Είναι στιγμές που αποζητάμε τη διαφυγή. Από τις τσιμεντουπόλεις μας, τις φυλακές ασφαλείας μας που είναι τα διαμερίσματα, τους χώρους δουλειάς, τους ρυθμούς της καθημερινότητας, τα άγχη και τις επιπτώσεις τους.
Οι αποδράσεις μας στη φύση έρχονται τα σαββατοκύριακα, αναλαμβάνουν τον ρόλο του μύστη στην ηρεμία και την ειλικρινή, προσωπική επαφή, τα γέλια που μας λείπουν, το χιούμορ που μας σώζει από τη σοβαροφάνεια, τη διασκέδαση όπως ο καθένας μας την εννοεί. Η μυσταγωγία έρχεται συνήθως βράδυ, όταν έχει βγει το φεγγάρι να φωτίσει τα μυστικά της μέρας, τα ψιθυρίσματα κάτω απ΄τα δέντρα για γεγονότα και στιγμές που έζησε ο καθένας σαν κινηματογραφική ταινία την εβδομάδα που πέρασε, όταν έχει κοπάσει ο αντίλαλος των αστυνομικών δελτίων και έχουν κατεβάσει τους τόνους τα έδρανα της Βουλής. Δεν έχει συγκεκριμένο ύφος, δεν ακολουθεί κάποια μανιέρα, δεν υπακούει σε κανόνες και πειθαναγκασμούς γιατί η διασκέδαση έχει ένα πολύ προσωπικό ύφος, απορρέει από το τι θέλει να προσφέρει ή να κάνει κανείς και όχι το τι πρέπει.
Παρασκευή βράδυ κάπου στις Συκιές, κατάσταση”Fuego” με ένα ολοστρόγγυλο σαν αυτόφωτh μπάλα φεγγάρι να φλερτάρει με την ήρεμη θάλασσα χωρίς ίχνος..ντροπής. Τραπεζάκια ανάμεσα στα δέντρα, φώτα εδάφους για να μη κουράζουν τα μάτια, πρόσωπα που έχουν έρθει να χαλαρώσουν σώματα και μυαλό. Το σερβίρισμα της μπύρας απολαμβάνεται σαν μια διαδικασία ανταλλαγής εμπειριών. Η απόλαυση είναι μια ανταποδοτική πράξη. Eκείνου που τη νιώθει πίνοντας και εκείνου που την προσφέρει σερβίροντας.
Σε λίγο οι κουβέντες χαμηλώνουν και ακούγεται το πρώτο άρπισμα της κιθάρας. Η πρώτη μελωδία από το πιάνο. Η φωνή του Τάκη Σωτηρχέλλη ακολουθεί και οι συγχορδίες ακομπανιάρουν συγκινώντας. Ο Πάνος Κοτσοβίνος απογειώνει τα πλήκτρα του πιάνου και τα μάτια των θαμώνων στρέφονται από τη θάλασσα στην ξύλινη, αυτοσχέδια σκηνή. Οι θόρυβοι του δρόμου είναι αόρατοι, η μελωδία είναι πιο δυνατή. Τραγούδια αγαπημένα, μελωδίες γνωστές και αξεπέραστες, φωνές που συνοδεύουν σιγανά χωρίς να αλλοιώνουν τις μελωδίες και όλα αυτά μαζί μια μεγάλη παρέα με έναν κοινή αναφορά: τη μουσική που ενώνει, που διασκεδάζει, που συνοδεύει και που αφήνει πίσω – χωρίς να σβήσει – τα άγχη και τη ρουτίνα της επανάληψης.
΄Οσο οι άνθρωποι επικαλούνται κοινούς «τόπους», τόσο οι τόποι αυτοί τους φέρνουν πιο κοντά.
ΥΓ:«Η ζωή χωρίς τη μουσική, θα ήταν ένα λάθος»(Nίτσε)
