Ο Πέτρος Χριστούλιας είναι ένας αεικίνητος δημιουργός. Η γνωριμία μου μαζί του από τα ένδοξα χρόνια του περιοδικού “Άν” αλλά και η εκ νέου συνάντηση μας στα εγκαίνια της έκθεσης του καλλιτεχνικού εργαστηρίου Δ. Μυταρά στη Χαλκίδα με ώθησε ώστε να θελήσω να εισέλθω στον κόσμο ενός ζωγράφου/ δημιουργού comic, ενός εσωστρεφή που μιλάει περισσότερο συχνά με εικόνες και λεζάντες παρά με μακροσκελή κείμενα.
Γεννήθηκε στη Χαλκίδα, σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μέχρι σήμερα χαράσσει τον δίκο του δρόμο άλλοτε ως δημιουργός αλλά και ως δάσκαλος. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος εκθέσεων, έχει εκδόσει πλήθος κόμικ ενώ αρκετά έχουν φιλοξενηθεί και στην Ελευθεροτυπία, ενώ έχει επίσης βραβευτεί δύο φορές, η μία σε συνεργασία με τον Τάσο Ζαφειριάδη.
Το τελευταίο του graphic novel για τη ζωή του σπουδαίου επιστήμονα παγκοσμίως με καταγωγή από την Κύμη, του Γ. Παπανικολάου, το οποίο απέσπασε ιδιαίτερα θετικές κριτικές, υπήρξε υποψήφιο για την κατηγρία “βιβλίο γνώσης” του περιοδικού “Ο Αναγνώστης”.
Γιατί σκίτσο/ comic / graphic novel και όχι ζωγραφική με πινέλα;
Η αλήθεια είναι ότι σπούδασα ζωγραφική στην ΑΣΚΤ αλλά και η σχέση μου με την εικονογράφηση και τα κόμικ πάει ίσως ακόμα πιο παλιά. Δεν αισθάνομαι ότι η ζωγραφική έχει φύγει από την ταυτότητά μου, απλώς τα τελευταία χρόνια με έχουν απορροφήσει τα υπόλοιπα. Άλλωστε και η εικονογράφηση έχει ένα μέρος της που είναι ζωγραφική και τελικά νομίζω για τον πιο πολύ κόσμο τα όρια μεταξύ αυτών των μέσων έκφρασης είναι δυσδιάκριτα.
Πότε ανακάλυψες την κλίση σου; Τι στάθηκε αφορμή;
Αυτή η στιγμή χάνεται κάπου στο μακρινό παρελθόν. Ήμουν πάντα το παιδί που ζωγράφιζε. Σίγουρα στο σπίτι μου είχα ερεθίσματα αφού έβλεπα την μητέρα μου που ζωγράφιζε και έφτιαχνε πολύ όμορφα πράγματα. Μια από τις πρώτες αναμνήσεις που μου έχει μείνει όμως σε σχέση με τη ζωγραφική είναι από την γιαγιά μου που ήταν δασκάλα. Θυμάμαι να μου ζωγραφίζει μια σχολική γιορτή αν δεν κάνω λάθος την 25η Μαρτίου γιατί μου έχουν μείνει στο μυαλό τα χελιδόνια που είχε σχεδιάσει να πετούν στον ουρανό.
Ποιες θεωρείς τις κυριότερες επιρροές σου;
Ως επαγγελματίας δημιουργός κόμικς έχω επηρεαστεί από πάρα πολλούς άλλους καλλιτέχνες και όχι μόνο από τον χώρο του κόμικ. Άλλωστε σε αυτό το μέσο έκφρασης υπάρχουν πάρα πολλά είδη και κατηγορίες και έχω προσπαθήσει να πειραματιστώ με πολλά από αυτά. Ας πούμε όμως ότι μάλλον ανήκω σε μια πιο ευρωπαική σχολή και όχι αμερικάνικη και πολύ λιγότερο γιαπωνέζικη.
Το τελευταίο σου κόμικ «Δρ.Παπ -Η ζωή του πρωτοπόρου γιατρού Γ. Ν. Παπανικολάου» (εκδ. Παπαδόπουλος)έλαβε μεγάλη αγάπη από τον κόσμο. Πως και γιατί αισθάνθηκες την ανάγκη να προσεγγίσεις ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο και πόσο απαιτητικό υπήρξε το να κάνεις ένα graphic novel – βιογραφία για έναν επιστήμονα που έχει σώσει χιλιάδες ζωές;
Πράγματι ο Παπανικολάου είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα ειδικά για το ελληνικό κοινό γιατί είναι ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα για το ότι κάποιος που ξεκινάει από την δική μας γωνιά του πλανήτη μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Όταν μου πρότεινε ο εκδοτικός να εικονογραφήσω μόνο, αρχικά, την βιογραφία του δέχτηκα κατευθείαν γιατί είχα την αίσθηση από κάποιες λίγες εγκυκλοπαιδικού τύπου γνώσεις γύρω από τη ζωή του ότι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και έντονη προσωπικότητα και θα έβρισκα εικονογραφικό ενδιαφέρον. Όταν τελικά ανέλαβα και τον ρόλο του συγγραφέα-σεναριογράφου βρέθηκα μπροστά σε μια πολύ απαιτητική δουλεια τεκμηρίωσης και μελέτης που όμως με πήγε πραγματικά πιο πέρα.
