Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο

Πολλά μπορούν να αλλάξουν σε μια νύχτα. Καταστάσεις δεδομένες να ανατραπούν, κυβερνήσεις να πέσουν, κόμματα να αλλάξουν αρχηγούς, στελέχη να ιδρύσουν άλλα κόμματα, γόνοι πολιτικών οικογενειών να χάνουν τη δεδομένη εξουσία, νόμοι να περνούν με 10 βουλευτές στη Βουλή, ατυχήματα ή ίσως πιο ορθά δυστυχήματα να συμβαίνουν σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που θεωρούνται ασφαλή και βέβαια πολλά πολλά ακόμα.

Ζούμε στη χώρα του απρόβλεπτου,της τύχης και της αβεβαιότητας. Κοιμάσαι φοιτητής ξυπνάς άνεργος, ξεκινάς με όνειρα και φιλοδοξίες και η πραγματικότητα όσο και να επιμένεις στην ποίηση, σε θέλει πεζό. Σ’αυτή η χώρα που ο Εμπερίκος ως πατέρας του υπερρεαλισμού αν ζούσε σήμερα θα είχε γράψει τόμους ολόκληρους και που o Ιονέσκο θα είχε βρει τον ιδανικό τόπο έμπνεσης, την δική του Lalaland. Εδώ λοιπόν, μερικούς μήνες μετά τις εκλογές του Μαϊου όπου η σημερινή κυβέρνηση έλαβε το ποστοστό του 41% από τους πολίτες, με μία αντιπολίτευση η οποία έχει εστιάσει το φακό στα εσωκομματικά της δίχως να διάγει τον ελεγκτικό της ρόλο απέναντι την κυβέρνηση όπως επιτάσσουν οι πολιτικοί θεσμοί, διενεργείται η απόπειρα του να βαφτίσουμε νόμιμες καταστάσεις που μέχρι πρότινος θεωρούνταν παράνομες. Όπως κάποιοι ιερείς στη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, βαφτίζουν την προβατίνα καλαμαράκια. Η Ελλάδα είναι ξεκάθαρα η χώρα της παραδοξότητας.

Αδιαμφισβήτητα οι δύο νευραλγικότεροι τομείς του κράτους πρόνοιας, η υγεία και η παιδεία βρίσκονται εν όψει ριζικών αλλαγών, ενώ ο τρόπος με τις οποίες αυτές ήταν γνωστές μέχρι σήμερα βάλλεται πανταχόθεν, σε μια απόπειρα να στηθεί βολικά η επικοινωνιακή σκακιέρα της κυβέρνησης ώστε τα νομοσχέδια να περάσουν και σαφώς να θέσουν κοινωνικούς περιορισμούς που θα καθιστούν την πρόσβαση  στην υγεία και την παιδεία προνόμιο μίας συγκεκριμένης ευκατάστατης ελίτ. Ουσιαστικά δηλαδή η επιλογή των απογευματινών χειρουργείων σε όσους “έχουν να πληρώσουν” ή των ιδιωτικών πανεπιστημίων παρουσιάζονται ως λύσεις τη στιγμή που θα δημιουργήσουν ένα επιπλέον εμπόδιο κυρίως στα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα ενώ παράλληλα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βρίσκονται στον κυκεώνα εξίσου σοβαρών μεταρρυθμίσεων.

Εφόσον η προσοχή μας είναι στραμμένη σε αυτή την παράδοξη ιστορία του παλαιοχριστιανού και στα λοιπά παρατράγουδα που ακούμε καθημερινώς  και κατά κόρον στις τηλεοπτικές ειδήσεις, όσο ο φακός είναι στραμμένος στην Κασσελακειάδα με τα εσωκομματικά κονταροχτυπήματα στον ΣΥΡΙΖΑ να δίνουν και να παίρνουν, ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης ανακοίνωσε το νέο νομοσχέδιο για την Υγεία με το οποίο “δημιουργείται” χώρος για απογευματινά χειρουργεία, σαφώς με το αντίστοιχο οικονομικό αντίτιμο.

Η “αντιμετώπιση” των μακροπρόθεσμων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το Ε.Σ.Υ είναι εν ολίγοις , η νομιμοποίηση του “φακελακίου” – το οποίο ως γνωστόν δίνουν τόσο οι έχοντες αλλά και οι μη έχοντες- προκειμένου να διαφυλάξουν το ουσιαστικότερο πράγμα που τους έχει απομείνει μαζί με την αξιοπρέπεια τους, την υγεία τους. Προφανώς, τα επιπλέον κίνητρα σε γιατρούς και επαγγελματίες υγείας, ή προσλήψεις δεν “έπεσαν ούτε καν στο τραπέζι” ως στοιχειώδης τρόπος αντιμετώπισης.

