Σκηνοθέτης ή ηθοποιός; Hθοποιός ή ….Είναι απλή η απάντηση από την δική της πλευρά και σύνθετη η ερώτηση από τη δική μου ως blogger. Στη Γεωργία Καρλατήρα είναι εύλογες οι απορίες για την πολύπλευρη θέση της μέσα στην Τέχνη που υπηρετεί ακάματα και δοκιμάζει τις ανάσες της υπηρετώντας την.
Τη συναντώ μετά την τελευταία της παράσταση για μικρούς και μεγάλους “Σαρδέλλας και Κυδώνης”, πριν από λίγες μέρες, στη Χαλκίδα, στο πλαίσιο της συνεργασίας της με το Θέατρο Χαλκίδας. Η αίσθηση που έχω, συζητώντας μαζί της, είναι ότι πρόκειται για μια δημιουργό με “καλλιτεχνικό σφρίγος”.
Καλώς ήρθες στην Ανήσυχη Πένα, Γεωργία. Υπάρχει μια αόρατη κλωστή που σε δένει δημιουργικά με καλλιτεχνικά γεγονότα, διαφορετικά μεταξύ τους. Η διαδρομή σου μέχρι σήμερα έχει καταγράψει πειραματισμούς που δείχνουν έναν άνθρωπο που παθιάζεται με αυτό που κάνει και δεν φοβάται να εκτεθεί για να δείξει τη δουλειά του..
Καλώς σε βρίσκω ξανά Κατερίνα. Ευχαριστώ για την φιλοξενία στο σαλόνι της Ανήσυχης Πένας σου. Εδώ να σημειώσω ότι όποιος σε γνωρίζει, αντιλαμβάνεται πόσο ανήσυχο πνεύμα είσαι και πόσο σε αντιπροσωπεύει αυτή η ονομασία του μπλογκ σου. Φυσικά δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Όχι για να δείξω τη δουλειά μου αλλά για να τη μάθω καλύτερα. Ερευνώ την Τέχνη, τη ζωή και τις δυνατότητές μου, παίρνοντας αυτό το ρίσκο. Αρέσκομαι να ερευνώ, να καταπιάνομαι με αντίθετα φαινομενικά πολλές φορές, πράγματα. Λ΄γα χρόνια πριν είχε συμβεί να γράφω θεατρικά έργα για παιδιά την ίδια στιγμή που έκανα έρυενα για την Ελληνική Επανάσταση για να σκηνοθετήσω την Αναπαράσταση της Μάχης των Βρυσακίων, η οποία έγινε και ταινία, και για να γράψω την Βασιλική, σχεδόν ταυτόχρονα δημιούργησα με τους ενοίκους της ΕΠΑΨΥ παραμύθια.
Θυμάμαι, η πρώτη γνωριμία μας ήταν στο Bio mechanical Festival του Θεάτρου Χαλκίδας στην Αυλίδα, όπου είχες παρουσιάσει το “Ιχνηλατώντας το χάραμα” και το είχες παρουσιάσει στα πλαίσια του Φεστιβάλ, την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος. Πώς έγινε η σύλληψη της ιδέας αυτής και τι εμπειρία αποκόμισες;
Το “Ξημέρωμα στην Αυλίδα” προέκυψε από την ανάγκη να συνδεθώ με τον χώρο και την ιστορία του τόπου, όπου βρίσκεται ο ναός της Αυλιδείας Αρτέμιδας. Συνέλαβα λοιπόν την ιδέα να θέσω εαυτόν σε μια συνθήκη χρονική όπου όλα γύρω ξυπνούν. Ήταν πράγματι αποκαλυπτική η εμπειρία για μένα και τα μέλη της ομάδας μου, της Rektis. Θα επαναλάβουμε και φέτος την δράση αυτή, τον Ιούλιο στο Biomechanical festival, που διοργανώνει για 9η συνεχή χρονιά το Θέατρο Χαλκίδας. Την ακριβή ημερομηνία ας την αναζητήσει το κοινό, στην επίσημη σελίδα του εν λόγω Θεάτρου.
