Η μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής είναι η αμφισβήτηση των πάντων. Διανύουμε την εποχή του σχετικού όπου αν και η πληροφορία είναι εύκολα προσβάσιμη, η ποιότητα της πληροφορίας είναι δυστυχώς αμφίβολη.
Αμφισβητώ άρα υπάρχω
Μπορούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης να είμαστε βέβαιοι για όσα ακούμε και όσα βλέπουμε, όταν πλήθος αστέρων του χόλιγουντ έχουν πλέον εμπλακεί σε δικαστικές διαμάχες αξιώνοντας ότι έχει χρησιμοποιηθεί η φωνή τους χωρίς την άδεια τους; Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι μία φωτογραφία είναι πραγματική όταν οι εφαρμογές AI χρειάζονται μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να δημιουργήσουν κατ’εντολή μας μία εικόνα ;
Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το απόρρητο είναι όντως απόρρητο και ότι τα δικαιώματα μας όντως διαφυλάσσονται και δεν καταπατούνται σε μία εποχή που προ πενταετίας η υγειονομική πρόκληση και κρίση που αντιμετωπίσαμε εξαιτίας του covid μας απαγόρευε να βγούμε από τα σπίτια μας γεγονός που συνταγματικά μοιάζει ανήκουστο;
Αυτά είναι λίγα μόνο από τα εύλογα ερωτήματα που γεννώνται αν αναλογιστεί κανείς όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Τέμπη: Αποτέλεσμα ή αφορμή;
Η ηθικοπολιτική κρίση της χώρας κατέστη προφανής με τον αναβρασμό που προκάλεσαν οι μαζικές διαδηλώσεις με αφορμή τη συμπλήρωση των δύο ετών από τη συμπλήρωση της αιματηρού δυστυχήματος, που έθεσε επί τάπητος λίγο – πολύ γνωστά ζητήματα της χώρας.
Πως επιλέγονται οι αρμόδιοι σε θέσεις ευθύνης; Τι είδους εξετάσεις, ψυχομετρικά τεστ περνούν και ποια είναι τα κριτήρια για να αναλάβει κανείς μία θέση από την οποία εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές; Υπάρχει κάποιου είδους αξιολόγηση προκειμένου να αποφευχθούν τραγωδίες όπως το σιδηροδρομικό αυτό δυστύχημα;
Οι μαζικές πορείες σε όλη τη χώρα δεν έδειξαν μόνο την αγανάκτηση για τις 57 χαμένες ζωές των νέων αυτών παιδιών. Έφεραν στο προσκήνιο το σοβαρό ζήτημα της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς και σε αυτό που αποκαλείται κράτος δικαίου. Κατά πόσο διέπουν οι αρχές της διάκρισης των εξουσιών , της διαφάνειας, η απαγόρευση της αυθαίρετης άσκησης εκτελεστικής εξουσίας και η αποτελεσματική άσκηση δικαστικής εξουσίας σύμφωνα με τα πρότυπα του Ευρωπαϊκού Δικαστήριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Δικαστηρίου της ΕΕ τους ελληνικούς πολιτικούς θεσμούς;
Μεγάλες προσδοκίες & μεγάλα διλήμματα
Αν και η κρίση θεσμών συνδέεται άρρηκτα και με κρίση δημοκρατικότητας, η έλλειψη εμπιστοσύνης και καλής πίστης στους θεμελιώδεις πολιτικούς θεσμούς ενδέχεται να δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο έλλειμα δημοκρατίας ενώ παράλληλα το πολωμένο κλίμα στο εσωτερικό της χώρας, δίνει περισσότερο χώρο για φαινόμενα μεσσιανισμού από “ευεργέτες-κηδεμόνες” που θα μας διδάξουν για ακόμα μία φορά “πως γίνεται” σε συνδυασμό βέβαια με τον χώρο έκφρασης που λαμβάνουν και οι “ακραίες” πολιτικές φωνές εντός του κοινοβουλίου- οι οποίες αμφίβολο είναι το κατά πόσο διαθέτουν ουσιαστικό πολιτικό πρόγραμμα και ανθρώπινο δυναμικό σε ένα πιθανό ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας.
