Έχοντας εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές, με την τελευταία να αφορά την ποιητική καταγραφή των εντυπώσεων της από την επαφή της με τον έγκλειστο πληθυσμό, η Γκέλη Ντηλιά, καθηγήτρια αγγλικών, βραβευμένη ποιήτρια και συγγραφέας και εθελόντρια στα Σωφρονιστικά Καταστήματα από το 2018, παρουσιάζει στο κοινό το πρώτο της μυθιστόρημα, κατά το ήμισυ εγκληματολογικού περιεχομένου, καθόσον βασίζεται σε πραγματική υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο πριν αρκετά χρόνια.
Επί του παρόντος ο αρσενικός χαρακτήρας εκτίει την βαριά ποινή του στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Αγίου Στεφάνου. Ο θηλυκός χαρακτήρας είναι μια σύγχρονη κοπέλα που βιώνει τα στερεότυπα άλλων εποχών που φορτώνονται στη σύγχρονη κοινωνία εμποδίζοντας την ελεύθερη βούληση των νεαρών ατόμων.
Το μυθιστόρημα «Άγιοι στην Κόλαση», (εκδόσεις ΑΩ, εξώφυλλο του εικαστικού Δημήτρη Βούλγαρη) προλογίζει ο Διονύσης Χιόνης, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω- εγκληματολόγος, γράφοντας μεταξύ άλλων, «Το έγκλημα, οι εγκληματίες, ο επίσημος και ανεπίσημος κοινωνικός έλεγχος τίθενται στον πυρήνα της ιστορίας, παράλληλα δε παρέχεται με αυτά και η πάντοτε βαρύτητα οπτική του θύματος. Η συγγραφέας μεταφέρει με επιτυχία στο μυθιστόρημα της τη βαθιά γνώση της περί της ζωής στη φυλακή και καταφέρνει να αποτυπώσει με μεγάλη ακρίβεια τόσο το ασφυκτικό κλίμα του εγκλεισμού όσο και την ιδιότυπη νοοτροπία των κρατουμένων.»
Σύμφωνα με την ματιά της ποιήτριας και συγγραφέως Όλγας Καλύβα, «Μέσα από την πιστότητα με την οποία προσδιορίζει τις αντικειμενικές συνθήκες του εγκλεισμού, καθώς ως εθελόντρια η ίδια στις φυλακές γνωρίζει εκ των έσω τα πεπραγμένα, και με μια αταλάντευτη και ιδιαίτερα κριτική ματιά, όσον αφορά τους κρατούμενους, η συγγραφέας κατορθώνει να μεταφέρει στους εκουσίως ή ακουσίως ανυποψίαστους αναγνώστες μια πανσπερμία από πραγματικές αναφορές σε εγκληματικές οργανώσεις, σε συμβόλαια θανάτου, σε δολοφονίες, σε εμπόριο ναρκωτικών, σε εθισμούς στη χαρτοπαιξία… θίγοντας τη συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική παθογένεια που φαντάζει «αδιανόητη» στο σύγχρονο κόσμο της υποκρισίας κι όμως στέκεται ακόμα εκεί να καιροφυλαχτεί για το επόμενο θύμα της κι επισημαίνοντας ως αναγκαία και θεμελιώδη προτεραιότητα που απαιτείται να επιβληθεί στον κυκλικό κόμβο του κακού το καθήκον του καθενός, το χρέος της κοινωνικής ευθύνης καθώς και της ατομικής και συλλογικής αφύπνισης με αρωγό το ρίζωμα του καλού άνευ ανταμοιβής, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια ως τις μόνες εναρκτήριες διεξόδους.»
Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Δεν έμαθα από τα λάθη των άλλων, δεν ήμουν τόσο έξυπνος. Βιαζόμουν να φτάσω στο λάθος προορισμό, δεν είχα και κάπου αλλού να πάω. Ήταν αναπόφευκτο να μην πάρω «τον κακό το δρόμο και την άσωτη ζωή», πιστεύοντας ότι έτσι θα τιμωρούσα με το χειρότερο νόμισμα όσους από την οικογένεια δεν με αγάπησαν, δείχνοντας με το δάχτυλο πού με κατάντησε η πλάτη που μονίμως μου είχαν γυρισμένη και ας προσποιούνταν κάποιοι ότι νοιαζόντουσαν. Μεγάλα λόγια και υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ. Τώρα που κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που μου είχε καρφωθεί ότι για όλα τα στραβά έφταιγαν οι άλλοι, είναι αργά. Θυματοποιούσα για χρόνια τον εαυτό μου για να μπαλώσω λάθη επί λαθών που ο ίδιος συνέχιζα να κάνω αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.»
Γίνεται ένας εκτελεστής να κάνει δύο φόνους την ίδια στιγμή και να παραδεχθεί τον έναν;
Γίνεται ένας κατάδικος να χρεωθεί τον άλλον φόνο χωρίς να είναι παρών;
Τι γίνεται όταν ένας βιβλιοθηκονόμος, ανακαλύπτοντας τον συνδετικό κρίκο αυτών των δυο, βρίσκεται νεκρός;
Πώς η νέα υπάλληλος της βιβλιοθήκης βρίσκεται στο ίδιο σημείο όπου βρέθηκε ο προκάτοχός της και κινδυνεύει;
Γιατί περνά τη μετεφηβεία και την ενηλικίωσή του στην κόλαση της φυλακής ένας αθώος;
Η συγγραφέας παραδίδει στο κοινό μια σύνθεση χαρακτήρων που ζουν ανάμεσα μας, έκαστος με το φορτίο του και το αντίτιμο που καλείται να πληρώσει.
