Κάποτε, αν θυμάμαι καλά το 2006 οι Φινλανδέζοι Lordi με το heavy metal συγκρότημά τους και το τραγούδι “Hard Rock Hallelujah” είχαν ξεσηκώσει πανικό στη Γιουροβιζιονική σκηνή στην Ελλάδα με την εκρηκτική παρουσία τους, τα εφέ και το πρώτο βραβείο που είχαν αποσπάσει.
Tον αμέσως προηγούμενο χρόνο η Ελλάδα είχε πάρει το πρώτο βραβείο για το “My number one”και αυτή ήταν η μοναδική φορά που κέρδισε πρωτιά από το 1974 που συμμετέχει με τη φωνή της Μαρινέλλας και το “Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄αγόρι μου” μέχρι σήμερα.
Από τότε μέχρι σήμερα έχει τρέξει πολύ νερό στον μύλο των διοργανώσεων και η Ελλάδα έφτασε πέρσι να περνάει στην εικοστή θέση, την πιο χαμηλή από όλες τις συμμετοχές της με το “Rise Up” από τους Freaky Fortune.
΄Αλλοι καιροί, άλλα ήθη και άλλα πρότυπα που κατά τη γνώμη μου ανακυκλώνονται με πρόσθετα νεωτεριστικά στοιχεία αλλά και με επιστροφές στα παραδοσιακά μοτίβα κάθε χώρας.
Εν τω μεταξύ έπαψαν να γοητεύουν και να κερδίζουν ψήφους αποκλειστικά τα μεγάλα φαβορί, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις πάνε μπροστά τραγούδια που δεν έχουν παίξει πολύ στα διαδικτυακά “χρηματιστήρια” των στοιχημάτων καθώς οι συμμαχίες διευρύνονται, μετατοπίζονται και αλλάζουν μέσα στο χρόνο.
Ο πήχης ανεβοκατεβαίνει, ο εντυπωσιασμός περισσεύει και ο διαγωνισμός είναι καθαρά “θέαμα” αλλά ευτυχώς όχι μανιέρα.
Η σκηνή μετατρέπεται σε όργιο φαντασίας με βάση το concept, και κερδίζει πόντους ανάλογα.
Τα μάτια “χορταίνουν” θέαμα και η ερμηνεία – σκηνική παρουσία – χορογραφία του εκάστοτε ερμηνευτή δίνει το τελικό αποτέλεσμα.
Ποιοι ψηφίζουν, ποιες ηλικιακές ομάδες, ποτέ δεν έχει διευκρινιστεί.
Οι νέοι που διαχειρίζονται άριστα το διαδίκτυο και τα social media ή οι μεσήλικες που έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους σε θέματα πρακτικά και λειτουργικά που αφορούν την καθημερινότητά τους;
Η ουσία είναι ότι κάθε φορά – κανείς δεν ξέρει αλήθεια πόσο θα διαρκέσει αυτός ο διαγωνισμός! – τον Μαϊο η καρδιά της καλλιτεχνικής Ευρώπη “χτυπάει”, ανεξαρτήτως πολέμων και εχθρικών συρράξεων σε μια σκηνή και μια χώρα που αλλάζει ανάλογα με τον νικητή της προηγούμενης χρονιάς.
Η Ελλάδα είχε την νίκη της όπως και άλλες χώρες και απόψε αξιώνει μια ακόμη πρωτιά μετά την πρόκρισή της στον δεύτερο ημιτελικό.
Τι είδα τελικά, τι πέρασε μέσα απ΄τα δικά μου μάτια.
Επειδή υποστηρίζω τη χώρα που γεννήθηκα – χωρίς τεράστιες σημαίες στα μπαλκόνια και πανοπλίες κρυμμένες στη ντουλάπα! – στήθηκα μπροστά στην οθόνη ακριβώς τη στιγμή που η δική μας, χαρισματική Μαρίνα Σάττι εμφανίστηκε δυναμικά και άρχισε να ρίχνει το “Ζάρι” της.