Σόου κι Άγιος ο Θεός
Μέσα σε όλον αυτό τον πολιτικό αναβρασμό τα κόμματα στα οποία έχει μετατοπιστεί το ενδιαφέρον, είναι εκείνα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και εκείνο της Ζωής Κωνσταντοπούλου το οποίο σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις σημειώνει ραγδαία άνοδο στα ποσοστά του.
Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα οι πολίτες γίνονται μάρτυρες περιστατικών όπως προσωπικών επιθέσεων προς βουλευτές – ας θυμηθούμε ατάκες όπως το “κυρά μου” και “πήγαινε κάνε κανένα παιδί” οι οποίες έχουν και σεξιστικό πρόσημο μεταξύ άλλων αλλά και στην αντίπερα όχθη τα περιστατικά με τους βουλευτές του κόμματος “ΝΙΚΗ” οι οποίοι βανδάλισαν έργα που εκτίθενταν στην Εθνική Πινακοθήκη αναφέροντας ότι προσβάλλεται το θρησκευτικό τους αίσθημα.
Σε αυτή την καίρια στιγμή για τους πολιτικούς θεσμούς διαφαίνεται πως εκτός από το πρόσφορο έδαφος για την έκφραση ακραίων συμπεριφορών και εκφράσεων ο κόσμος διψάει για σόου απ’όπου κι αν προέρχεται ή ίσως αυτό το σόου να είναι που μετακινεί τον προβολέα από την ουσία σε περιφερειακά ζητήματα και να δημιουργεί μία ευκαιριακή πολιτική βάση σε κόμματα που υπό άλλες συνθήκες θα βρίσκονταν υπό αμφισβήτηση για το τι ακριβώς πρεσβεύουν σε νευραλγικούς τομείς όπως λ.χ αυτός της οικονομίας.
Ο χρόνος και ο νόμος
Αν και το κλίμα είναι ιδιαίτερα τεταμένο με όλα αυτά να λαμβάνουν χώρα, η διαδικασία της προανακριτικής επιτροπής η οποία διενεργείται από το βουλευτικό σώμα που είναι και το μόνο αρμόδιο να επιληφθεί νομικά πολιτικών προσώπων – γεγονός που πλέον έχει ανοίξει και τη συζήτηση για τη διαδικασία αναθεώρησης του αρθρου 86 του συντάγματος που αφορά την ποινική ευθύνη και τη δίωξη υπουργών- οι διαδικασίες δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί και η υπόθεση των Τεμπών βρίσκεται ακόμα υπό διερεύνηση.
Σε μία χώρα που διέπεται από βραδυκίνητη γραφειοκρατία μόνο ο χρόνος θα δείξει τα έννομα αποτελέσματα που θα παράξει η κατίσχυση του άρθρου 86 με την απόδοση των ποινικών ευθυνών και βέβαια το αν όντως τίθεται ζήτημα μετατόπισης της δικαιοδοσίας της δίωξης πολιτικών προσώπων από το σώμα της βουλής στο δικαστικό σώμα- σύμφωνα και με όσα δηλώνει ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης για τη συνταγματική αναθεώρηση.
Τα Τέμπη δεν είναι η απάντηση, αλλά η ερώτηση. Είναι το σημείο εκκίνησης που καταδείχνει πόσο επιτακτική ανάγκη είναι η μεταμόρφωση του θεσμού του κράτους δικαίου σε ένα μοντέλο που θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις που θέτει η εποχή μέσα από τις συνεχείς κρίσεις ασφάλειας όπως λ.χ τα Τέμπη, το Μάτι ή οι πολυπληθείς και καταστροφικές πυρκαγιές που δέχεται το δικό μας νησί, η Εύβοια.
Πρέπει κάποτε ο πολίτης να αισθανθεί ότι ζει σε ένα θωρακισμένο και οργανωμένο κράτος ασφαλής, χωρίς να διέπεται από την αβεβαιότητα του ότι τα δικαιώματα του ατομικά ή κοινωνικά ενδέχεται να καταπατηθούν υπό το πρόσχημα της προστασίας αυτής.
Ας ελπίσουμε!