Στην ίδια φιλοσοφία κινείται και το νομοσχέδιο για την Παιδεία και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Μέχρι πρότινος κάποιος ο οποίος δεν πέρασε στη σχολή της προτίμήσης του, μπορούσε να εγγραφεί σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο. Το πτυχίο αυτού του κολεγίου σαφώς δεν είχε την ίδια ισχύ με αυτό ενός ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος είτε πρόκειται για  ΑΕΙ είτε για ΤΕΙ. Και όχι εν έτει 2024 δεν είναι καταδικαστέο, ένας νέος άνθρωπος 18 χρονών να μην τα καταφέρει περνώντας τον ψυχοφθόρο Γολγοθά των Πανελληνίων, είνα όμως τουλάχιστον επιλήψιμο να εξισώνουμε γιατρούς που αύριο θα εγχειρίζουν κόσμο, όταν λόγου χάρη δεν έχουν χτίσει τις δεξιότητες  που χρειάζεται ένας γιατρός σε όλη αυτή την πορεία χρόνων. Αντίστοιχα βέβαια, αναρωτιέμαι πως θα μπορέσει κάποιος να ολοκληρώσει τις σπουδές ιατρικής ή νομικής όταν δεν έχει θέσει στον εαυτό του την πειθαρχία και την οργανωτικότητα όπως επίσης και την προσήλωση που απαιτεί το διάβασμα.

Η πανδημία covid, έφερε στο προσκήνιο την κλίμακα της ύπαρξης φαινομένων “παραπαιδείας” όπως οι αγορασμένες εργασίες, οι διαδικτυακές εξετάσεις πού φοιτητές προσλάμβαναν άτομα να δώσουν τα μαθήματα τους- καθότι τα ελληνικά Πανεπιστήμια δεν είχαν αναπτύξει σύστημα επιτήρησης όπως λ.χ τα Πανεπιστήμια της Κύπρου- και βέβαια αυτά είναι μόνο λίγα από όσα συνέβαιναν στο χώρο “ελεύθερης διακίνησης ιδεών” που ονομάζεται Πανεπιστήμιο.

Στον κυκλώνα του νομοσχεδίου της Παιδείας βέβαια , αυτό που δημιουργεί έναν ακόμα προβληματισμό είναι το γεγονός ότι το εν λόγω νομοσχέδιο περιλαμβάνει τη ρήτρα του ασυμβίβαστου όσον αφορά το καθηγητικό προσωπικό των δημόσιων ΑΕΙ σε σχέση με τα ιδιωτικά που θα προκύψουν, σύμφωνα με τον υπουργό κ. Πιερρακάκη. Δηλαδή ένας καθηγητής που διδάσκει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο δεν θα μπορεί να διδάξει σε δημόσιο με αποτέλεσμα, οι αξιόλογοι καθηγητές οι οποίοι όπως πολλοί ενδεχομένως από εμάς γνωρίζουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο ξεκινούν ως εθελοντές, ευελπιστώντας κάποια στιγμή να πληρωθούν- ίσως στην αρχή από κάποιο ΕΣΠΑ- τη στιγμή που η ιδιωτική πρωτοβουλία θα τους πληρώνει από την πρώτη μέρα έναρξης της παροχής των υπηρεσιών τους ακόμα αποτελεί ακόμα μία απόπειρα υποβάθμισης εκ των έσω το ελληνικό δημόσιο ΑΕΙ.

Επομένως, αυτό που γίνεται αντιληπτό εύκολα, είναι το γεγονός  ότι πρόσβαση στην υγεία και στην παιδεία θα έχουν μόνο οι ευκατάστατοι και οι προνομιούχοι, σε μια Ελλάδα όπου η ανεργία μαστίζει τους νέους, όπου το delivery και το σερβιτόριλίκι θεωρούνται τα εθνικά μας επαγγέλματα, και που όσο περισσότερο μορφωμένος είσαι σε τόσο μεγαλύτερο αδιέξοδο έρχεσαι καθότι οι μισθοί δεν ανταποκρίνονται σε καμία των περιπτώσεων στο επίπεδο μόρφωσης που κάποιος διαθέτει.

Μοιραία λοιπόν, η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων, είναι αναγκασμένη είτε να συνηθίσει σε μοντέλα εξωτερικού κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου πολλοί συγκατοικούν με άγνωστους ανθρώπους, είτε να μένουν για αρκετό καιρό με τους γονείς τους με αποτέλεσμα την έλλειψη ανάληψης πρωτοβουλιών και ανεξαρτησίας και κατ’επέκταση τη διαιώνιση του  επίσης σοβαρού δημογραφικού προβλήματος που μετά τις εκλογές είτε ξεχάστηκε είτε άρχισε να αποσιωπάται.

Σκληρές αλήθειες, σε σκληρές εποχές. Δεν είναι και λίγο να αντιλαμβάνεται κανείς ότι Παιδεία και Υγεία καταργούνται… Ή καλύτερα τίθενται προς Πώληση… Αλλά σε δύο μήνες έρχεται καλοκαίρι, οι τουρίστες θα αναφωνούν “Acropolis” & “Mykonos” και ο ελληνικός μύθος θα έχει σωθεί.. Τι κι αν δεν υπάρχουν γιατροί σε ένα ταπεινό νησί όπως η Σκύρος;