Περίμενα άλλη ενδυματολογική παρουσία και είδα ..άλλα που μου θύμισαν ολίγον τι φουφούλα του Γυμνασίου όταν πήγαινα στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος του χρόνου.
“Δεν ξεκινήσαμε καλά” σχολίασα στην παρέα αλλά έβαλα ..νερό στο κρασί μου ακούγοντας τους στίχους και βλέποντας τα χορευτικά.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μπαίνει πάντα αυτό το χαρακτηριστικό μέτρο σύγκρισης, όταν έχεις παρακολουθήσει τον πρώτο ημιτελικό και έχεις αποκτήσει μια πρώτη εντύπωση με άλλους, καλούς ερμηνευτές όπως η Silia Kapsis που εκπροσωπεί την Κύπρο κ.α.
Φωνητικά ήταν η Σάττι που έχω ακούσει κατά καιρούς, με καταπληκτικές “ψιλές” και επιτυχημένα τζαρτζαρίσματα, ένα μιξ παραδοσιακού – ποπ όπως μας έχει συνηθίσει και κερδίσει.
Παρουσία εκρηκτική, ενσωματωμένη αυστηρά στο χορευτικό του Φωκά Ευαγγελινού χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.
Στίχος μέτριος.
Θα μπορούσε και πολύ καλύτερα.
Θα έλεγε κάποιος ότι η Σάττι αδικήθηκε μέσα σε όλο αυτό το concept σε σχέση πάντα με όσα έχουμε ακούσει απ΄αυτήν.
Ποιος μπορεί να πει ότι δεν αντιπροσωπεύει επάξια την Ελλάδα όπως όλοι οι προηγούμενοι;
Ερμήνευσε με τον δικό της αποκλειστικό τρόπο αλλά προσωπικά περίμενα πολύ περισσότερα.
(Να με συμπαθάει!)
Φτάνοντας στην τελευταία της κίνηση που κυκλοφόρησε στα μίντια υπό μορφή σάλου έρχομαι να παρατηρήσω αυτό που θα παρατηρούσε οποιοσδήποτε νοήμων τηλεθεατής.
Βρήκα το ..χασμουρητό και την πλήξη της την ώρα της συνέντευξης Τύπου που μιλούσε η ισραηλινή αντιπροσωπεία στο πάνελ ολίγον τι άτοπα και άκομψα.
“Δεν ήθελα να προσβάλλω κανέναν” δήλωσε στέλνοντας τις ευχές της στην Eden.
Κακά τα ψέμματα, δηλώνουμε απερίφραστα και είμαστε όλοι ενάντια στον πόλεμο, καταδικάζουμε τη σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας, συμπάσχουμε στον άμαχο, παλαιστινιακό λαό αλλά η αντίσταση – ακόμη και αν επικαλείται τη σωματική κούραση – δεν συνάδει με την άποψή μας για μια κόσμια παρουσία του καλλιτέχνη που μας εκπροσωπεί όταν μάλιστα τα μάτια όλων είναι στραμμένα πάνω του.
Αν μπορούσε αυτός ο διαγωνισμός να αλλάξει τον χαρακτήρα του και να μην είναι αμιγώς μουσικός, ίσως η παρουσία του Σουηδού Eric Saade με το παλαιστινιακό μαντήλι στο χέρι να χαρακτηριζόταν πιο αληθοφανής αν και αυτός επίσης είχε εναντιωθεί στη συμμετοχή του Ισραήλ στον διαγωνισμό.
΄Οπως και νάχει ο αρχικός τίτλος “October Rain” της ισραηλινής συμμετοχής είχε ήδη αντικατασταθεί από το “Hurricane” για να επιτρέψει τη συμμετοχή του Ισραήλ στον διαγωνισμό.
“Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια,
μόνο προσευχές
ακόμα κι αν είναι δύσκολο να σε βλέπω
να μου αφήνεις πάντα ένα μικρό φως”.
Πηγή: Ανήσυχη Πένα
