Γράφει ο Π. Δημήτριος Αργύρης
Πρωτοπρεσβύτερος
Βρέθηκα σήμερα στη Χαλκίδα για μια υποχρέωση, επειδή όμως έπρεπε να περιμένω μία ώρα, πήρα ένα βιβλίο και άρχισα να μελετώ καθισμένος σε ένα παγκάκι. Σε λίγο με πλησίασε ένας ευγενικός άνθρωπος και μου είπε:
Πάτερ μπορώ να καθίσω λίγο δίπλα σας να συζητήσουμε για τα προβλήματά μου.
Ευχαρίστως. Του είπα εγώ, αφού ούτως ή άλλως είχα αρκετό χρόνο.
Ξέρεις, η ζωή μου δεν πάει καθόλου καλά, είμαι ένα θύμα της κρίσης, είμαι άστεγος και έχω να φάω από το Σάββατο έστω μία τυρόπιτα, έχω χάσει 15 κιλά, έχω έρθει σε απόγνωση, μήπως μπορείς να μου δώσεις λίγα χρήματα να φάω κάτι.
Κάτι θα σου δώσω, όμως που έμενες τελευταία αδελφέ μου, καλό είναι εκεί που είναι η ενορία σου να βρεις τον ιερέα και να του πεις να σε βοηθήσει, αν η ενορία διαθέτει κάποιο συσσίτιο ή κάποια τρόφιμα ή ένα μικρό χαρτζιλίκι. Επίσης μπορείς να απευθυνθείς στο κοινωνικό φαρμακείο της Μητροπόλεως γιατί σίγουρα στην κατάστασή σου θα το χρειαστείς, πρέπει ωστόσο να σε μάθει μία ενορία, να σε δει να εκκλησιάζεσαι για να πειστεί ότι έχεις ανάγκη.
Δεν έχω ενορία, γυρνώ εδώ και 2 μήνες από δω και από κει, κοιμάμαι στα παγκάκια, μου είχαν παραχωρήσει μια αποθήκη αλλά την χρειάστηκαν και μου είπαν να φύγω. Όμως αγαπώ τον Θεό και τον Άγιο Εφραίμ, κάποτε πήγαινα τακτικά και προσευχόμουν εκεί, τότε που ζούσε και η Μακαρία, θυμάμαι τη φασολάδα με το κρεμμύδι που είχα φάει μαζί με τις μοναχές στην τραπεζαρία, τον αγαπώ πολύ τον Άγιο. Όμως η αλήθεια είναι πως έχω απομακρυνθεί, ξέρεις, τα προβλήματα η ανεργία, η κακία των ανθρώπων, η αχαριστία (έβαλε τα δυο του χέρια στο πρόσωπο προσπαθώντας να συγκρατήσει την συγκίνηση που έκρυβε η πληγωμένη του καρδιά εξαιτίας της παγωνιάς που συναντούσε γύρω του).
Δεν με πειράζει το κρύο του χειμώνα αλλά ο χειμώνας της υποκρισίας των ανθρώπων, όχι τόσο των ξένων όσο των στενών συγγενών μου… όμως δεν θέλω να τους κατηγορήσω, φοβούνται μην μειωθεί το κομπόδεμά τους. Πόσο μου λείπει ένα δωμάτιο… όμως έχω την κόρη μου που νοιάζεται για μένα, αλλά δεν έχει τις δυνάμεις να με βοηθήσει οικονομικά, είναι ειλικρινής μαζί μου … Πόσο θα ήθελα ένα καλό λόγο από τους ανθρώπους, έστω και όταν δεν έχουν χρήματα, πόσο έχω ανάγκη από κάποιον να με ακούσει. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου.
Η συζήτηση διαδέχτηκε τις βαθειές σκέψεις, οι σκέψεις τα δάκρυα και τα δάκρυα την απορία για το πως έχει αλλάξει ο πολύς κόσμος και έπαψε να αγαπά..
