Πρέπει “να κουβαλάς μια ποίηση μέσα σου” κατά τον Ζουμπέρ.
Είναι όντως, ένα ενδεχόμενο για να γράψεις στίχους.
Πρέπει “να βλέπεις τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού” κατά τον Γάλλο συγγραφέα Daudet.
΄Εχω μια μικρή ένσταση.
“Είναι αρκετό να αγαπάς τις λέξεις για να γράψεις ένα ποίημα” γράφει ο Κενώ.
Και αν οι λέξεις δεν μπαίνουν στη σωστή σειρά;
Έχουν γραφτεί πολλά γι΄αυτή την ακριβοθώρητη υπόθεση που συνδυάζεται με Hμέρες σαν τη σημερινή.
Μα, τι να λέμε!
Η ποίηση συχνάζει μόνο εκεί που είναι αρεστή.
Είναι υπεράνω τάξεων, θρησκειών, πολιτικών πεποιθήσεων.
Λίγο underground και ελαφρώς ελιτίστικη.
Όμως, αν δεν την καλλιεργήσεις στην καθημερινότητά σου, στις σχέσεις σου, θα καταλήξει απλώς να γιορτάζεται.
Ως ένας συνηθισμένος, γυμνασμένος δρομέας με ακουστικά στ΄αυτιά, που θα βαδίζει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Χωρίς το χρώμα, η ζωή περνάει αδιάφορη δίπλα μας, σαν μια απλή περαστική, ξεμακραίνει και ξεχνάμε ότι την συναντήσαμε.
Χωρίς τη μουσική, εθιζόμαστε να ακούμε μόνο ειδήσεις και ιδιαίτερα ειδήσεις που μας αποκαρδιώνουν, μας θυμώνουν ή μας αναγκάζουν σε άτακτη υποχώρηση από ό ,τι μας κάνει να αισιοδοξούμε.
Χωρίς τη συντροφικότητα, είμαστε δέντρα χωρίς φύλλα, άνθη και καρπούς που στο παραμικρό φύσημα του αέρα σπάμε και πέφτουμε κάτω.
Χωρίς ενσυναίσθηση, είμαστε συναισθηματικά άκληροι, άγονοι και άοσμοι.
Χωρίς τη δημιουργία, η διάγνωση που θα πάρουμε στα χέρια θα είναι λευκή σελίδα.
Χωρίς χιούμορ, θα πίνουμε μέχρι και την τελευταία σταγόνα την καθημερινότητα αναζητώντας εναγωνίως να γευτούμε τη ζάχαρη, αλλά δεν θα την βρίσκουμε.
Χωρίς αγάπη, έχουμε μια ελάχιστη πιθανότητα να επιβιώσουμε.
Χωρίς έρωτα, έχουμε κόψει τις γέφυρες με το πάθος μας να παραμείνουμε “ζωντανοί”.
Χωρίς φιλία, είμαστε μόνοι εν γνώσει μας και βαδίζουμε σε μια έρημο που δεν υπάρχει καμιά όαση.
Χωρίς ένα δάκρυ συγκίνησης, αναζητούμε χωρίς αποτέλεσμα, τον λόγο που υπάρχει ανομβρία.
Χωρίς την Άνοιξη, μάταια θα περιμένουμε τα χελιδόνια.
Χωρίς ένα λουλούδι στο βάζο, θα ζωγραφίζουμε πάντα ασπρόμαυρους ήλιους σε ένα σεληνιακό τοπίο.
Χωρίς εσένα, δεν θα γίνω ποτέ κάτι που ολοκληρώθηκε.
Χωρίς εμένα, ίσως και να βαδίσεις στο τούνελ που βγάζει στο φως.
Χωρίς εμάς, μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
(Ουδείς αναντικατάστατος!)
Όμως, θυμήσου,
στους στίχους που φύτρωσαν, απροσδόκητα σαν ηλιοτρόπια μέσα στην έρημο, σε πείσμα της σκόνης της
που σκέπαζε τις αντοχές μας,
μπορεί και να φυτέψαμε τα όνειρά μας,
έναν τόσο δα! σπόρο.
Μπορεί!
Δεν μένει παρά να τον ποτίσουμε με ορίζοντες
για νάχει η ποίηση λόγο.
