Της Κάλλιας Βαβουλιώτη
Όλα ξεκίνησαν από ένα βίντεο με τον ποιητή και μεταφραστή Γιώργο Αλισάνογλου ο οποίος έχει ιδρύσει το βιβλιοπωλείο και τον εκδοτικό οίκο “Σαιξπηρικόν” και ο οποίος διάβασε στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης το ποιήμα του Ρον Πάτζετ με τίτλο “Το σκούπισμα”.
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι Ράδιο Αρβύλα στο βωμό της δήθεν σάτιρας τους, χαμηλού επιπέδου σαφώς, πιάνονται από σπουδαία τα οποία θεωρούν ότι μπορούν να διακωμωδούν. Σε μία εποχή όπου κυριαρχεί η άνοδος της ασημαντότητας που έλεγε και ο σπουδαίος Κορνήλιος Καστοριάδης, το να ευτελίζεις την ποίηση ένα είδος λογοτεχνικό – ίσως από τα πιο απαιτητικά, που κάποιοι αδιαμφισβήτητα ρομαντικοί, αιθεροβάμονες παλεύουν να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού ,- στην εποχή που η κυρίαρχη αισθητική είναι το τραπ και το εύκολο – το να πυροβολείς την ποίηση μόνο αστείο ή μάγκα δεν σε καθιστά.
Στη δική μου προσωπική κοσμοθεωρία βέβαια, το ζήτημα δεν είναι μόνο αρχής ή ηθικής ή αιθεροβαμοσύνης. Το ζήτημα είναι κρίσης αξιών και υπαρξισμού. Γιατί για να έχουν και πάλι “στασίδι” οι αρβύλες στους δέκτες μας πάει να πει ότι τους το έχουμε επιτρέψει. Πάει να πει ότι κάποια τηλεθέαση κάνουν και πάει επίσης να πει ότι προφανώς όσα έχουν πει και κάνει κατά καιρούς, πέρασαν στα ψιλά γράμματα.
Αλλά αυτή είναι η μοίρα μας! Μας φταίει και η βραχεία μας η μνήμη, μιας και ο φίλος τους ο Στάθης Παναγιωτόπουλος – ο οποίος μεν καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση με αναστολή για κακούργημα για τα περιστατικά εκδικητικής πορνογραφίας, όπου κατέγραφε δηλαδή πρώην σύντροφο του την ώρα ερωτικής συνεύρεσης και ανέβαζε το υλικό σε πλατφόρμες πορνό – εννοείται οι Ράδιο Αρβύλα της ίδιας και απαρέγκλιτης αισθητικής δεν γνώριζαν τίποτα.
Τους επιστρέψαμε λοιπόν να υπάρχουν στις τηλεοράσεις μας όταν “πιστέψαμε τις δήθεν πλερέζες τους” ότι δεν ήξεραν τα “βίτσια” του φίλου τους να διαπομπεύει κατ’εξακολούθηση τις συντρόφους του . Και επέστρεψαν βέβαια λες και δε θα έκαναν πάλι χοντρόπετσα σχόλια ή καφρίλες χαμηλού επιπέδου ή σεξιστικά σχόλια, ενώ οι ίδιοι ανέφεραν και για την Ευγενία Σαμαρά που τύγχανε μέλος της εκπομπής “ότι αλλού (σε κάποια σειρά που έπαιξε) γδύθηκε αλλά όσο ήταν στην εκπομπή δεν γδυνόταν αρκετά(!)
Είναι ο ίδιος ο αρχηγός Κανάκης, που η δημοσιογράφος Τζούλη Αγοράκη, όταν βρέθηκε σε κοινό τραπέζι μαζί του στη Θεσσαλονίκη, επειδή προσπάθησε να τον συνεφέρει από το σεξιστικό παραλήρημα όταν είδε κάποιες κοπέλες και άρχισε να εκφράζεται όπως κάνει και στην εκπομπή του – δεν κρύβεται μας το λέει στα μούτρα ότι είναι σεξιστής- βρέθηκε να την αποκαλέσουν “ανέραστη” με σαφώς χυδαιότερο τρόπο.
Αλλά πια δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση. Έχουμε δουλέψει με την σκληράδα μας και εμείς στην εποχή των χοντρόπετσων.
Η αισθητική του Κανάκη είναι η αισθητική του μέσου Ελληναρά. Εκείνου που έχει δίπλα του τη γυναίκα και το παιδί του και από την άλλη γουστάρει να “παίρνει μάτι από την κλειδαρότρυπα”. Είναι ο ίδιος που έχει εγκαταλείψει το παιδί, το σπίτι, τα πάντα στη γυναίκα του και του φταίει κιόλας επειδή πάχυνε και ξερογλείφεται με πιτσιρίκες. Είναι εκείνος που ενώ το παιδί του θα θέλει να παίξει μαζί του, θα το παρκάρει για να δει την Χ ομάδα στο ποδόσφαιρο ατάραχος και είναι εκείνος βέβαια που του φταίνε όλοι γιατί εκείνος είναι τέλειος και δεν φταίει ποτέ.
Αυτή είναι η αισθητική Κανάκη και δεν είναι απλώς τοξική, είναι νοσηρή και περνιέται για κανονικότητα.
Σε αντίσταση λοιπόν, για να ξορκίσουμε τους Κανάκηδες αυτής της χώρας, ας σκουπίσουμε κυρίως και πάντα με ποίηση σαν αυτή του Πάτζετ.
“Αυτό που θέλω να κάνω
είναι να ξεχάσω ό,τι
μέχρι τώρα ήξερα για ποίηση
και να σκουπίσω τις πευκοβελόνες
από τη σκεπή της καλύβας
και να τις δω να πετούν μακριά
και να χάνονται στο απόγευμα αυτού του
Οκτωβρίου.
Η πένα είναι πιο δυνατή από το σπαθί,
αλλά σήμερα η σκούπα
είναι πιο δυνατή από την πένα.”
- Οι απόψεις που αναφέρονται εκφράζουν τον αρθρογράφο και όχι απαραίτητα τις απόψεις του Evia-Press.gr
Οι λεξεις μπορουν να πυροβολησουν αλλα και να θεραπευσουν. Ο σατιρικος λογος συνηθως θιγει τα κακως κειμενα . Στην συγκεκριμενη περιπτωση των Ραδιο Αρβυλα ο σατιρικος λογος θιγει μεσω του Αλισανογλου ενα ειδος λογοτεχνιας που δεν χωραει μαγκιες και χαχανα.
Πολυ ευστοχο κειμενο!