Ο κορυφαίος Κινέζος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Liu Cixin της πολυσυζητημένης τριλογίας “Το Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων” με το οποίο κέρδισε το βραβείο Hugo το 2015 ενώ ήταν υποψήφιος και για άλλα τρία ακόμη, γράφει στο ένα από τα τρία αυτά βιβλία με τίτλο “Το τέλος του θανάτου”:
“Ο κόσμος της καθημερινότητάς μας ήταν μονάχα βρώμικος αφρός που επέπλεε πάνω στον τέλειο ωκεανό της βαθιάς πραγματικότητας” ή στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας με τίτλο “Σκοτεινό δάσος”: «Το μυρμήγκι είχε φτάσει στην κορυφή της ταφόπλακας. Απ΄όλα τα πλάσματα της γης, ήταν ο μόνος μάρτυρας όσων είχαν μόλις συμβεί”.
΄Εχουμε διαπιστώσει πια πόσο κοντά βρίσκεται η πραγματικότητα με την επιστημονική φαντασία. Πόσο “τρυφερά” αγγίζονται η αστυνομική λογοτεχνία με τη ζωή μας που τρέχει σαν αγρίμι δίπλα μας. Η φαντασία μας κρίνεται ανεπαρκής πια καθώς η ζωή και ο θάνατος είναι μια μηδαμινή απόσταση. Πηγαίνει μια 28χρονη να καταγγείλει τον πρώην σύντροφό της, ζητάει συνοδεία από το περιπολικό γιατί φοβάται ότι κινδυνεύει η ζωή της – έχει ήδη κακοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν στη σχέση της – και τελικά δυο βήματα από το αστυνομικό τμήμα δολοφονείται εν ψυχρώ. Το γεγονός αυτό, ανάμεσα σε πολλά άλλα, νιώθουμε ότι είναι μια τραγική επανάληψη στα θρίλερ που συμβαίνουν πολύ συχνά στην κοινωνία μας, στην παρακάτω γειτονιά ή κάτω απ΄τη μύτη μας.
Μίλησε κάποιος σήμερα στην τηλεόραση και είπε ότι “εδώ δεν πρόκειται για γυναικοκτονία, πρόκειται για ανθρωποκτονία”. Πράγματι, εδώ δεν μιλάμε για το φύλο του ανθρώπου που δολοφονήθηκε άγρια κάτω απ΄τα μάτια της αστυνομίας αλλά για την αξία της ανθρώπινης ζωής, όποια και αν είναι. Δεν μιλάμε για «μη άνθρωπο» όπως λέει ο συγγραφέας του «Σκοτεινού Δάσους» αλλά για άνθρωπο που η ζωή του αφαιρέθηκε χωρίς καμιά φροντίδα προστασίας από την ίδια την πολιτεία.
Μια πολιτεία όπου το περιπολικό, επειδή δεν ήταν «ταξί», άφησε έναν κακοποιημένο πολίτη εκτεθειμένο στην τύχη του. Αν το εξειδικεύαμε, θα λέγαμε ότι η δολοφονία αυτή προστίθεται στον μακρύ κατάλογο των γυναικοκτονιών μέσα στο τελευταίο διάστημα με την τραγική διαφορά ότι κατόπιν τούτου νιώθουμε ότι δεν είμαστε ασφαλείς μέσα στην ίδια μας την πόλη. Δεν θα είμαστε ποτέ ασφαλείς όταν ακούμε ανθρώπους δίπλα μας να φοβούνται τον ίδιο τους τον σύντροφο επειδή τους απειλεί ότι θα τους «καθαρίσει» με καραμπίνα. Και αυτό δεν είναι μυθιστόρημα, αλλά η ίδια η ζωή εκεί έξω.
«Οποιοσδήποτε πολιτισμός αποκαλύψει τη θέση του μετατρέπεται αυτομάτως σε θήραμα. Στο Σκοτεινό Δάσος οι θηρευτές καταφθάνουν». Liu Cixin.
