“΄Εχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα του” Η φράση αυτή του Νίκου Καζαντζάκη αντηχεί στ΄αυτιά μας εδώ και χρόνια, ενίοτε μας αφυπνίζει, ενίοτε μας προκαλεί να στοχαστούμε και να ερμηνεύσουμε – όχι κατά το δοκούν – τι ακριβώς ήθελε να πει ο μεγάλος αυτός ποιητής και στοχαστής του εικοστού αιώνα.
Προσωπικά θα την αφιέρωνα στα παιδιά του εικοστού πρώτου αιώνα στα οποία ανήκει ο κόσμος, όσο οδυνηρός και αν είναι, ανήκουν τα όνειρα των μεγάλων γι΄αυτά σε ό,τι αφορά τη νέα πραγματικότητα που θα οραματιστούν τα ίδια με το πώς αυτή θα μετεξελιχθεί. Τα σημερινά παιδιά – αθώοι μάρτυρες σκηνών της δύσκολης καθημερινότητας και της παγκόσμιας κοινωνικής κρίσης – κρατούν στα χέρια τους το μέλλον των ενηλίκων και ας πιστεύουμε το αντίθετο. Ο παράδεισος του Νίκου Καζαντζάκη είναι η δική τους πραγματικότητα, τα χρώματα είναι οι προθέσεις τους και τα πινέλα είναι τα εφόδια που μπορούμε και έχουμε χρέος να τους δώσουμε.
Τριάντα περίπου παιδιά μεταξύ τεσσάρων και έξι ετών είναι ένας μικρός παράδεισος μέσα στους κόλπους ενός σχολείου που τα προετοιμάζει για την πρώτη τάξη του Δημοτικού αλλά κυρίως για την ένταξή τους σε μια κοινωνία με μεγάλες απαιτήσεις, περιορισμούς, ακραία φαινόμενα σχέσεων, ανεργία, φτώχια και βίαιες, κλιματικές αναταράξεις. Τριάντα περίπου παιδιά μπορούν με την κατάλληλη καθοδήγηση και εκπαίδευση από τους δασκάλους τους να αλλάξουν αυτό που εμείς οι ενήλικες χαρακτηρίζουμε “αδύνατο”, να το ερμηνεύσουν με τη δική τους λογική, να το αλλάξουν προς το καλύτερο και να το στρέψουν προς μια εναλλακτική κατεύθυνση που εμείς δεν μπορέσαμε μέχρι τώρα να φανταστούμε.
Ο Στέφανος, ο Λευτέρης, η Ευαγγελία, ο Σωτήρης, ο Δημήτρης, ο Μάριος, η Κλειώ, η Ζωή, η Αριάδνη, ο Γιώργος, ο Παναγιώτης, η Μαρίνα, ο Κωνσταντίνος, η Μελίνα, η Δανάση, η Ντορέτα, η Μαρία – Ελένη, η Ιωάννα, η Μαγδαληνή, ο Ντεόν, ο ΄Αγγελος, ο Σίριους, Γιάννης, η Αναστασία, ο Ηλίας από το 19ο Νηπιαγωγείο Χαλκίδας και χιλιάδες άλλα παιδιά από κοινού με τις δασκάλες και τους δασκάλους τους που τα προετοιμάζουν για το επόμενο βήμα τους στην εκπαίδευση αντιπροσωπεύουν μια μικρογραφία αυτής της κατεύθυνσης. Δεν είναι μόνο οι ισχύοντες κανόνες του κλασικού προγράμματος ενός σχολείου που συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας υγιούς,παιδικής προσωπικότητας.
Είναι και η δημιουργική πρωτοβουλία που την βίωσα αυτές τις μέρες με το εν λόγω σχολείο, είναι η ενθάρρυνση των εκπαιδευτικών απέναντι στα φυσικά χαρίσματα των παιδιών, η αξιοποίησή τους και εν τέλει η επιβράβευση στις προσπάθειές τους. Αν κάθε σχολείο είχε σαν γνώμονα να αναδείξει τους φωτεινούς ορίζοντες ενός παιδικού μυαλού και όχι να τους περιορίσει βασισμένο στα παλιά στερεότυπα, τότε η κοινωνία ίσως να έχει κάθε λόγο να ελπίζει ότι τίποτε δεν έχει χαθεί ακόμη.
΄Ολα τα παραπάνω στα οποία αναφέρομαι είναι αποτέλεσμα μιας επίσκεψης σε ένα Νηπιαγωγείο της Χαλκίδας, το 19ο, μιας ζεστής επαφής μου με τα παιδιά που κρατούν στα χέρια τους τα πινέλα και τα χρώματα για να αλλάξουν τα δεδομένα, τα κατεστημένα και τα καθιερωμένα. Να τα ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου καθώς επίσης και τις δασκάλες τους Ελένη Σπύρου, Ανδριανή Παπαδοπούλου, Μυρτώ Παπαστεργίου, Κατερίνα Καρανώτα, Ιωάννα Λιάσκου και Κατερίνα Τικταπανίδου για το “μάθημα” που μου έδωσαν κάπου εκεί στον παράδεισο της λογοτεχνίας..