Σε συναντώ πάλι σε επόμενο Φεστιβάλ του Θεάτρου, σε μια τελείως διαφορετική παράσταση σε άλλο χώρο και συγκεκριμένα στην αίθουσα εκδίκασης υποθέσεων ανηλίκων στο κτίριο των Δικαστηρίων Χαλκίδας. Προσωπικά, σαν θεατής και δημοσιογράφος, βίωσα μια αποκαλυπτική εμπειρία..
Ήταν και για εμένα μοναδική η εμπειρία με τα παιδιά της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων. Είχα την εμπειρία να βιώσω εκ των έσω την πολύ σημαντική προσπάθεια που κάνουν οι άνθρωποι της Εταιρείας για να βρίσκονται πάντα στο πλευρό των παιδιών. Ο χώρος των δικαστηρίων, όπου εκτυλίχθηκε η παράστασή μας, ήταν για μένα μια πρόκληση. Η αίθουσα μετατράπηκε σε σκηνή και τα παιδιά μίλησαν με λόγο ποιητικό που δεν συναντάται σε τέτοιες αίθουσες. Κάθε άλλο…Είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε εδώ, ότι τα παιδιά έχουν αυτόν τον φορέα για να απευθυνθούν. Η πόρτα τους είναι πάντα ανοιχτή. Να το κάνουν χωρίς δισταγμό.
Δημιουργός της ομάδας “REΚTIS”, καθοδηγείς καλλιτεχνικά τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ωρωπού και ταυτόχρονα δημιούργησες την παράσταση “Βασιλική”και την ταινία μικρού μήκους “Homeland”παραγωγής 2024 που προβλήθηκε από την Κινηματογραφική Λέσχη Σκάλας Ωρωπού. Είναι “πτυχές” της ιδιότητάς σου ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός ή μόνο ως σκηνοθέτης;
Με τον σύλλογο Σκάλας Ωρωπού συνεργάστηκα για πέντε συνεχόμενα έτη και μέσα σε αυτά δημιούργησα τις παραστάσεις: “Παράλληλες διαδρομές”, μια σύνθεση πέντε γυναικείων μονολόγων, και “Αυτό είναι ένα ποίημα”, παράσταση δραματοποιημένης ποίησης. Σκηνοθέτησα ” Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμα” του Φ.Γκ.Λόρκα, το “Προμηθέας Δεσμώτης” του Ν.Καζαντζάκη, κ.α. Ακόμη έγραψα και σκηνοθέτησα για παιδιά την παράσταση “Τα μυρμήγκια”, “Της κουζίνας τα καμώματα” και είχα τη σκηνοθεσία του “Σιμιγδαλένιου”. Έκανα αφηγήσεις παραμυθιών για τα παιδιά με τα οποία δημιουργήσαμε πολλά παραμύθια. Κατόπιν ήρθε η δημιουργία της ομάδας μου, της Rektis. Ανεβάσαμε την παράσταση “Κάτω από τους πολλαπλασιασμούς” (φράση από τον Ποιητή στη Ν.Υόρκη του Λόρκα) βασισμένη στο σύνολο των έργων του Λόρκα, για τον οποίο τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη. Ακόμη την παράσταση “Drops” που παρουσιάσαμε στον χώρο της ομάδας, το Πολυτρόπιο, τον περασμένο Φλεβάρη. Η “Βασιλική” είναι μια άλλη, μεγάλη μου αγάπη. Δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας και είναι μια παράσταση που παραμένει ενεργή. Μονόλογος μιας σημαντικής, γυναικείας μορφής, της Βασιλικής Κονταξή, επίσημης συζύγου του Αλή Πασά, που πέρασε στα ψιλά γράμματα της ιστορίας. Το “Homeland” είναι μια ταινία μικρού μήκους, πειραματική, όπου έχω γράψει το κείμενο, παίζω και σκηνοθετώ. Μια ταινία, που σκοπό έχει να υπενθυμίσει ότι η ζωή είναι ένα θαύμα όταν δεν την βρωμίζουν η αδικία, η ψευτιά και η ανοησία. Οπότε από τα παραπάνω συμπεραίνει κανείς ότι είμαι σκηνοθέτης, ηθοποιός και πολλά άλλα.
