Εδώ και χρόνια, ιστορικοί τέχνης και έμπειροι συντηρητές προσπαθούν να ξετυλίξουν τα μυστήρια ενός από τα πιο αινιγματικά χαμόγελα στην ιστορία της τέχνης.
Η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ένας από τους πιο διάσημους πίνακες σε όλον τον κόσμο, έχει εμπνεύσει πολλές θεωρίες, από το ποια είναι η γυναίκα που απεικονίζεται μέχρι φυσικά το αινιγματικό της χαμόγελο και τι κρύβει.
Εδώ και χρόνια, ιστορικοί τέχνης και έμπειροι συντηρητές προσπαθούν να ξετυλίξουν τα μυστήρια ενός από τα πιο αινιγματικά χαμόγελα στην ιστορία της τέχνης. Μια ομάδα ερευνητών, με τη βοήθεια της τεχνολογίας του κορυφαίου ερευνητικού ινστιτούτου της Γαλλίας, CNRS, αποκάλυψε ένα ακόμη μυστικό γύρω από το πολυσυζητημένο αυτό αριστούργημα.
Η σπάνια χημική ένωση
Μια μικροσκοπική κηλίδα στον καμβά ήταν το μόνο που χρειάστηκε για να αποκαλύψουν οι ερευνητές ένα νέο στοιχείο που ο Λεονάρντο ντα Βίντσι μπορεί να χρησιμοποίησε την ημέρα που αποφάσισε να φιλοτεχνήσει αυτό το αινιγματικό πρόσωπο. Αυτό το μικροσκοπικό δείγμα, ανεπαίσθητο με το ανθρώπινο μάτι και όχι ευρύτερο από τη διάμετρο μιας τρίχας, αποκάλυψε ότι ο καλλιτέχνης είχε συνθέσει και χρησιμοποιήσει μια σπάνια χημική ένωση.
Το συγκεκριμένο συστατικό έχει επίσης εντοπιστεί σε έργα καλλιτεχνών όπως ο Ρέμπραντ, υπονοώντας την πιθανότητα ότι η μυστική συνταγή για τη συγκεκριμένη απόχρωση μπορεί να έχει περάσει από γενιά σε γενιά.
Το plumbonacrite, όπως ονομάζεται, δεν ήταν ένα γνωστό υλικό που χρησιμοποιούσε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, τουλάχιστον, δεν ήταν γνωστό ότι ανήκε στο φάσμα των υλικών που χρησιμοποιούσε. «Στην πραγματικότητα, κάθε ένα από τα αριστουργήματά του είναι “εντελώς διαφορετικό” στη σύνθεση», λέει ο Victor Gonzalez, χημικός στον κορυφαίο ερευνητικό οργανισμό της Γαλλίας, το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS). Η ομάδα δημοσίευσε τα ευρήματά της σχετικά με την ανακάλυψη αυτή στο περιοδικό της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας.
Όπως αναφέρει η Daily Mail, το “plumbonacrite”, υιοθετήθηκε αργότερα από τους Ολλανδούς δασκάλους του 17ου αιώνα και χρησιμοποιείται σήμερα από τις αυτοκινητοβιομηχανίες ως συντηρητικό χρώματος, για να διατηρούν τα κόκκινα και πορτοκαλί σπορ αυτοκίνητα λαμπερά.
Η ανακάλυψη, σύμφωνα με τον Gonzalez, επιβεβαίωσε για πρώτη φορά αυτό που οι ιστορικοί της τέχνης είχαν από καιρό μόνο υποθέσει: ότι ο Ντα Βίντσι πιθανότατα χρησιμοποιούσε σκόνη οξειδίου του μολύβδου για να πυκνώσει και να βοηθήσει στο στέγνωμα του χρώματος όταν άρχισε να εργάζεται πάνω στο αριστούργημά του.
Συγκεκριμένα πιστεύεται ότι διέλυσε σκόνη οξειδίου του μολύβδου, η οποία έχει πορτοκαλί χρώμα, σε λινέλαιο ή καρυδέλαιο, θερμαίνοντας το μείγμα για να φτιάξει μια πιο παχιά πάστα που στεγνώνει πιο γρήγορα. ‘Αυτό που θα λάβετε είναι ένα λάδι που έχει ένα πολύ ωραίο χρυσό χρώμα’, είπε ο Gonzalez. «Ρέει περισσότερο σαν μέλι».
Η αποκάλυψη αυτή προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο πολυπλοκότητας στη συνεχιζόμενη εξερεύνηση των τεχνικών και των υλικών του διάσημου ζωγράφου.
