Μοιάζει πια κανονικότητα. Σχεδόν περισσότερο από ποτέ. Φταίνε άραγε οι ταπεινές υπερεξελιγμένες συσκευές ή εμείς;
Πριν λίγες μέρες στο Θέατρο Παπαδημητρίου και ενόψει της επετείου από την Παλιγγενεσία του Έθνους, μίας από τις σπουδαιότερες γιορτές, αυτή της απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό έλαβε χώρα η εκδήλωση ” Συμφωνία για τη Λευτεριά” με τις νότες των μουσικών συνόλων του Δήμου Χαλκιδέων υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Πέτρου Πρόκου, σολίστ τον Γιώργο Δρακούλη και τη συμμετοχή Γιάννης Κομνηνός, Μάρω Δρακούλη, Φώτης Αποστολάκης και Ματούλα Μπαφαλούκα και την συνοδεία χορευτών από τον Σύλλογο Πολιτιστικής Παράδοσης Τ’Αλωνάκι ενώ παράλληλα συμμετείχε και η χορωδία του 5ου προτύπου σχολείου Χαλκίδας.
Τέτοιου είδους εκδηλώσεις συχνά εξάρουν το αίσθημα της συγκίνησης. Έτσι νομίζω συνέβαινε και εκείνη τη μέρα. Κάτι που κάποιοι είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν δικούς τους ανθρώπους, κάτι που η μουσική και τα τραγούδια χτυπούν απευθείας στο κέντρο της ανθρώπινης ύπαρξης όπως και ο χορός, κάτι που στην Ελλάδα αυτά τα δύο υπάρχουν στο κύτταρο μας. Ίσως και οι συνειρμοί ότι η Ελευθερία δεν είναι μία στατική κατάσταση αλλά ένας διακαής πόθος, ένας συνεχής αγώνας που επιβάλλεται να πράττει κανείς ακόμα και σήμερα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το βλέμμα μου στράφηκε σε μία κυρία που καθόταν στη δεύτερη σειρά, σχεδόν μπροστά μου. Όσο το δράμα του Διγενή κορυφωνόταν, τόσο περισσότερο κορυφωνόταν και το σκρολάρισμα της σε eshop παπουτσιών. Σχεδόν ένα εικοσάλεπτο ακτάπαυστης απόσπασης προσοχής από μία εκδήλωση που σίγουρα δεν θα επαναληφθεί ειδικά αν λάβουμε υπόψη όσα λέγονται στις θεωρητικές σπουδές του θεάτρου για τη μοναδικότητα κάθε παράστασης λόγω διαφορετικής δυναμικής σύνθεσης και διάθεσης του κοινού.
Δεν είναι όμως μόνο εκείνη. Εκείνη είναι απλώς η αφορμή. Είναι μία ολόκληρη γενιά που πάσχει από απόσπαση προσοχής και που η μάστιγα αυτή εξαπλώνεται ασύστολα σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας μας. Φίλοι που βγαίνουν έξω για να συναντήσουν τους φίλους τους αλλά στην πλειοψηφία του χρόνου επιλέγουν να κοιτούν τις οθόνες του κινητού τους. “Ερωτευμένοι” άνθρωποι που πράττουν το ίδιο. Θαρρείς και η παρέα του άλλου είναι κάτι αρκούντως δεδομένο . Άνθρωποι που υποτίθεται ότι ακούνε τι θέλεις να πεις όσο μιλάς, αλλά ουσιαστικά απλά περιμένουν να ολοκληρώσεις το λόγο σου για να απάντησουν.
Eν έτει 2024 δεν έχει νόημα να επιδοθει κανείς σε κυνήγι συσκευών ή και μαγισσών. Άλλωστε οι συσκευές έχουν τη δύναμη που εμείς τους δίνουμε και η χρήση τους είναι αποκλειστικά επιλογή δική μας. Ακόμα και τώρα που οι συζητήσεις για την τεχνητή νοημοσύνη γίνονται όλο και περισσότερο έντονες ενώ αρκετοί εκφράζουν τις επιφυλάξεις και την καχυποψία τους.
Υποθέτω πάντως ότι είμαστε αρκετά ελεύθεροι σήμερα για να μείνουμε σπίτι μας αν δεν έχουμε διάθεση να παραστούμε ουσιαστικά κάπου.
Άλλωστε πόσο ηθικό είναι να αγνοεί κανείς έναν καλλιτέχνη όταν καταθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του στη σκηνή και που για να έχει ένα ευπρεπές αποτέλεσμα έχει αφιερώσει τουλάχιστον καθημερινές τρίωρες πρόβες ;
Απαιτητικές ερωτήσεις στους καιρούς που το “εύκολο” έγινε θρησκεία.
Επικοινωνία a la carte. Eπικοινωνία fast food. Παρόντες παντού, μα ουσιαστικά πουθενά.
Κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε.