Είναι εύκολο να έχεις δύο ρόλους σε μια παράσταση ή σε μια ταινία, τον ένα ως σκηνοθέτης και τον άλλον ως ηθοποιός; Έχω την αίσθηση ότι θα υπάρχει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ή όχι;
Δεν είναι εύκολο να είσαι μέσα και έξω ταυτόχρονα κατά τη δημιουργία μιας παράστασης. Έχει έναν αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Το αποφεύγω όταν μπορώ γιατί δεν θέλω να αποβεί επιβαρυντικό για το αποτέλεσμα. Έως τώρα φυσικά, όταν έχει συμβεί, είναι, αν μη τι άλλο, μια πρόκληση που οδηγεί στην επόμενη “πίστα”.
“Βασιλική”: Oι κριτικές που έχει εισπράξει η παράσταση που έχαιρε της υποστήριξης του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και της συνεργασίας τοπικών συλλόγων είναι άκρως θετικές. Γιατί επέλεξες ένα τέτοιο έργο, που είναι πρακτικά δύσκολο να αποδοθεί στις μέρες μας και ποιες δυσκολίες συνάντησες;
Η “Βασιλική” είναι μια παραγωγή της Rektis. Το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων μας διέθεσε χώρο για τις πρόβες μας και κάποια από τα σκηνικά μας αντικείμενα. Είμαστε ευγνώμονες απέναντί του. Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Ηπείρου. Με τους τοπικούς συλλόγους συνεργαστήκαμε μόνο στο επίπεδο παρουσίασης της παράστασής μας. Δεν είχαν καμία άλλη ανάμειξη. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο έργο. Δεν έχει ξαναγραφτεί κάτι αντίστοιχο. Επέλεξα, όπως είπα και πιο πάνω, να δώσω φωνή σε μια εξαιρετική, γυναικεία φιγούρα για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα, χωρίς καμία διάθεση να δημιουργήσω μια ηρωική φιγούρα για να τονώσω το πατριωτικό αίσθημα. Αυτό δεν με αφορά ως δημιουργό. Έγραψα λοιπόν έναν μονόλογο για μια πραγματική γυναίκα με πάθος και φιλοδοξίες, οι οποίες δεν τελεσφορούν. Όσον αφορά την απόδοσή του, είναι με σύγχρονο τρόπο..παραδοσιακός. Δεν συνάντησα δυσκολίες, γιατί σκοπός μου δεν ήταν να κάνω πιστή αναπαράσταση της εποχής. Ως εκ τούτου, δημιούργησα μια παράσταση με λιτά μέσα. Την επένδυσε εκπληκτικά με τη μουσική του ο Γιάννης Γαλίτης και ερμήνευσε η Σοφία Ζήση, ενώ την υπέροχη φωτογραφία και την αφίσα μας χάρισε ο Πολυδεύκης Ασωνίτης.
Γεωργία μου, μέσα σε επτά ερωτήσεις δεν είναι εύκολο να υφάνει κανείς το “πέπλο” της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός δημιουργού. Σε σένα, ως γυναίκα, τι ρόλο έχει διαδραματίσει η Tέχνη και πώς έχει διαμορφώσει την πορεία σου μέσα απ΄ αυτήν;
Μέσα στην τέχνη μου με βρίσκω και με βρίσκει ό,τι με αναζητά. Αναπνέω μέσα απ΄αυτήν. Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στην πολύ όμορφη συνεργασία που είχα πρόσφατα με το Θέατρο Χαλκίδας με το ανέβασμα του θεατρικού μου έργου “Σαρδέλλας και Κυδώνης” το οποίο και σκηνοθέτησα. Χάρη στην υπέροχη φιλοξενία του Δήμου Χαλκιδέων στην αίθουσα “Αριστοτέλης”, η παράσταση είχε ευρεία απήχηση στο κοινό και έδωσε πολλές προοπτικές για περαιτέρω παραστάσεις.
Πηγή: Ανήσυχη Πένα
