Κρίμα βρε΄Εφη! ή αλλιώς Lacrima rerum

Της Κατερίνας Γιαμά

Χωρίς ονόματα και ιδιαίτερες λεπτομέρειες τα πράγματα θα ήταν πιο απλά. Θα περνούσε λιγότερο απαρατήρητη η διαδικασία της αποχώρησης και η ζωή θα συνεχιζόταν με νέα δεδομένα. Οι αριστερές μισαλλοδοξίες θα ολοκλήρωναν τον κύκλο τους και όπως όλοι οι κύκλοι θα έκλειναν την πορεία τους χωρίς σπαρακτικά δράματα. O πολιτικός περίγυρος, οι κυβερνητικοί κόρακες και οι αυλοκόλακες θα χόρταιναν “αίμα και δάκρυ” και εμείς που δεν παρεισφρήσαμε ποτέ ιδεολογικά αλλά ψηφίσαμε με το χέρι στην καρδιά και στη νέα λογική που επιτάσσουν οι συνθήκες, θα νιώθαμε ότι συμβάλλαμε σε μια κοινή υπόθεση. ΄Ολα καλά μέχρι εδώ μέχρι που μπήκαν τα πρόσωπα της αποδοχής μας, τα πρόσωπα που υποστηρίξαμε και μας έκρυψαν τη…θέα. Τη θέα που περιμέναμε να αντικρύσουμε, προς τη μεριά που αλλάζει όμορφα χρώματα ο ουρανός και ο ήλιος αιχμαλωτίζει την ανατολή του για να μη φύγει.

Το περασμένο σαββατοκύριακο διαψευστήκαμε, και όχι από όσους ήταν αναμενόμενο. Από εκείνους που φωνασκούσαν από τη γαλαρία μπερδεύοντας περισσότερο το κουβάρι της ορθής κρίσης όσων πήραν μέρος στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Κυριάρχησαν οι φωνές και οι παύσεις – τόσο χρήσιμες ανάμεσα στους διαλόγους – έπεσαν στο κενό. Τα βλέμματα μιας μεγάλης πλειοψηφίας χαμήλωσαν από αμηχανία και ντροπή, η αμετροέπεια περίσσευσε και η κατάσταση θύμιζε πεδίο μάχης. Δειλά δειλά ανασύρθηκαν στο μυαλό μου εικόνες από μια παλιά επίσκεψη της΄Εφης στη Χαλκίδα και καθώς παρακολουθούσα στα social media πλάνα από την ομιλία της, τη μετέπειτα στάση της την περασμένη εβδομάδα αναμένοντας και τη δική της έξοδο από το κόμμα – εκτός και αν σήμερα δούμε μια άλλη εξέλιξη – που την εξέλεξε βουλευτή επικρατείας και υπουργό εργασίας, την άρνησή της να αναλάβει πόστα που της προτάθηκαν, την ηχηρή απουσία της από την Εκτελεστική Επιτροπή, χαρακτήρισα την ψήφο μου σ΄αυτήν χαμένη.

Δυο φορές υποψήφια για το προεδρικό χρίσμα, δυο φορές το χέρι μου πήγε στο όνομά της ανεπιφύλακτα. Ως γυναίκα πρώτα απ’όλα και μετά με βάση την προσφορά, το αξιόλογο βιογραφικό και τις ηγετικές της ικανότητες. Τίποτε από  τα δύο τελευταία δεν κατάφερε να διασωθεί. Για μια ακόμη φορά κυριάρχησε η λαγνεία του «πόσο αριστερός» είναι ο καθένας από τους αποχωρήσαντες. Τελευταία το υποδεκάμετρο της ιδεολογίας και της προσφοράς του καθενός έχει την τιμητική του.΄Οσοι φεύγουν είναι οι επαναστάτες του μπερέ και όσοι μένουν είναι οι εξαπατημένοι, οι «μη νοήμονες», οι δειλοί και οι βολεμένοι.

Μιλώντας όμως για ιδεολογία, σήμερα δυο μέρες μετά την 50η επέτειο – ηρωϊκή μνήμη από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αξίζει να κάνουμε μια στάση σε ιδεολόγους που δεν φορούσαν.. μπερέ.΄Ενας απ΄αυτούς ο Σπύρος Μουστακλής για τον οποίο στην Ελευθεροτυπία είχε δημοσιευτεί τότε ένα ποίημα:

“Toυ ζήτησαν να μαρτυρήσει – δεν μίλησε.

Του τσάκισαν τα δόντια, τα δάχτυλα και τα πλευρά- σιωπούσε.

Του έκαψαν το στήθος, τα πόδια, την κοιλιά – δεν μαρτυρούσε.

Του θραύσαν τις μασέλες, του μάτωσαν τα νεφρά, του συνθλίψαν τους όρχεις – αυτός σιωπούσε.

Κοίταζε μόνο αιώνες μακριά – με τα μάτια του Ιησού”.