Επτακόσιες χιλιάδες. Επτακόσιες χιλιάδες επώνυμες υπογραφές. Επτακόσιες χιλιάδες επώνυμες υπογραφές για ένα έγκλημα.Επτακόσιες χιλιάδες επώνυμες υπογραφές για ένα έγκλημα ολκής. Επτακόσιες χιλιάδες επώνυμες υπογραφές για ένα έγκλημα ολκής που δεν αφορά μόνο μια χώρα που έδωσε το όνομά της στην Ευρώπη αλλά και που θυμίζει αρχαία τραγωδία. Κάπως έτσι, σαν αρχαία τραγωδία χαρακτηρίζει μία γενναία Ελληνίδα μητέρα το τραγικό συμβάν στα Τέμπη. Η Μαρία Καρυστιανού, έναν χρόνο μετά – τρεις μέρες μας χωρίζουν – έχει έναν πολύ σοβαρό λόγο, τον σοβαρότερο, να διεκδικεί τίμιες απαντήσεις και αποφάσεις για τον φόνο της εικοσάχρονης κόρης της όπως και άλλων 56 νέων ανθρώπων και 180 τραυματιών που ταξίδευαν για τη Θεσσαλονίκη πέρσυ τέτοιο καιρό. Η φρικτή απώλεια που όπως περιγράφει με τη δωρική ομιλία της από τα μικρόφωνα της Ευρωβουλής πρόσφατα η Μαρία, η δική μας Μαρία, η Μαρία των Τεμπών, δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από “μια αρχαία τραγωδία” σε μια σύγχρονη αλλά απόλυτα αληθινή εκδοχή”.
Αξιότιμοι βουλευτές, είμαστε η φωνή των νεκρών μας” έτσι αρχίζει η Μαρία που κατάφερε με την γενναία αλλά καθόλου ηττοπαθή πράξη της να τα βάλει με όλο το παλιό σύστημα για να αποκαλύψει από την πλευρά της το “μεγάλο, κρατικό έγκλημα” όπως το χαρακτηρίζει για το οποίο εκείνοι που έπρεπε να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν ακριβά, κορόιδευαν και παραπλανούσαν τις τραγικές οικογένειες που έψαχναν έναν λόγο για να μη γίνουν οι ίδιοι τιμωροί. Η υπόθεση “θάφτηκε” κυριολεκτικά κάτω από ατελέσφορες επιτροπές, το σύστημα λειτουργίας του συρμού και οι χειριστές εκείνης της μέρας επανεξετάστηκε και εκσυγχρονίστηκε(!) και το βασικότερο και αποτρόπαιο είναι η πρόσφατη απόφαση της Εξεταστικής να κλείσει τον κύκλο των ερευνών τηρώντας σιγή ιχθύος. Ούτε καν σιωπητήριο. Η αντιπολίτευση στην πλειοψηφία της αποχώρησε, έμειναν πίσω όσοι αποφάσισαν να κλείσουν την υπόθεση και να πάρουν και το κλειδί. (Μέσα και το ΚΚΕ).ΟΝΕΙΔΟΣ! Γιατί να μη πούμε τα πράγματα με το όνομά ; Ναι και πάλι ναι! Τσιμεντώθηκε η υπόθεση όπως και ο ιερός χώρος γύρω από το σημείο όπου βρήκαν το θάνατο 57 νέοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι. Φαίνεται ότι το τσιμέντωμα είναι πολύ της..μόδας στο κυβερνητικό κόμμα(βλ. Ακρόπολη).
Σε τρεις μέρες η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών Μαρία Καρυστιανού όπως και όλες οι άλλες οικογένειες θα ξαναθρηνήσουν τους νεκρούς τους. Την ψυχή της ψυχής τους. Το αίμα τους που αγνοήθηκε έναν χρόνο μετά- τουλάχιστον αυτό έδειξαν τα γεγονότα – ξεχάστηκε, απαξιώθηκε και η ζωή συνεχίζεται. Τα δρομολόγια συνεχίζονται, τα πρόσωπα έμειναν στη σκιά ή δικάστηκαν ή απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους ως ακατάλληλα! και η κυβέρνηση του 41% κλείνει το κουτί της Πανδώρας για να μην ξανανοίξει του χρόνου και βγάλει έξω τα μελανά σημεία της υπόθεσης αυτής.
Επτακόσιες χιλιάδες υπογραφές. Μέχρι σήμερα αλλά δεν υπάρχουν Κυριακές και αργίες όταν κάποιος αποφασίζει να βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα κείμενο διαμαρτυρίας μιας μητέρας και άλλων σαν αυτή χαροκαμένων οικογενειών. Ως γνωστόν η φωνή των υπογραφών ενός κειμένου διαμαρτυρίας που ζητά δικαιοσύνη, είναι στεντόρεια και διεκδικεί να είναι επίσης όχι ο λυγμός του χορού μιας αρχαίας τραγωδίας αλλά ενός πανανθρώπινου αιτήματος για το πολυτιμότερο αγαθό που έχουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα αυτού του πλανήτη. Τη ζωή. Η Μαρία των Τεμπών είναι η φωνή όλων μας, ο θυμός μας για το κουκούλωμα, η διαμαρτυρία μας για τις “τόσο απροκάλυπτες παραβάσεις και παραλείψεις που οδήγησαν στην ασυνείδητη, διαχρονική απιστία”.
Επτακόσιες χιλιάδες και σήμερα. Είναι η πιο γενναία απάντηση στην αδικία και η πιο τρανή απόδειξη ότι οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πού βάζουν την υπογραφή τους.
