ρεαλισμός έχει παγιωθεί τόσο καλά στη σάρκα και το μυαλό μας, που δεν μας επιτρέπει τη χαρά, ούτε καν την γενναιοδωρία και την αλληλεγγύη.
Σε κάποια επαρχία πέντε παιδιά παίζουν σε μία γειτονιά. Δεν είναι περισσότερο από δέκα χρονών όλα τους. Ο βενιαμίν της παρέας μοιάζει με υπερήρωα, η κωλοτούμπα στο δρόμο με το κεφάλι του στην άσφαλτο δεν τον πτοεί καθόλου. Ούτε καν κλαίει. Είναι ευλύγιστος και μικροσκοπικός, ο μοναδικός ανάμεσα σε μία κοριτσοπαρέα που παίζει κάτι ανάμεσα σε κυνηγητό ενώ κάποια μικρή κάνει ποδήλατο παραδίπλα.
Κλάμα ξαφνικά. Δύο φίλοι που έχουν βγει για περπάτημα βλέπουν τη μικρή που μόλις έχει χτυπήσει και έχει καθίσει στο δρόμο ενώ οι φίλοι της σπεύδουν να ενημερώσουν τους γονείς που έχουν ξεχαστεί εορτάζοντας με σπιτικά εδέσματα και τα κοινώς αποκαλούμενα κοψίδια, συνοδεία των ταιριαστών λαϊκών ασμάτων.
Οι δύο φίλοι βοηθούν την μικρή, η οποία δεν μπορεί να περπατήσει καν γιατί – πιθανώς είχε στραμπουλίξει και τα δύο της πόδια. Την πιάνουν μαζί και την βάζουν να καθίσει σε ένα πεζούλι ενώ τα άλλα παιδιά φωνάζουν τους γονείς και ενώ η μία φίλη της με αυταπάρνηση επιμένει να την σηκώσει η ίδια και να την μεταφέρει.
Μόλις οι γονείς έφτασαν στο σημείο, έριξαν ένα βλέμμα καχυποψίας και απορίας που μεταφραζόταν “Ποιοι είστε και γιατί βοηθήσατε το παιδί μας; Που αποσκοπείτε ή ακόμα χειρότερα τι του κάνατε;” Η κοπέλα και το αγόρι που βοήθησαν την μικρή τους εξήγησαν τι συνέβη και απλά έφυγαν να συνεχίσουν τον περίπατο τους σε μία τοποθεσία δίπλα στη θάλασσα καθώς ο ήλιος άρχιζε να παίρνει το πιο πυρφόρο χρώμα σαν να ενεδυόταν έναν μανδύα ηλιοβασιλέματος.
Καθώς έφευγαν συζητούσαν για το πόσο παρακινδυνεύμενο είναι στις μέρες μας να απλώνεις ένα χέρι βοηθείας . Ο φόβος έχει απλωθεί σε κάθε έκφανση της ζωής μας και δηλητηρίαζει ακόμα και αξίες όπως η αλληλεγγύη.
“Αν δεν ήσουν εσύ να την βοηθήσεις, εγώ απλά θα προσπέρναγα γιατί πολλά είναι παρεξηγίσιμα σήμερα και μπορείς να βρεις τον μπελά σου” της είπε.
Ο εαρινός ήλιος φλεγόταν ολόκληρος καθώς έδυε.
Καμιά φορά, σε απόκρημνους καιρούς η καλοσύνη των ξένων είναι αληθινή ακόμα και αν η πλειοψηφία των ιστοριών εμπεριέχει κρυμμένους δράκους.