Διαβάζοντας κανείς το “Δρ. Παπ.” λαμβάνει ως μήνυμα ότι με πίστη, επιμονή και πάθος για αυτό που κάνει κάποιος, στο τέλος μοιραία θα τα καταφέρει. Ασπάζεσαι εσύ αυτή την άποψη;
Όχι έτσι ακριβώς. Πιστεύω ότι είναι μια πιο σύνθετη κατάσταση και τίποτα δεν είναι μοιραίο και σίγουρο. Ένας κεντρικός άξονας του βιβλίου μου ήταν ακριβώς η εξερεύνηση και ανάδειξη της φύσης ενός ανθρώπου που καταφέρνει κάτι τόσο σπουδαίο και το πως ο απαραίτητος ίσως σε ένα βαθμό ναρκισσισμός που έχει ένας τέτοιος άνθρωπος, αν μετριαστεί μέσα από την προσήλωση σε κάποιον ανώτερο σκοπό ίσως οδηγήσει σε μια τελική επιτυχία που αποσκοπεί στο ευρύτερο καλό πολλών ανθρώπων.
Στην Έκθεση στην οποία συμμετέχεις ως καθηγητής του καλλιτεχνικού εργαστηρίου Μυταρά το τμήμα στο οποίο διδάσκεις επιλέξατε να στήσετε ένα κόμικ με αφορμή τον μύθο της Ιφιγένειας. Πως ήταν αυτό το ταξίδι μαζί με τους μαθητές σου;
Αυτό που προσπάθησα με μια ομάδα παιδιών που δημιουργήθηκε για αυτό το πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμου που είχε αναλάβει το εργαστήρι ήταν να δημιουργήσω τις συνθήκες, ώστε τα παιδιά να μπουν κατευθείαν στην παραγωγή ενός ολοκληρωμένου έργου. Αυτό απαιτούσε βέβαια μια ιδέα για μια ιστορία που τα παιδιά θα μπορούσαν να ταυτιστούν και τι καλύτερο από τον τόπο που ζουν και τους πολύ σημαντικούς μύθους του. Στην προσπάθεια μάλιστα να γίνει ο μύθος του Ευριπίδη πιο σχετικός με την πραγματικότητα των παιδιών η Ιφιγένεια από ένα λάθος της Άρτεμης μεταφέρεται από την Αυλίδα των Μυκηναικών χρόνων στην Χαλκίδα του παρόντος ζώντας μια σύγχρονη περιπέτεια.
* Το εξώφυλλο “Η Ιφιγένεια στη λάθος Αυλίδα” και ο χάρτης της Χαλκίδας αποτελούν έργα των μαθητών του καλλιτεχνικού εργαστηρίου υπό την καθοδήγηση του Πέτρου Χριστούλια.
Παραλάσσοντας τον μύθο με όχημα τη φαντασία, πιστεύεις ότι η εποχή και ο τρόπος ζωής αλλά και ο τρόπος που είναι διαμορφωμένο το εκπαιδευτικό σύστημα στη σύγχρονη εποχή δίνει χώρο στις καλλιτεχνικές δραστηριότητες ;
Νομίζω ότι η εποχή αλλάζει από χρόνο σε χρόνο πάρα πολύ γρήγορα και ότι και να πω μπορεί να μην ισχύει για το πολύ κοντινό μέλλον. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όσο το είδος μας υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη θα υπάρχει και κάποια καλλιτεχνική δραστηριότητα και θα διεισδύει και στην εκπαίδευση γιατί νομίζω ότι η παραγωγή τέχνης είναι βιολογικό μας χαρακτηριστικό.
Με αφορμή ένα σκίτσο που αναπαρίσταται η Χαλκίδα – κάπως υπερρεαλιστικά κατά τη δική μου άποψη- τι αγαπάς και τι δεν αντέχεις στην πόλη;
Αγαπώ σίγουρα την γεωγραφία της. Το ιδιαίτερο τοπίο της νομίζω είναι τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες μικρές πόλεις της Ελλάδας. Επίσης με βολεύει πολύ η κλίμακά της στην καθημερινότητά μου στην φάση της ζωής που βρίσκομαι, ενώ ταυτόχρονα η Αθήνα είναι πολύ κοντά. Προσπαθώ να βρώ αρνητικά αλλά καταλήγω σε προβλήματα που χαρακτηρίζουν μάλλον γενικώς την ελληνική επαρχία και δεν θέλω να τα φορτώσω στην Χαλκίδα.
Μία ευχή για το μέλλον και πως ονειρεύεσαι τον Πέτρο σε μία πενταετία από τώρα;
Εύχομαι για έναν πιο ειρηνικό και δίκαιο κόσμο ακριβώς επειδή δεν φαίνεται να πάμε προς τα εκεί. Τελευταία μου φαίνεται ότι όλα σε ένα επίπεδο τρέχουν πολύ γρήγορα και δυσκολεύομαι να προβλέψω ή να με φανταστώ στο μέλλον με πειστικό τρόπο και έτσι προσπαθώ να ζω στο παρόν.
