Σαν Σήμερα ταξιδεύει για τα αστέρια ο σπουδαίος συγγραφέας Γιάννης Σκαρίμπας.
Ο άνθρωπος που αν και καταγόταν από την Αγία Ευθυμία Φωκίδας, έγινε χάρη στην αγάπη του Χαλκιδέος ψυχή τε και σώματι.
Υπήρξε ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, βιβλιοκριτικός, αρθρογράφος, συστηματικός επιστολογράφος, ιστορικός, αλλά και καραγκιοζοπαίκτης, καθώς κατασκεύαζε ο ίδιος φιγούρες με τα χέρια του.
Αντισυμβατικός, αθυρόστομος, αυτοσαρκαστικός δεν δίσταζε να μέσω του λόγου του να θίξει τα κακώς κείμενα της εποχής. Ένας κυνικός ευαίσθητος που γαλήνευε μόνο καθώς κοιτούσε τα ευλογημένα ρεύματα του Ευρίπου. Αναφέρεται ως ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του υπερρεαλισμού ενώ μελετάται μέχρι και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του ταξίδεψε ελάχιστα. Ύμνησε τους σπασμένους δρόμους της Χαλκίδας, μίλησε για τα τρελά ρεύματα του Ευρίπου με όλη την αλήθεια της ύπαρξής του, μελοποιήθηκε από τον Άσιμο, τον Σπανό, ερμηνεύτηκε μοναδικά από τον Καράλη και κέρδισε μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Χαλκιδέων και μη μέσα από τους ξεχωριστούς του στίχους.
Σήμερα με το αγέρωχο βλέμμα του αγναντεύει από ψηλά την πόλη του.
Όπως γράφει ο συγγραφέας Δημήτρης Παπαχρήστος για σχετικό αφιέρωμα στα ΝΕΑ:
«Ξεφωνίζει κι ύστερα
πέφτει σε σιωπή»
Ο Σκαρίμπας έπαιζε με τους παρατονισμούς, με τις μετοχές και η ποίησή του έβρισκε τον ρυθμό της και τη μουσικότητά της. Χρησιμοποίησε ως εργαλείο όλα τα είδη του λόγου και ήταν γνώστης βαθύς της ουσίας της ζωής, που τη ζούσε σε μια πραγματικότητα της επαρχίας, γι’ αυτό και την περιέγραψε με κάθε τρόπο, μην αφήνοντας τίποτα όρθιο με τα σκανδαλίσματα της γλώσσας του και με τα σατανικά καμώματά του, δηλαδή τα «καραγκιοζιλίκια» του, προκάροντας τη σεμνοτυφία, τον καθωσπρεπισμό και την καθεστηκυία τάξη του λόγου και της κοινωνίας.
Ο ξενομερίτης της Χαλκίδας έκανε τη Χαλκίδα δικιά του και στο έργο του και στη ζωή του, με το ανυπότακτο πνεύμα του και τη μεγάλη αγάπη του, που ήξερε από πού εκπορεύονταν.
Χαλκίδα
Νάν’ σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος και να λέω: τι πόλη!
να μην ξέρω αν είμαι –μέσα στην ασβόλη–
ένας λυπημένος Πιερότος!
Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ω Χαλκίδα – πόλη (έλεγα) και φέτος
ήμουν – στ’ όνειρό μου είδα – Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν – είδα…
Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν’ σε ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τα όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.
Τώρα; Πόλη, τρέμω τα γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σαν το Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
και να κλαίω εγώ στα γόνατά σου.
Έτσι νάν’ σπασμένοι, να φυσά απ’ το νότο
και με πίλο κλόουν να γελάς, Χαλκίδα:
Αχ, νεκρόν στο χώμα –να φωνάζεις–
είδα έναν μου ακόμη Πιερότο!…
